'Het hangt ervan af in hoeverre je in de realiteit van Eggers’ toekomstbeeld vol digitale dominantie gelooft of je Het Alles als een boek vol dreiging beschouwt of als een virtuoze schildering van een nauwelijks denkbare wereld. Zelf ben ik te optimistisch over het mensdom om het helemaal serieus te nemen, ik kan me niet voorstellen dat de mens niet eerder op de rem gaat staan. Maar ook dan leest Het Alles als een trein, vlot geschreven, zoals alles van Eggers, vol prikkelende hersenspinsels en een voor de positieve denkers onder ons toch nog onverwacht einde.' - Rob Schouten in Trouw.

'Het oog van de naald is een aangrijpende roman over de jeugd, de ouderdom, en het verstrijken van de tijd. Maar vooral is het een vertelling over de onbetrouwbaarheid van de herinnering, beeldschoon opgetekend door een schrijver die wil dat verhalen het einde van de wereld vertragen.' - Gerdien Verschoor in Trouw.

'Als geen ander verstaat Annejet van der Zijl, auteur van onder meer de bestseller Sonny Boy en een biografie van prins Bernhard, de kunst om het kleine groot te maken. Fortuna's kinderen is een familiekroniek én een geschiedenis van de Verenigde Staten ineen. Het is ook een boek over een thema dat veel in het nieuws is: slavernij en (hedendaags) racisme.
[...] Van der Zijl scheert zorgvuldig langs de lijn tussen fictie en non-fictie, maar gaat er nimmer overheen. Dat is razend knap, zeker als je bedenkt dat haar verhaal speelt in een ver verleden.' - Jeroen van der Kris in NRC.

'Hans Wollers vijf jaar geleden al in het Duits verschenen en nu vertaalde biografie heeft concurrentie van M, de prijzen winnende en behoorlijk verslavende reeks van Antonio Scurati (verschenen delen: De zoon van de eeuw en De man van de voorzienigheid). De Italiaanse schrijver deed uitvoerig onderzoek om het leven van de Duce te kunnen reconstrueren om daar met het nodige respect voor de feiten een literaire draai aan te geven.
De lezer kan voor een van de twee opties kiezen, maar de boeken naast elkaar lezen is zo mogelijk nog beter. Woller en Scurati vullen elkaar prima aan. De Duitse historicus biedt het beknopte, heldere overzicht bij de dramatisch uitgewerkte verwikkelingen in het werk in wording van de Italiaanse romancier. Mussolini - de eerste fascist vertelt het levensverhaal van de dictator zakelijk. M dompelt de lezer onder in de gebeurtenissen van destijds, op het zintuiglijke af.' - Paul van der Steen in Trouw.

'Het boek is een intieme alleenspraak waarin de schrijfster eindeloos associeert en afdaalt in haar geheugen. Flarden van liedjes en gedichten larderen de tekst, de titel van het boek is afgeleid van een kinderversje. De kracht van het boek zit hem in de meanderende, het caleidoscopische, de aandacht voor wat onbeduidend lijkt.' - Emilia Menkveld in de Volkskrant.

'Nu zoomt Franzen in, op de personages, op de ménsen – en dat doet hij geweldig. Kruispunt is in de eerste plaats een psychologische roman, zonder plot, maar over levens. Langzaam en zorgvuldig worden de personages opgebouwd, hoofdstukken lang, en tegelijk heeft Franzen het lef om plotse wendingen en schijnbare karakterveranderingen te laten plaatsvinden, die verbluffen en volledig overtuigen. Zonder veel stilistisch vertoon (ook een verschil met eerdere romans: hier geen zinnen die bladzijdenlang voortgaan) zet hij de ene na de andere rake scène neer, die uitblinken om hun treffende alledaagse huiselijkheid.
[...] Lezers die al wisten dat Kruispunt het eerste deel is van een trilogie, hebben dan al even in spanning gezeten over de vraag of Franzen zijn roman niet middenin het verhaal (op z’n Tolkiens of Buwalda’s) zou afbreken. Maar ook die kunst beheerst hij: een reeks beginnen met een perfecte roman, die uitstekend op zichzelf kan staan én de verslaafde lezer doet uitzien naar meer, meer, meer.' - Thomas de Veen in NRC.

'Emeritus hoogleraar moderne letterkunde Mathijsen gaat andermaal enthousiast los met L. De lezer van de 19e eeuw, dat alle andere literatuurgeschiedenissen van de negentiende eeuw als oubollig moet doen verbleken. En ik verklik het maar alvast: van mij krijgt ze daarvoor een tien met een griffel en een zoen van de schoolmeester.' - Marijke Laurense in Trouw.

"Aan de ene kant identificeer ik me erg met mijn personages. Als ik denk aan hoe ik de e-mails schreef de Eileen en Alice elkaar sturen, dan gedraag ik me bijna als een acteur die in zijn rol kruipt. Ik voelde me dan zo verbonden met zo'n personage dat het af en toe een schok was om mijn eigen spiegelbeeld te zien en te denken: o, mijn God, ík ben het.
Aan de andere kant, de personages voelen ook als mijn vrienden en ik voel me verantwoordelijk voor ze. Daarom probeer ik zo ruimhartig mogelijk over ze te schrijven, en niet te oordelen, want ik wil niet dat de lezer denkt dat ze oppervlakkig zijn, of dom. Al doen ze natuurlijk wel oppervlakkige en domme dingen, ze nemen matige beslissingen en kwetsen elkaar en zichzelf. Dat is moeilijk: personages beschrijven met al hun slechte eigenschappen en tegelijkertijd hopen dat de lezer ze aardig vindt. Ík hou van mijn personages." - Sally Rooney in gesprek met Aimée Kiene in de Volkskrant.