"De ongelooflijke vrijheid en onafhankelijkheid van geest maakte Hillesum zo buitengewoon. Dat je te midden van zulke moeilijke omstandigheden en stress toch steeds terugkomt bij de vraag: wat is nu het goede? Niet alleen voor mijzelf maar ook voor anderen. Een bijna radicaal idealisme. Er zijn maar weinig mensen die dat volhouden. Zeker als je weet hoe ze die innerlijke rust heeft moeten bevechten. Ze was in wezen een neurotische, onrustige geest. Ze had moeite met het leven, ze leed aan depressies, uitstelgedrag, lethargie, ze kon moeilijk haar energie verdelen. Het ene moment was ze uitbundig, het volgende moest ze dagen op bed liggen om daarvan bij te komen. Begrijpelijk voor een jong mens, maar dus absoluut geen heilige. Dat geeft een ander perspectief en maakt het haast nog bewonderenswaardiger dat ze tot op het eind haar vrijheid van geest heeft kunnen behouden." - Judith Koelemeijer in gesprek met Laura de Jong in de Volkskrant

'Door een combinatie van bewonderenswaardige research, knap inlevingsvermogen en scherp psychologisch inzicht is Shipstead erin geslaagd dit boek een buitengewoon overtuigend en authentiek karakter te geven.
Bovendien in Shipsteads stijl superieur.' - Hans Bouman in de Volkskrant

'Al met al een aangename rit met een erudiete De Jong die ons wijst op de poëzie van woorden als 'examengebied', 'tussentijdse toets' en 'verdrijvingsvlak', maar ondertussen wordt gewondgen nederig met de grote verkeersstroom mee te gaan. Autorijden is ook: doen wat iedereen doet. Het brengt de schrijver dichterbij dan ooit.' - Bo van Houwelingen in de Volkskrant

'Morris is meer dan een treffend geschetste, loepzuivere momentopname uit een kinderleven. Het kleine winteravontuur is evenzeer oprecht spannend. Zal Houdini gevonden worden? En wie is eigenlijk Randy Pek, de geheimzinnige man die Morris' oma regelmatig bezoekt?
De sprookjesachtige winterprenten van Sebastiaan Van Doninck voegen behalve sfeer knap eigen verhaalelementen toe.' - Mirjam Noorduijn in NRC

'Net als haar debuutroman Laat het stil zijn (2017) is Kleine haperende vluchten een prachtige poëtische roman door de consciëntieuze formuleringen, de ijzersterke beelden en de desperate sfeer die Brockhus oproept met haar zinnen. Dat gebeurt soms al door een simpele zin: ‘Ze at snel en veel en verder zweeg ze.’
Met al haar rake vergelijkingen vervult Brockhus een elementaire functie van literatuur: het verwoorden van het onzegbare. Wanhoop, angst en radeloosheid worden invoelbaar, omdat Brockhus het ongrijpbare concreet maakt.' - Koen Schouwenburg in NRC

"Toen ik Het zoutpad schreef, dacht ik dat niemand anders dan Moth het zou lezen, ik schreef het voor hem, ik probeerde de essentie van het pad voor hem vast te leggen. Dat hij, als hij het las, het gevoel zou hebben dat hij daar was, op het pad, vlak naast me. Maar toen werd het gepubliceerd en lazen zoveel mensen het. Toen pas realiseerde ik me wat ik eigenlijk had geschreven. Het was zo persoonlijk, dingen die ik misschien niet had gedeeld als ik me er daar volledig bewust van was geweest.
Toen ik begon aan mijn tweede boek, De wilde stilte, was ik in eerste instantie doordrongen van mijn lezerspubliek en schreef ik op een haast voorzichtige en ingetogen manier. Totdat ik inzag dat wat ik wilde zeggen op die manier niet overkwam. Alleen door mezelf te zijn en eerlijk te zijn kon ik goed overbrengen wat ik wilde zeggen. Dus vanaf dat moment hield ik mezelf steeds voor dat maar één persoon het zou lezen, alsof het een gesprek was. Dat heb ik geprobeerd vast te houden bij het schrijven van Landlijnen.’ - Raynor Winn in gesprek met Laura de Jong in de Volkskrant

'Anno 2022 voegt Morrisons klassieker zich tussen andere recent verschenen spraakmakende romans over de betekenis die we aan huidskleur geven, zoals De laatste witte man van Moshin Hamid en Identitti van de Duits-Indiase Mihu Sanyal.
Bijzonder is hoe Morrison je eerst medeplichtig maakt aan een geracialiseerd systeem om je vervolgens te laten voelen dat het niet per se zwart of wit is om te worden geschopt, om minder te zijn.
Online onderzoek leert dat dit nu veertig jaar oude korte verhaal in Amerika nog steeds nieuwe lezingen voortbrengt. Zadie Smith roemt in haar inleiding Morrisons streven om niet in te perken maar deuren te openen, een einde open te laten voor herinterpretatie. Recitatief is een een sprekend voorbeeld van.' - Jann Ruyters in Trouw

'De huiver wordt steeds groter. Kan dat bepotelen van die lip nog door de beugel? Wie heeft hier eigenlijk wie het meest nodig? Is De droomfabriek nou een aanklacht in verhaalvorm over ons schoolsysteem vol ongelijke kansen, is het satire, expres dik aangezet, een reportageroman waarin staat wat er staat, of is dit onverwachts een #MeToo-boek, met ditmaal een in aanvang goedwillende vrouw in de daderrol? Het is dat allemaal, dat maakt het bijzonder.
[...]  De droomfabriek is op meerdere niveaus te lezen. In alle gevallen lees je een gaaf boek.' - Judith Eiselin in NRC

'Burnier paste niet in haar tijd, in de heersende cultuur, ze paste eigenlijk nergens. Misschien is wat ze schreef daarom nu zo tijdloos, helder van stijl en inhoud. Het is goed dat Burnier nog één keer in volle glorie oprijst uit deze brieven, fragmenten en interviews. Lees haar werk, het is de moeite waard.' - Aleid Truijens in de Volkskrant.

"Stijl is voor mij altijd een ingewikkeld begrip. Het suggereert dat je de vrijheid zou hebben om voor de ene of de andere stijl te kiezen. Dat ís bij mij niet zo. Ik bereid elk boek voor zoals een acteur een rol voorbereidt. Ik probeer eerst zoveel mogelijk over een romanfiguur te weten te komen. Op een gegeven moment ga ik als het ware improviseren vanuit zo’n persoon. Ter voorbereiding lees ik graag wat zíj hadden kunnen lezen. Wat lag er op hun nachtkastje? Dan komt er vanzelf een stem in me op, een eigen manier van spreken. Ik kan die stem niet veranderen. In mijn hoofd práát iemand nu eenmaal zo. Ik zat zo diep in de 19de-eeuwse romans dat die bloemrijke taal vanzelf naar boven kwam. Af en toe heb ik natuurlijk ook woorden van de Tachtigers gestolen. Als ik iets moois tegenkwam, zette ik het in een lijstje.
[...] Het gevaar van woorden heb ik nu eenmaal jong ­geleerd. Maar ik heb de wapens opgepakt en ze leren hanteren. Bij bedachtzaam gebruik doen ze wonderen. Het is gek voor een schrijver, maar zwijgen vertelt me meer. Als mensen niet praten, begrijp ik ze beter. Stilte, alleen al een blik, is leerzamer dan een zin. Tegelijk ben ik dol op taal, zeker op die van de Tachtigers. Daarmee wek ik Anna nu tot leven en krijgt ze weer een stem." - Arthur Japin in gesprek met Sander Becker in Trouw

'Waarachtig en fictief, pikant en toch eerlijk? De verwarring die dat oplevert tekent wel de meervoudige ambitie van Het Koninklijk Huis, en ik zal mijn oordeel alvast spoilen: die veelzijdigheid maakt het uiteindelijk tot een slimme en smeuïge roman die je tamelijk triomfantelijk dichtslaat.
[...] Wat lijkt te beginnen als satire ontpopt zich als een verrassend menselijk verhaal én zeer smakelijk spektakel. Dat is een combinatie die maar zelden écht werkt, maar die hier verrassende en vrolijk stemmende literatuur oplevert.' - Thomas de Veen in NRC

"Bijna iedereen met wie ik praat is zowel dader als slachtoffer. Dat is voor mij een belangrijke ontdekking geweest. Ik zit aan tafel met mensen van verschillende kanten van een conflict. En ze hebben allemaal hun ­eigen verhaal, over hun eigen rol, de rol van de ander, wat er in het verleden is gebeurd. Om een vertrouwensband op te kunnen bouwen is het noodzakelijk dat ik me in dat verhaal inleef. Zeker als je een-op-een met mensen praat, ontdek je de woede over wat hun is aangedaan en de mensen om wie ze geven. En je ontdekt de angst: als we dit of dat niet doen, wat gebeurt er dan? Wat ik heb gemerkt is dat ik vaak denk: ik snap wat je zegt, al ben ik het niet eens met wat je doet. Het vermoeiende en desoriënterende is dat ik, als ik dan met de andere kant praat, een vergelijkbare ervaring heb. Ik probeer in gedachten te houden dat ik praat met gewone mensen met ongewone problemen." - Fleur Ravensberger in gesprek met Nicole Lucas in Trouw

"Ik begrijp heel goed het succes van al die zelfhulpboeken. Het klinkt wat oneerbiedig maar er is een enorme markt voor. Er zijn zoveel mensen met hormonale problemen. Patiënten met hormoonziekten maar ook veel vrouwen met overgangsklachten. En artsen hebben die groep niet altijd genoeg te bieden. We zijn terughoudend met het geven van kunstmatige hormonen, want dan stopt de hormoonklier vaak helemaal met produceren. En als we wél hormonen geven, dan hebben we te weinig oog voor de patiënten die dan toch nog klachten houden. Die mensen gaan zelf op zoek naar verlichting. Terecht." - Max Nieuwdorp in gesprek met Ellen de Visser in de Volkskrant