Het gaat over de erfenis van oorlog en het einde van de onschuld.
Het gaat over de strijd tussen komedie en politiek en hoe komedie lijkt te hebben gewonnen.
Het gaat over 140 leestekens en hoe die ons voor schut kunnen zetten.
Het gaat over het leven in een stad waar bankiers bioscopen in hun kelder laten bouwen en anderen in de rij staan bij voedselbanken.
Dit is een roman waarin Jonathan Coe doet waar hij zo goed in is: ons laten zien hoe we leven.
‘Ze kende haar moeder door en door: beter – veel beter – dan ze enig ander mens kende. En de vrouw op tv was overduidelijk haar moeder geweest. En toch was het bij de paar vluchtige kijkjes op haar die het programma had geboden geweest alsof ze naar een vreemde had zitten kijken. Alison had haar gezien zoals de camera’s en de mensen die de beelden monteerden haar hadden gezien, en vanuit dat perspectief was het een ontluisterende bedoening geweest. De beelden werden niet gefilterd door liefde.’
