In Gezeik, de nieuwe roman van Pepijn Lanen, vergeet ex-rapper en eindeloos struggelende midlifer Aad een belangrijk familieweekend. Hij zet alles op alles om zijn vrouw, internationaal vermaard fitnessgoeroe, en wereldwijze kinderen te bewijzen dat hij hun bestemming heus zal bereiken, probleemloos en op tijd.

Haperende techniek, kaasninja’s, zijn eigen warrige hoofd, pretenties en frustraties zitten hem hierbij danig in de weg. Naarmate de slapstickachtige road-, sky- en watertrip vordert, wordt duidelijk dat behalve het laatste restje van Aads eer ook het voortbestaan van de samenleving op het spel staat.

Gezeik is een odyssee waarvan het doel lang ongewis blijft. Onzinnig gezeik, existentiële crises en keiharde actie wisselen elkaar in rap tempo af, en te midden van de chaos tekent de ware bestemming van antiheld Aad zich steeds duidelijker af.

Morele ambitie is de wil om bij de besten te horen, maar met andere maatstaven van succes. Geen dik salaris, deftige titel of corner office, maar een carrière die is gewijd aan de beste oplossingen voor de grootste wereldproblemen. Dit boek gaat over de beweging van pioniers die nu al bruisen van morele ambitie. Een gids voor hoe ook jij het pad van morele ambitie kunt volgen. Rutger Bregman (1988) is historicus. Zijn boek De meeste mensen deugen is in 46 talen vertaald. Van zijn boeken zijn wereldwijd meer dan twee miljoen exemplaren verkocht.

Reacties:

‘Krachtig en inspirerend’ Mabel van Oranje

‘Overtuigend’ Sander Schimmelpenninck

‘Fucking interessant’ Fidan Ekiz

In 2013 werd de moeder van filmmaker Chantal Akerman ziek. Ze vloog terug van New York naar Brussel om voor haar te zorgen, en ondertussen schreef ze: ze schreef over haar jeugd, de ontsnapping van haar moeder uit Auschwitz waar ze niet over sprak, de moeilijkheid om van haar vriendin C. te houden, haar angst voor wat ze zou doen wanneer haar moeder zou overlijden. Tussen deze ontroerende en ontluikende fragmenten over haar leven plaatste ze stills uit haar films. Mijn moeder lacht is zowel een samenvatting van de thema’s waar Akerman zich gedurende haar hele leven mee bezighield, als een versie van de eenvoudigste en meest gecompliceerde liefdesrelatie van allemaal: die tussen een moeder en een dochter. Chantal Akerman (1950–2015) was een Belgische filmregisseur, scenarioschrijver en kunstenaar die afwisselend in Parijs en New York woonde. Haar invloed op de feministische en avant-gardecinema blijft ongeëvenaard. In 2022 verkoos het British Film Institute Jeanne Dielman, 23 quai du Commerce, 1080 Bruxelles tot beste film aller tijden.

‘Een kunstwerk dat net zo zorgvuldig is gemaakt als een van Akermans films.’ The Guardian

‘Mijn moeder lacht is zo’n roman: verwaarloosd, verstoord, maar zoveel wenselijker dan de boeken die keurig en goed zijn.’ Liberation ‘Een complexe, mooie elegie voor twee mensen: de moeder van de auteur en de auteur zelf.’ Publisher’s Weekly

‘Er is geen uitweg, niet voor Akerman en niet voor de lezer. Dat maakt het een huiveringwekkend goed boek.’ – Dieuwertje Mertens, Het Parool

in Amerika iemand anders worden: een zelfbewuste en daadkrachtige man.

Metin studeert rechten maar het idee dat hij zijn leven zal slijten als jurist benauwt hem. Op zoek naar een uitweg stort hij zich in San Francisco vol op het keuzevak Creative Writing. Tijdens die colleges ontmoet hij de mysterieuze Joan Springfield, voor wie hij als een blok valt.

Zijn nieuwe vrije leven lijkt Metin goed af te gaan en langzaam ontluikt de schrijver in hem. Dan storten onvermoede gebeurtenissen hem echter in een overrompelend avontuur, terwijl ontwikkelingen in San Francisco en aan het thuisfront zijn verblijf in een heel ander licht stellen. Metin komt voor onmogelijke dilemma’s te staan.

Jip heeft een opdracht van school voor de meivakantie: teken een zelfportret. Dat zou simpel moeten zijn voor iemand die zo goed kan tekenen. Toch blijven Jips gedachten maar afdwalen. Naar de nieuwe jongen in de klas, naar meikevers en vuurvliegjes, naar het feest komende vrijdag, en vooral naar de jongen die Jips wereld voor eens en voor altijd veranderde: Oever.

‘Wat een aangrijpend en troostrijk debuut! In het teder kleine is Ludwig Volbeda onverslaanbaar groots.’ – Arthur Japin

‘Ludwig Volbeda schrijft zoals hij tekent: intiem en ontzagwekkend tegelijk.’ – Ted van Lieshout