De paradox in de theorie over massavorming - James Paul Roolvink

Dit boek schetst een samenhang tussen causaliteit, zelfbewustzijn, tijd en intersubjectiviteit. Deze samen-hang staat mede in dienst van een toelichting op het intersubjectieve fenomeen ‘massavorming’ en de rol van schijn daarin. Deze toelichting heeft als doel antwoord te geven op de vraag in welke mate massavorming, i.t.t. een wereldwijd complot van een elite, een overtuigende verklaring kan zijn voor het ontstaan van totalitaire regimes en hoe massavorming en complotten zich tot elkaar verhouden. Het profane alledaagse morele zelfbewustzijn is grotendeels geketend binnen de dimensie van mechanische causaliteit. Vooraf aan dit zelfbewustzijn vinden we een sacraal bewustzijn dat op doeloorzakelijke wijze aangetrokken wordt door de transcendente Vormoorzaak, waarmee het zich met een aspect van die Heilige Vormoorzaak kan laten identificeren, en een idee van dat aspect in zichzelf kan laten baren dat het kan denken waarna het bewustzijn rein moreel zelfbewustzijn wordt. In deze sacrale dimensie kunnen vergeten categorieën, zoals het reine en onreine, betekenis krijgen. Het onreine is niet gelijk te stellen met het immorele noch met het fysieke vuile besmettelijke ziekmakende, al zijn ze onderling gerelateerd. De massamens is niet zozeer ‘slapend’ of niet zelfbewust noch ziek of immoreel, maar is onrein. De voorwaarde van het bestaan van het onreine zelf(bewustzijn) van de massamens is de grijze onreine intersubjectieve schone menselijke vorm ‘ontvormende’ mundane massa waar men massaal over en ‘in’ elkaar krioelt tot één lelijk monsterlijk ‘menzelf ’, waartoe men zich aangetrokken voelt. Sommige ‘elitaire’ massamensen bevinden zich in het hoofd van het monster, andere in de voeten, etc., dus een zekere hiërarchische gelaagdheid is ook in de massa van massa’s te vinden. De massamens is een onrein moreel zelfbewustzijn. Menszijn is de opgave het monsterlijke blijvend af te schudden. Dit alles wordt o.a. helder beschreven in het kielzog van een grondige uitleg van Desmets 'De psychologie van totalitarisme' en het zeer kritisch commentaar op dit werk. Een werk dat de doeloorzakelijkheid slechts betekenis kan geven binnen de intersubjectiviteit waardoor doeloorzakelijkheid valselijk tot een mechanisch gevolg zonder mechanische oorzaak, dus als schijn(beweging met echte gevolgen), begrepen is. Daardoor wordt ook verhuld wat de rol van causaliteit is in het ontstaan van het zelfbewustzijn alsof je eerst zelfbewust bent en je dan pas van causaliteit bewust kan worden. Dan kan de massamens niets anders zijn dan een ziekelijk verstoord narcistisch of neurotisch, toch niet volledig ‘wakker’, zelfbewustzijn. Dat zieke is echter hoogstens een symptoom van het onreine. ‘De paradox in de theorie over massavorming’ neemt de intersubjectiviteit niet als laatste en eerste grond, maar de Transcendente (als Degene die het meest immanent is). Daaruit volgt dat intersubjectiviteit niet slechts op horizontale wijze gedacht moet worden als het geheel van relaties tussen mensen onderling, maar ook op hiërarchische verticale wijze als het geheel van relaties tussen mensen, lagere levende wezens en hogere geestelijke wezens. Duidelijk zal worden dat en hoe de mens voorbij de intersubjectiviteit kan geraken. In dit boek wordt een nieuwe tijdsleer ontvouwd waarin het verleden niet slechts een niet-meer-nu is, maar een ‘actueel-verleden’ is. Dat maakt het o.a. mogelijk allerlei onverklaarbare fenomenen in de kwantummechanica te verklaren. Een synthese tussen doeloorzakelijkheid en mechanische oorzakelijkheid wordt gegeven vanuit een beschrijving van de vierde dimensie waarmee ook een sleutel tot de tijdsleer en het ontstaan van het ((on)reine) zelfbewustzijn is gegeven. Het ‘mind-body’ probleem en het placebo-effect raadsel worden ook opgelost en er wordt antwoord gegeven op de vraag hoe we ons tot technologie kunnen verhouden door het wezen van de technologie als uitdrukking, verdubbeling, van het profane zelfbewustzijn te begrijpen. Dit ‘paradoxale’ boek is een macht tegen de krachten van vergetelheid. Het laat het oeroude spreken door je zelfbewustzijn sneller dan zichzelf te laten zijn, zodat je bewust kan zijn van het ontstaan van je zelfbewustzijn.