'Edzard Mik wijst je op al die vreemde vogels, als een goochelaar die je zijn rechterhand toont – let op! – waardoor je vergeet te kijken naar zijn linker, de hand waarmee hij stiekem de kaarten uit zijn mouw trekt. En terwijl je gebiologeerd toekijkt, gebeurt het, de magie tussen de regels, waarvan je plots opkijkt en denkt: wat heb ik nou eigenlijk gelezen? De schrijver tovert je zo een raadsel voor dat je als lezer dringend wilt oplossen.' - Bo van Houwelingen in de Volkskrant

'Vlak voor de meidagen is nu plotseling het eerste deel van de biografie van Renate Rubinstein verschenen: Vaderskind – de oorlog van Renate Rubinstein. Het boekje, 160 bladzijden, bewijst dat de biograaf over schitterend en hartverscheurend materiaal beschikt. Hans Goedkoop wikt en weegt, trekt lijnen tussen ‘stippen op de kaart’ – en dat is ongekend spannend. Je leeft met hem mee. En met Renate, natuurlijk.
[...] Ik kan niet wachten om te lezen hoe ze in de rest van haar leven met dat inzicht de wereld te lijf zal gaan. Maar wachten zal ik. Dat is de ironie van het lot. De biografie van Renate Rubinstein komt op ons af zoals haar werk toen ze nog leefde: in losse stukjes. Maar wat voor stukjes.' - Onno Blom in de Volkskrant

'Heerma van Voss excelleert in deze nieuwe bundel, net als in eerder werk zoals de roman Condities (2020), in het doordenken van de consequenties van de vertelperspectieven die hij kiest. Hij laat het beeld dat iemand van zichzelf (of van iets wat hem overkwam) heeft en geeft, kantelen, zonder dat zijn vertellers het zelf doorhebben. Hun woorden zaaien twijfel bij de lezer, niet zozeer bij henzelf. Vloeiend en helder is hierbij zijn stijl, soepel het tempo. Er staat altijd meer dan er staat. Tot in de puntjes doordacht verstrekt hij informatie, je wordt meegevoerd in een visie haast zonder dat je er erg in hebt, met lichte verstoringen onderweg, door de hoofdpersonen zelf dus niet of nauwelijks opgemerkt. 
[...]
Dit zijn geen willekeurige, dan wel al te zeer ingevulde inkijkjes in levens, zoals veel korte verhalen, dit zijn vernuftige uitsneden die een maximum aan effect bereiken' - Judith Eiselin in NRC

'Uit het door zijn vertaalster Anneke Alderlieste samengestelde privé-domeindeel Kijken door het sleutelgat. Dagboeken en herinneringen - dat ook brieven aan vrienden bevat - krijg je een intiem en boeiend inkijkje in het leven van deze schrijver. Je gaat zelfs bijna van hem houden, omdat hij zich door zijn obsessie met ziekte, ouderdom en verval en vooral door zijn bijna voyeuristische nieuwsgierigheid zonder gêne blootgeeft. In die kwetsbaarheid en introspectie is Martin du Gard groots. Zijn dagboeken zouden met gemak een handleiding kunnen zijn voor psychiaters.' - Michiel Krielaars in NRC

'Waarom werkte de Joodse Raad samen met een regime dat Joden vervolgde en uiteindelijke vermoordde? Dat is de centrale vraag in De politiek van het kleinste kwaad van historicus Bart van der Boom. Het is de meest diepgravende studie die er ooit is geschreven over de Joodse Raad. Zijn conclusie is ietwat gewaagd: wie de geschiedenis nauwkeurig bestudeert, moet begrip hebben voor de keuzen die de leidinggevenden van de Joodse Raad maakten.
Van der Boom gaat daarmee in tegen het heersende beeld van de Joodse Raad, door hemzelf omschreven als een ‘zwarte legende’. Dat is het verhaal van ‘een Joodse Raad die willens en wetens mensen de gaskamer in stuurde om daar zelf uit te blijven’. Abraham Asscher en David Cohen, de voorzitters van de Raad, overleefden de oorlog. Zij wel.
[...] Bart van der Boom vertelt een ander verhaal, en dat doet hij vooral door heel gedetailleerd te reconstrueren wat de Joodse Raad wanneer deed en wat daarbij de overwegingen van betrokkenen waren. Daarmee levert hij een waardevolle bijdrage aan de geschiedschrijving van Nederland in de Tweede Wereldoorlog. Van der Boom baseert zich in belangrijke mate op notulen van de Joodse Raad zelf, die hij, waar mogelijk, aanvult met brieven en dagboekfragmenten.
[...] Een aantal malen benadrukt Van der Boom dat het een wijdverbreid misverstand is dat de Joodse Raad zich bezighield met het opstellen van deportatielijsten. Hij heeft het vast goed onderzocht. En toch wringt het hier een beetje: ook als de Joodse Raad niet zelf lijsten opstelde, dan nog hield ze zich op een aantal cruciale momenten wel bezig met selectie. Om te beginnen kregen de duizenden medewerkers van de Joodse Raad een Sperre, waarmee ze (voorlopig) waren vrijgesteld van deportatie. En tijdens de dramatische dagen in mei 1943, die aan het begin van deze recensie werden beschreven, was er ook sprake van selectie. Vriendjespolitiek speelde daarbij een rol, en ook ‘ideologie’: de gedachte dat mensen die belangrijk waren voor het Jodendom zoveel mogelijk moesten worden gespaard. Daar kun je nu van alles van vinden. Het is een grote verdienste van dit boek dat het veel feiten op een rij zet, zodat iedereen zich zelf een gewogen oordeel kan vormen.' - Jeroen van der Kris in NRC

"Ik loop altijd het risico om mijn lezers teleur te stellen, want je kunt niet van mij op aan. Ik zou mijn stijl open en flexibel willen noemen, maar ook humoristisch. Misschien beschrijf ik daarmee niet zozeer een stijl als wel een esthetica. Ik ben zeer opportunistisch waar het stijl betreft, maar mijn doelen zijn heel consistent, namelijk: mensen wegvoeren uit hun eigen leven en hun eigen brein, en vooral om ze veel genoegen te laten beleven. Dat laatste is het belangrijkste van allemaal. Dat stelt een aantal eisen: er moet intellectueel lef in zitten, het moet gaan over interessante mensen bij wie je betrokken raakt, het moet de complexiteit van het leven in zich dragen." - Jennifer Egan in gesprek met Hans Bouman in de Volkskrant

"Een burgerberaad vervangt niet de representatieve democratie, maar vult die aan. Bovendien kun je je afvragen wat de legitimiteit is van gekozen politici, zeker met de lage opkomst bij de gemeenteraadsverkiezingen. Veel mensen, met name met een praktische scholing, herkennen zich niet meer in gekozen politici. Volksvertegenwoordigers zijn eigenlijk geen volksvertegenwoordigers meer. Dat zorgt voor wantrouwen.
Burgerberaden maken gebruik van een gewogen loting, waarbij rekening wordt gehouden met bijvoorbeeld leeftijd, postcodegebied en opleidingsniveau. Zo vormen ingelote burgers een betere afspiegeling van de samenleving. Dat maakt hen niet per se legitiemer, maar het wordt wel als legitiem ervaren door de samenleving als ze denken: daar zit iemand zoals ik." - Eva Rovers in gesprek met Mark Lievisse Adriaanse in NRC

'Elizabeth Finch is niet zomaar een boek over een bijzondere vrouw, genaamd Elizabeth Finch, het is ook een protest tegen modieuze, spectaculaire, oppervlakkige kunst en cultuur, een soort baken voor wie ook de literaire wereld ten onder ziet gaan aan onverschillig populisme. Misschien is het voor sommigen een nogal saai verhaal, gespeend van enig effectbejag, voor anderen is het een perfecte match van romankunst, portretkunst en levenskunst.'- Rob Schouten in Trouw

"Op een bepaalde manier denk ik dat al mijn boeken uiteindelijk over 'vrij zijn' gaan, maar ik zou het niet ‘vrij zijn’ noemen. Het gaat voor mij meer over hoe je leert inzien in welke valkuilen je trapt, door welke denkbeelden je wordt bekneld. Zoals binair denken, bijvoorbeeld. De vraag is: hoe kun je die beperkingen omkeren? En ik besteed veel tijd aan de zoektocht naar de juiste vorm om mijn gedachten naar buiten te brengen.
Ik denk dat ‘vrij zijn’ net zoiets is als mediteren. Over mediteren is de misvatting dat je geen gedachten mag hebben. Nee, je probeert slechts je gedachten op te merken, want we kunnen helemaal niet ontsnappen aan het feit dat we denken. Dus nee, we kunnen niet helemaal vrij worden, maar dan denk ik aan de Franse filosoof en essayist Ronald Barthes, van het geweldige boek Le Neutre.
We denken vaak dat er twee keuzes zijn, maar Barthes zegt: er is een derde manier, waar je gewoon nog niet op was gekomen. Dat levert dus niet de totale bevrijding op, maar kan wel werken als een nooduitgang. En daar zoek ik al mijn hele schrijversleven naar, naar die ene vorm of manier van opschrijven die ik kan gebruiken, omdat de gebruikelijke manieren voor mij niet werken." - Maggie Nelson in gesprek met Aimée Kiene in de Volkskrant

'De echte vraag, bedachten Graeber en Wengrow tijdens het schrijven van hun boek, is niet wat de oorsprong is van maatschappelijke ongelijkheid – want in het grootste deel van de geschiedenis van de mens was ongelijkheid helemaal geen item; vrijheid was een veel belangrijker begrip. De echte vraag is volgens hen hoe we zo vast zijn komen te zitten in slechts één vorm van maatschappelijke werkelijkheid. Wanneer mensen de vrijheid kwijtraakten om andere samenlevingsvormen te bedenken. Hoe ze verhevenheid en ondergeschiktheid zijn gaan beschouwen als onontkoombare elementen van het menselijk bestaan, in plaats van als tijdelijke hulpmiddelen.
Een eenduidig antwoord op die vraag geven ze niet, wat jammer maar ook wel weer logisch is – wie pretendeert af te rekenen met mythen, kan natuurlijk niet met een nieuw, gemakkelijk verhaaltje op de proppen komen. ‘We weten het gewoon niet’, schrijven ze halverwege hun relaas. En in hun conclusie: ‘Het beste wat we kunnen bieden zijn wat inleidende suggesties, of vertrekpunten.’ Dat zijn verstandige zinnen in een bij vlagen wellicht toch wat te stellig, maar al met al zeer diepgravend en bijzonder rijk boek over een verleden waarvan de meeste sporen door de tijd zijn uitgewist.' - Wilma de Rek in de Volkskrant.