Onze vakantietips 2021

Bodil de la Parra neemt de lezer mee naar het Suriname van haar jeugd. De vele zomervakanties die ze in het monumentale familiehuis in Paramaribo – dat ook dienstdeed als apotheek – doorbracht. Je hoort haar tantes voortdurend op harde toon kwebbelen en commanderen, terwijl haar strenge opa door het huis sloft. Alles wordt zo levensecht beschreven. Het mooie oude houten huis, de afzonderlijke familieleden (en dat zijn er heel wat), de hitte, de kleuren, de geuren.
Samen met haar vader ging Bodil een aantal jaar geleden terug. Daar stonden ze stil bij een lege plek midden in de stad. Hun familiehuis was in vlammen opgegaan. Alleen in woorden kon ze dit monument weer tot leven wekken. En daar is ze wat mij betreft glansrijk in geslaagd.

Nu het woord monument is gevallen, trek ik dit door naar het boek van Frénk van der Linden. Dit boek is een monument voor zijn inmiddels overleden moeder. Met woorden probeert hij het contact te herstellen dat hij als tiener zo rigoureus verbrak. Proza en poëzie in een.

Op een en dezelfde dag wordt hoofdpersoon en schrijfster Karlijn verliefd én in diepe rouw gedompeld. Wat volgt is een innerlijke achtbaan van groot verdriet, schuldgevoel, apathie, vlinders in de buik en ‘wat-als’-gedachten. Daar waar Karlijn rust vindt in het uitgummen van aantekeningen in gelezen boeken, kon ik het juist niet nalaten passages uit dit boek te onderstrepen of te voorzien van uitroeptekens. Zo mooi!!!!

Sinds ik Caspars balkonfeuilleton in de Volkskrant las raakte ik geïnspireerd én gemotiveerd om in actie te komen in plaats van maar te klagen dat het zo slecht gaat met de bijen en andere beesten en beestjes. Ik mag me nu ook ‘gastvrouw’ noemen van allerlei bijensoorten en veel ander vliegend spul. En al had ik het feuilleton op de voet gevolgd, toch kon ik het niet laten ook nog het boek te kopen waarin alles net zoals in de krant chronologisch en voorzien van mooie foto’s en heel veel tips bijeen is gebracht. Geluk op de eigen vierkante meter en tevens een kleine bijdrage aan een mooier en groener geheel.

Ik lees niet zo vaak boeken met het stempel ‘fantasy’, maar een uitstapje op zijn tijd blijkt de moeite waard. Geef jezelf even wat tijd om te wennen aan het Huis en haar eigenschappen, de ruige natuurverschijnselen en om je te oriënteren op het doolhof. Je krijgt langzaam een idee van de infrastructuur van een wereld waar je nooit meer uit weg wilt. Het boek zet je niet alleen qua plot op het verkeerde been, het doet je ook je eigen wereld en je omgang met de natuur bevragen. In de wereld van Piranesi is alles anders, maar is er eigenlijk toch best veel hetzelfde als de onze.

Deze verhalenbundel is al op veel plaatsen geprezen, gelauwerd of gehuldigd, dus ik ben weinig origineel. Maar de verhalen van Osipov hebben iets speciaals: ze doen klassiek aan, zoals de oude Russen (Tsjechov bijvoorbeeld), maar spelen in de huidige tijd, met alle eigentijdse gemakken en ongemakken van nu. Toch staat die eigentijdse dimensie op de achtergrond; Osipov brengt vooral naar voren op welke manieren de mens zich verhoudt tot het leven en de kwalen die daarbij komen kijken. Natuurlijk zijn dat de letterlijke kwalen (Osipov is arts van beroep), maar ook jaloezie, lafheid, afgunst en onverschilligheid komen ruim aan bod. Daarbij is Osipov vooral beschrijvend en laat het oordeel aan de lezer. Het verhaal ‘De mijnstad Eeuwigheid’ verdient een speciale vermelding: het was enige tijd het beste korte verhaal dat ik ooit had gelezen.

Het is niet heel sterk – of zelfs bijzonder zwak – om een bij de vorige tip gemaakt punt hier weer te ontkrachten. Toch doe ik het graag: Osipov vergelijken met Tsjechov is schattig en staat misschien intelligent, maar op het moment dat je dan Tsjechov zelf gaat lezen, ga je je toch afvragen hoe je ‘andere koek’ in het Russisch zegt. Ik kocht dit boek omdat ik de Perpetua-reeks spaar en toen ik zag dat het dertig verhalen waren (dus toen ik de titel las), besloot ik om er een aardige uitdaging van te maken. Er zitten namelijk ook dertig dagen in de maand juni (en in september en november!) en elke dag een verhaal van Tsjechov lezen leek me wel wat. Zo komt het dat bij het inleveren van dit stukje ik pas halverwege mijn avonden met Tsjechov ben, maar dat ik al wel durf te zeggen: ga die man lezen! Elk verhaal is minutieus opgezet en schetst een magistraal beeld van de Russische samenleving omstreeks 1900. Of je nu een verhaal van zeven pagina’s leest of van honderd, het verhaal blijft hangen tot de volgende dag. En dan mag je gewoon weer een nieuw cadeautje uitpakken.

Mijn hart juichte terwijl ik dit pijnlijk eerlijke openhartige kwetsbare zinderende nietsontziende boek las. Het was midden in de winter en ik waande mij in zomers Italië. Een indrukwekkend boek dat ik nu ik erover schrijf meteen nog een keer wil lezen.

Een prachtige roman, je merkt meteen dat dit boek door een dichter is geschreven. Een boek als een spiegel, mijmerend, poëtisch met veel prachtige rake zinnen. Sholeh Rezazadeh is een eigenzinnige schrijver, met een unieke stem. Een ware parel!

Een boek over Simone de Beauvoir kan ik niet weerstaan. Dit boek wil ‘een verfrissende actuele kijk vanuit mannelijk perspectief’ zijn op Simone de Beauvoir en haar werk, en dan met name De tweede sekse. Wat mij betreft is dit zeer geslaagd! Naast feminisme en existentialisme komen ook de psychoanalyse en literatuur aan bod, maar ook religiositeit, liefde, seksualiteit. Uitermate interessant en toegankelijk geschreven.

Heksenweek is een ontzettend leuk kinderboek over een gewoon meisje dat een week op het huis van een heks gaat passen en daar uiteraard de meest fantastische avonturen beleeft. Er is nu eens geen strijd tussen goed en kwaad en er hoeven ook geen grote problemen opgelost te worden. Het gaat gewoon over de dagelijkse beslommeringen van een heks in wording. Verfrissend, grappig en ik kan niet wachten op het volgende deel!

Joshua is een getalenteerde, gevoelige, vijftienjarige jongen die zijn emoties uit door te tekenen. De tekeningen in het boek vormen samen met het verhaal een prachtig geheel. Joshua is zijn grote liefde Zivan, met wie hij als sinds zijn kleuterjaren is bevriend, net kwijtgeraakt. Door haar voelde hij zich fijn, rustig en veilig. Van de ene op de ander dag is Zivan verdwenen. Joshua is radeloos. Pesters zoeken hem op school weer op maar gaandeweg blijken deze jongens ook hun eigen verhaal te hebben. Er ontstaat een vriendschap die ervoor zorgt dat Joshua het ook zonder zijn grote liefde redt. Razend knap hoe Erna Sassen de belevingswereld van pubers zo raak weet te typeren en zijdelings ook nog een maatschappelijk thema weet op te voeren. Een sterk, dwingend geschreven, spannend en soms ook zeer humoristisch verteld jongerenboek!

Een wervelend debuut van een veelbelovende schrijver. Bekono wist me mee te slepen in het verhaal van een tiener die worstelt met haar identiteit en de omgeving waarin ze opgroeit. Ze weet de twijfels, frustraties, woede en ongenoegens van haar hoofdpersoon heel precies te beschrijven. Ze sleurt je mee in haar gedachtestromen. Maatschappelijke issues zoals discriminatie, onkunde van hulpverleners, maar ook vriendschap en literatuur spelen een belangrijke rol. Levensecht, rauw en herkenbaar voor wie hier ook mee te maken heeft en inzicht gevend voor iedereen die meer empathie wil voelen met een ieder die ‘anders’ is.

Een indrukwekkende zoektocht van een zoon naar het ware verhaal van zijn vader die als immigrant uit Turkije naar Nederland komt. De roman staat vol prachtige verhalen uit het leven van de vader, maar ook met nare ervaringen, bespiegelingen en vragen die de zoon zichzelf stelt over zijn jeugd en de invloed die zijn vader daarop gehad heeft.
Het is een persoonlijk, liefdevol, belangrijk en veelomvattend portret van een moeilijke, dominante en eigenwijze vader en zijn relatie met zijn tweede gezin in Nederland.

Wat heb ik genoten van de helderheid, kleur en schoonheid van de tekeningen en het lieve maar ook spannende sprookjesverhaal dat gebaseerd is op een Japanse vertelling uit de negende eeuw. Beeldschoon en prachtig uitgegeven in een grote paperback waardoor de illustraties ook echt tot hun recht komen.

Een van de leuke dingen van lid zijn van twee leesclubs is dat je daardoor soms boeken leest die je anders niet had gelezen. Het boek Meisje, vrouw, anders is zo’n boek. Ik vond het geweldig, belangrijk, bijzonder, grappig en ga zo maar door. Je wordt als lezer meegenomen in de levensverhalen van twaalf vrouwen, die Evaristo op een prachtige manier met elkaar verweeft.

Ik ben dol op katten en een boek met een kat op het omslag wordt door mij dan ook altijd even opgepakt. Omdat ik het omslag een tikkeltje te zoet vond sloeg ik het aarzelend open om te constateren dat het eerste verhaal ‘Tatoeage’ heet. Een jonge vrouw stapt een tatoeagestudio binnen. Zij wil de stad Tokio op haar rug getatoeëerd hebben. De tatoeëerder weigert in eerste instantie maar de jonge vrouw weet hem over te halen. Als het silhouet van Tokio op haar rug staat stelt hij voor om er ook mensen op te zetten. Dat weigert zij. Omdat hij zich gekrenkt voelt, tatoeëert hij stiekem een kleine lapjeskat in een van de straten op haar rug. Als het meisje de volgende keer weer op zijn tafel ligt, zit de kat ineens op een andere plek. Is hij gek aan het worden? 
Het volgende verhaal gaat over een aan lagerwal geraakte acteur. Hij slaapt in een leegstaand hotel en leeft van afgedankt voedsel uit een buurtwinkel. Zijn enige troost is een kleine lapjeskat die hem elke avond opzoekt en ’s nachts bij hem blijft. Op een avond komt de kat vergeefs voor een blikje tonijn en goede nachtrust. De man is verdwenen. Waar is hij gebleven? 
Alle verhalen in dit boek gaan over mensen aan de rand van de maatschappij, over verloren dromen, familiebanden, overleven, over de wens om ergens bij te horen of juist behoefte hebben aan ontsnapping. De kleine lapjeskat is de rode draad. Een mooi, ontroerend en troostend boek.

Wanneer het aantal herinneringen aan alledaagse dingen steeds schaarser worden en lijdzaamheid de boventoon voert, zijn stil verzet en het vasthouden aan het geheugen heroïsche en zelfs gevaarlijke daden. Een prachtig verhaal, vol vernuftige gelaagdheid.

Klara ziet de wereld om haar heen anders. Ze kijkt met een andere blik naar de relaties tussen mensen en onze wereld. Ze is artificieel en bijzonder intelligent. Haar kijk en eigen belevingswereld zijn uniek en veelzeggend. Een zeer mooie roman.

‘De alledaagse mensen hebben zoveel te zeggen.’ Aan de hand van deze ‘gewone’ mensen weet David Van Reybrouck het indrukwekkende en al te onbekende verhaal van Indonesië te vertellen. Het is een aangrijpende en uiterst boeiende cultuurgeschiedenis over de Indonesische ‘Revolusi’ en het Nederlandse koloniale verleden.

Kleijwegt vertelt in dit boek de geschiedenis van haar moeder, Netty Rosenfeld. Netty had zich ‘uit de oorlog gevochten’ en wilde haar verleden, de onderduikjaren en het verdriet achter zich laten. Als radiostem van Nederland en alleenstaande, feministische moeder wordt ze een icoon. De oorlog is verdwenen, maar de angsten blijven en het antisemitisme ook. Margalith beseft dat zijzelf tweedegeneratieslachtoffer is, maar de blijmoedige houding van haar (klein)kinderen over hun Joodse achtergrond verrast haar. Kleijwegt verbindt heden en verleden prachtig!

Toni Boumans wilde aanvankelijk over het leven van Sjoerd Bakker schrijven. Hij was de kleermaker in de verzetsgroep die de overval op het distributiekantoor in 1942 uitvoerde. (Lees vooral ook: Frieda Belinfante, een schitterend vergeten leven.) Sjoerd heeft voor de overval de uniformen van de politie nagemaakt. Boumans werd echter getroffen door de geschiedenis van de héle familie Bakker en daarom gaat dit boek ook over hen. Een liefdevol portret van een bijzondere familie.

Wacht maar gaat over Henriëtte Pimentel, de directrice van de crèche tegenover de Hollandse Schouwburg. Een bevlogen kinderverzorgster die als jong meisje al hygiëne en goede verzorging hoog in het vaandel had. Tijdens de Tweede Wereldoorlog redde zij tussen de 600 en 1000 Joodse kinderen vanuit de crèche. Dit is het bijzondere verhaal over een dappere vrouw. In 1943 werd ze in Auschwitz vermoord.

Voordat de ouders van Jan Brokken zijn ouders werden woonden ze in Indonesië. Na het overlijden van zijn ouders krijgt Brokken van zijn tante Nora brieven en foto’s die haar zus Olga haar vanuit Buitenzorg schreef. Jan Brokken zoekt zijn moeder in die brieven: tijdens haar leven bleef ze een onbekende voor hem. Aan de hand van het muziekstuk ‘De tuinen van Buitenzorg’ neemt Brokken de lezer mee naar het paradijs van Sulawesi en het blije zorgeloze leven van twee jonge pasgetrouwde mensen. Wat een mooi boek!

Robert Welagen schrijft verstilde, poëtische verhalen. Raam, sleutel gaat over verliefdheid en rouw. Kan dit samengaan?
Waar Welagen ook over schrijft, het maakt niet uit: het is vooral hoe hij erover schrijft. Zo mooi.

Toen ik als kind in Almelo woonde (lang geleden), ging ik regelmatig naar de bibliotheek om Het malle ding van bobbistiek te lenen. Afgelopen jaar is dit heerlijke boek heruitgegeven. Twee broertjes maken bobbistiek, een geheim brouwsel dat hard wordt. Ze maken een soort ei waarmee ze kunnen vliegen. Alles gaat goed tot de volwassenen zich ermee gaan bemoeien.

Na het prachtige prentenboek Samen hier, dat Oliver Jeffers voor zijn zoon maakte, schreef hij Samen gaan bouwen; een prentenboek voor zijn dochter.
Wat zullen we bouwen,
jij en ik?
Ik bouw jouw toekomst
en jij die van mij.
We bouwen een klok
en we nemen de tijd

En als kers op de taart: het vierde deel van Faxen aan Ger van Nicolien Mizee. Haar woord is een licht op ons pad, een lamp voor onze voet en ze maakt met haar humor de ondraaglijke zaken dragelijk.

Tuinen van Buitenzorg – Jan Brokken;
Meneer Wilder en ik – Jonathan Coe;
Roman 11, boek 18 – Dag Solstadt;
Wij zijn licht – Gerda Blees
Dit is mijn boeketje voor de zomer. Vier romans over relaties en hoe je te verhouden tot het leven. In volgorde van opkomst: hervinden, ontdekken, ontsporen en vervreemden. En natuurlijk veel meer dan deze paar woorden.
Goed geschreven, niet te dik, niet te dun, zeer de moeite waard!

Jonathan Coe is voor mij als auteur een zekerheidje: hij stelt nooit teleur.
Deze roman brengt je van Athene, naar Wenen, naar Parijs en naar Londen. En dat tegen het decor van de filmwereld in de jaren zeventig. Een ultiem vakantieboek, ook als je zelf niet op reis gaat.

Al mijn hele leven heb ik een enorme fascinatie voor het heelal. Ik ben nog nooit zo geboeid geweest door een onderwerp waar ik zo vreselijk weinig van begrijp.  
In In lichtjaren heeft niemand haast (mooiste boektitel van het jaar, wat mij betreft!) gaat Van Heemstra op zoek naar ‘the attitude of an astronaut’: is het mogelijk om op aarde dezelfde bewustzijnsveranderende ervaring op te doen als de astronauten deden terwijl ze vanuit hun raket de aarde zagen opdoemen? Wat doet het met je om jezelf weer in verhouding te zien tot het geheel waar je onderdeel van bent? En hoever moet je daar precies voor uitzoomen?
Een ontzaglijk groot onderwerp, maar van Heemstra zoomt precies genoeg uit om je er iets bij te kunnen voorstellen.

Wist je dat de das wel vijftien jaar oud kan worden, maar dat zestig procent van deze pluizige roofdieren niet eens hun eerste verjaardag haalt vanwege de vele mensen, auto’s, spoorwegen en loslopende honden?
Diet Groothuis leert je aan de hand van leuke weetjes en grappige verhalen alles over de das en hun leefgebied zonder de noodzaak van dit boek uit het oog te verliezen. Want wat gebeurt er met de natuur en met ons als de das uitsterft? 
De prachtige, gedetailleerde illustraties van Merel Corduwener zijn fris en tillen dit boek echt naar een hoger en aantrekkelijker niveau.
Een fan-das-tisch boek met een belangrijke boodschap!

Kent u Diane Cook nog? Van die geweldige verhalenbundel Mens vs. natuur? Ze is terug met De nieuwe wildernis, haar romandebuut. Een apocalyptisch verhaal over ultieme overlevingsdrang en de niet te onderschatten kracht van de natuur. Een bizar verhaal dat misschien toch niet zo ver-van-je-bed-show is als het lijkt. Verontrustend en intrigerend!

De geschiedenis van de Nederlandse kolonisatie van Indonesië, de Japanse bezetting, de rekolonisatiepoging door Nederland, en de uiteindelijke onafhankelijkheid is boeiend en heftig. David Van Reybrouck heeft een mooie vorm gevonden om die geschiedenis te vertellen. Hij schetst de grote lijn én hij vertelt het verhaal van de mensen die erbij waren. Hij heeft getuigen uit Indonesië, Japan, Nepal, Leiden en Callantsoog gesproken. Het grote en ‘kleine’ verhaal vullen elkaar goed aan.
Het vele leed dat veroorzaakt is door oorlogen, hongersnoden en scheepsrampen is onvoorstelbaar. Fascinerend is het geopolitieke spel rond de onafhankelijkheid met hoofdrolspelers als Soekarno, Hatta, Van Mook en Schermerhorn – o, wat heeft het (achteraf gezien, maar dat moet toch ook destijds al duidelijk zijn geweest) lang geduurd voor Indonesië zijn vrijheid kreeg.
Wát een geschiedenis, wát een boek.

Duitsland net na de oorlog. Er is veel wat we niet weten, of zijn vergeten, en het is onvoorstelbaar.
Bijvoorbeeld: Poolse Joden die de kampen hadden overleefd en weer terugkeerden naar hun vaderland; daar wederom zoveel antisemitisme tegenkwamen dat zij vluchtten naar… Duitsland. Ze kwamen te wonen in een door de nazi’s in de oorlog opgezette woonwijk bij München, en werden met de nek aangekeken door… de Beierse Joodse gemeenschap (wat daarvan over was).
Lees dit boek, een indrukwekkende geschiedenis van een chaotische periode.

De huizenmarkt explodeert. Je kunt tegenwoordig beter een huis kopen en voor goed geld verhuren dan er zelf gaan wonen. De wachttijden voor sociale huurwoningen zijn enorm, de woningzoekende is de dupe. De starter op de woningmarkt heeft geen kans en de bezittende klasse profiteert. Hoe heeft het zo ver kunnen komen? En wat moet er veranderen zodat een woning weer betaalbaar wordt en gezien wordt als een object om in te wonen in plaats van om geld mee te verdienen?
Hans de Geus legt het uit, in een prettig-activistische stijl. De nieuwe minister van Volkshuisvesting moet zijn/haar termijn beginnen met het lezen van dit boek.

Is het niet precies blauw waar we naar verlangen wanneer we onze koffers pakken en vertrekken naar een lege hemel en een oneindige zee; op zoek naar ruimte en afstand? 
In Bluets lijkt Nelson ook op zoek; op zoek naar blauw als kleur, blauw als depressie, blauw als schoonheid en troost. In de 240 prozaproposities mediteert Nelson, aan de hand van een ongrijpbaar blauw, over de even ongrijpbare ervaringen van liefde en verdriet.  Nelson hanteert geen concreet plot of soortgelijk navigatiesysteem maar eerder de ongetemde logica van poëtisch blauw zelf. Ik raad dit boek iedereen aan; het is een genot om met Nelson mee te verdrinken in blauw.

Dit boek is niet nieuw maar wel enorm goed en belangrijk en ik las het pas onlangs. 
In Archief van verloren kinderen herschrijft Luiselli het Amerikaanse ‘On The Road’-narratief tot een verhaal van een gebroken gezin op doortocht. Het gezin vertrekt vanuit New York naar de zuidgrens van de Verenigde Staten. Tegelijkertijd vertrekken in tegengestelde richting ‘de verloren kinderen’, ofwel kindvluchtelingen. In het boek spreken verschillende stemmen en mengen verschillende soorten teksten (historische archiefstukken, polaroidfoto’s, overlijdensakten) zich tot een poëtische intertekstualiteit. Want zo werkt het ook en zo dient de wereld zich vaak aan; fragmentarisch, versplinterd, onbegrijpelijk. Toch weet Luiselli die onwerkelijke werkelijkheid dicht te naderen en vraagt ze zich tegelijkertijd af: hoe documenteren we onze ervaringen en op welke wijze getuigen we? Ik, hopelijk voortaan, aan de hand van Luiselli.

Een financieel aantrekkelijk maar liefdeloos huwelijk in een Amerikaanse suburb, jaren vijftig van de vorige eeuw – dan ben ik eigenlijk al met één been aan boord.
Vic en Melinda Van Allen zijn goed getrouwd en hebben een lief dochtertje, een mooi huis en genoeg geld om een zorgeloos leven te leiden. Melinda is echter allerminst gelukkig en heeft de ene na de andere minnaar. Vic ziet dit allemaal gelaten aan – Melissa deinst er niet voor terug haar veroveringen mee naar huis te nemen – omdat een scheiding onnodig veel gedoe zou opleveren. Maar hoe kalm is Vic werkelijk en is hij er echt van overtuigd dat als hij Melinda maar genoeg ruimte geeft, ze vanzelf bij hem terug zal keren? 
Stille wateren is een fantastisch psychologisch steekspel, vermaak op een heel hoog niveau. Het boek is opnieuw uitgegeven vanwege de verfilming (ergens dit jaar), maar Highsmith schrijft zo fantastisch, haar personages zijn zo sterk en intrigerend, de sfeer is zo goed neergezet, dat ik die film eigenlijk al gezien heb.

Boyle kiest vaak maatschappijkritische onderwerpen die hij vangt in een roman. Zo is er nu het boek over Sam, een chimpansee die voor wetenschappelijke doeleinden wordt opgevoed als mens en gebarentaal leert. Hij draagt luiers en kleren, eet met vork en lepel, weet wanneer hij de schattigheidsfactor in moet zetten. Hij heeft 24/7 zorg nodig en zijn favoriete ‘oppas’ is de jonge, schuchtere student psychologie Aimee. Alles gaat fantastisch totdat de geldkraan dichtgaat en de eigenaar van Sam hem op andere wijze te gelde wil maken. Dat kan Aimee niet laten gebeuren.
Wat volgt is een wervelende en meeslepende vlucht, waarvan niemand de uitkomst kan voorspellen.
Boyle is een van de beste verhalenvertellers die ik ken en daarom is mijn motto: geen vakantiestapel zonder Boyle. Gelukkig heeft hij heel veel geschreven, gaat hij nog even door en ga ik niet zo vaak met vakantie, dus ik kan dit motto nog lang aanhangen.

De dertiger Nora Seed besluit een einde aan haar leven te maken. Veel soeps vindt ze het niet, dat leven van haar: ze is ontslagen, haar ouders zijn dood, haar broer ontloopt haar. En als dan ook haar kat Voltaire (Volts voor intimi, dus alleen voor Nora eigenlijk) wordt overreden, vindt ze het welletjes.
Na een vrije effectieve overdosis belandt ze echter in de Middernachtbibliotheek, een schemergebied tussen leven en dood. Ze krijgt de kans de levens te leven die ze had kunnen leven als ze andere keuzes had gemaakt. Wat volgt is een goed uitgewerkt gedachte-experiment dat we allemaal weleens door ons hoofd laten rollen: wat als...
Een warm, lief boek, tikkeltje fantasy, zweempje YA, vleugje Sliding Doors (veel zin om die film weer eens te zien), met een tegeltjeswaardige boodschap: ‘Je hoeft het leven niet te begríjpen. Je hoeft het alleen maar te leven.’ Fijn.

Uitgeverij Gottmer is gestaag het oeuvre van Paul Biegel opnieuw aan het uitgeven. Het kan me niet snel genoeg gaan! Dit voorjaar kwam dit sprookjesboek uit, met maar liefst dertig sprookjes, waaronder klassiekers als ‘Het papieren paleis’ (waarin een ziek meisje een schaartje krijgt en een heel paleis knipt, inclusief balzaal en bordes, oef, wat vond ik dat magisch vroeger), ‘De ondeugende schoenen’ (waarin alle schoenen ’s nachts met elkaar uit wandelen gaan) en het prachtige ‘Nevelkindertjes’, maar ook een paar verhalen die ik nog niet kende, zoals ‘Waarom Olivia zoveel sla at’.
Zoals alle boeken van Biegel is ook dit weer één groot (voorlees)feest voor de hele familie.

Liefde is voor losers – Wibke Brueggemann
Phoebe vindt liefde maar stom, zeker als haar beste vriendin verkering krijgt en geen tijd meer voor haar heeft. Ze stort zich op haar bijbaantje in de kringloopwinkel van Kate, de beste vriendin van haar moeder. Daar leert ze Emma kennen, en of Phoebe liefde dan nog steeds stom kan blijven vinden...?
Ik vond het een heel grappig boek, en ik mag de hoofdpersoon heel erg. Ze heeft een lekkere zwarte kijk op de wereld, maar ziet ook goed hoe het allemaal in elkaar zit.

Cara wordt na een tragische gebeurtenis in haar leven, waar ze zich heel schuldig over voelt, door haar moeder naar een kostschool in de Zwitserse bergen gestuurd. Eerst voelt Cara zich daar alleen maar nog ellendiger, maar gaandeweg komt ze erachter dat ze zichzelf moet leren vergeven en dat ze daar andere mensen bij nodig heeft. Het is een boek over vriendschap, en over mensen toelaten in je leven. De eerste keer las ik het in een week of twee, de tweede keer in een dag. Ook al wist ik hoe het zou aflopen, ik kon het toch niet meer wegleggen.

Dit boek speelt zich af in Londen, tijdens de Tweede Wereldoorlog, maar dat is vooral decor. Het gaat over drie kinderen die elkaar ontmoeten in ‘de tunnel’ waar ze ’s avonds en ’s nachts moeten schuilen tijdens de bombardementen. Het gaat vooral over dat je niet in hokjes moet denken, maar doen wat je wil. Leef je leven, maar heb niet te veel verwachtingen van wat je doet. Dat vond ik wel een mooie boodschap.