‘Wanneer wij ons werk niet doen, gaan mensen dood.’ Dus werken de zorgverleners op Intensieve Zorg elke dag onvermoeibaar door. Maar tijdens de coronacrisis slaakten ziekenhuizen en zorgverleners meer dan eens een noodkreet. ‘We kunnen dit niet meer aan’, klonk het. Het was dweilen met de kraan open: tijdens de zwaarste coronagolven verliet de helft van de patiënten op de dienst Intensieve Zorg van het UZ Brussel het ziekenhuis niet levend. Wereldwijd stierven meer dan zes miljoen mensen.
Prof. dr. Elisabeth De Waele laat zien wat er achter die cijfers schuilgaat. Ze neemt je mee naar de dienst Intensieve Zorg, een plek waar de dood een weinig welgekomen, maar wel vaak geziene gast is. Ze vertelt waar de roeping om intensivist te worden vandaan is gekomen en hoe business as usual in maart 2020 brutaal plaats moest ruimen voor de aankomende tsunami die corona heette. Ze rekent af met tal van misvattingen over corona, die ongetwijfeld heel wat mensen het leven hebben gekost, ook kinderen.
In dit boek lees je hoe het UZ Brussel zich zo goed mogelijk voorbereidde op de grootste gezondheidscrisis van de moderne tijd, hoe in het oog van de storm elk bed en elke zorgverlener telde, welke bovenmenselijke prestaties er geleverd zijn en wat voor immense mentale impact het massale overlijden had op patiënten en personeel. En hoe er soms, soms ook werd gelachen.
