***'Inmiddels ben ik er wel aan gewend dat ik er niet meer heen kan. Het zal wel bij mijn leeftijd horen, dat ik eenzaam ben en nergens meer kom.' Aldus een oudere vrouw die na de invoering van de Wet maatschappelijke ondersteuning niet meer naar haar dagbestedingsprogramma mag.*** De regering wil dat iedereen 'mee kan doen' in de samenleving. Met termen als 'eigen kracht' en 'eigen verantwoordelijkheid' probeert de overheid de burger over te halen om tegelijkertijd het eigen leven op orde te houden én hulpbehoevende medeburgers te ondersteunen. De overheid jaagt dit proces aan door een publieke moraal van zorgzaamheid te ontwikkelen. Die moraal richt zich op emotionele banden tussen burgers en een gevoel van betrokkenheid bij de publieke zaak. Burgers worden zo verleid of verplicht om iets voor een ander te doen. Bij het overbrengen van de boodschap doet zich echter een dilemma voor waarmee de overheid worstelt: de voortdurend te maken keuze tussen bemoeien en afstand houden, tussen burgers op hun verantwoordelijkheden wijzen en de verantwoordelijkheid aan hen laten. In "De affectieve burger" onderzoeken sociale wetenschappers de publieke moraal van zorgzaamheid. Welke gevolgen heeft de introductie hiervan voor burgers en voor het dagelijks werk van beleidsmakers en professionals? Met bijdragen van onder meer Paul Dekker en Josje den Ridder, John Grin, Ellen Grootegoed, Jan Willem Duyvendak en Evelien Tonkens. "De affectieve burger" verschijnt als een van de twee delen van het jaarboek van het "Tijdschrift voor Sociale Vraagstukken", naast "Als meedoen pijn doet" onder redactie van Evelien Tonkens en Mandy de Wilde. Een groot deel van het onderzoek voor "De affectieve burger" is mede mogelijk gemaakt door financiële steun van Platform 31.

'You will not be able to buy a more beautiful book for Christmas for somebody you love' Chris Evans A book of hope for uncertain times. Enter the world of Charlie's four unlikely friends, discover their story and their most important life lessons. The conversations of the boy, the mole, the fox and the horse have been shared thousands of times online, recreated in school art classes, hung on hospital walls and turned into tattoos. In Charlie's first book, you will find his most-loved illustrations and some new ones too. 'A wonderful work of art and a wonderful window into the human heart' Richard Curtis

Prinses Irene van Oranje brak met haar familie en trotseerde de Spaanse Bourbons en generaal Franco. Ze sprong in het diepe voor prins Carlos Hugo, de ‘koning’ der carlisten. Toen prinses Irene zich in januari 1964 als eerste prinses van het huis van Oranje bekeerde tot het katholicisme, ging er een schokgolf door Nederland. Snel daarna leidde de aankondiging van haar verloving met de Spaanse troonpretendent Carlos Hugo van Bourbon-Parma tot een constitutionele crisis. Het was de eerste keer in de geschiedenis van het moderne Nederland dat een conflict tussen dynastie en ministers zo publiekelijk werd uitgevochten. Voor de verlegen, maar stoere Irene was de avontuurlijke Carlos Hugo, telg uit een eeuwenoud Europees vorstelijk geslacht, de poort naar de vrijheid. De vonk sloeg over; hij zag in haar een ideale koninklijke medestrijdster om zijn carlistische claim op de troon van Spanje te verwezenlijken. Na de dood van Franco zou er in Spanje weer een koning komen. Maar wélke? Carlos Hugo streed om de gunst van de dictator met concurrent prins Juan Carlos. Tot die Franco’s favoriet bleek, en Carlos Hugo zich ontpopte als een revolutionaire strijder. Daniela Hooghiemstra beschrijft de vechtlust, de hoop en de ambitie van het prinsenpaar tegen de achtergrond van de opkomst van individuele bevrijding en de verdwijning van God en koning uit Europa. De Spaanse troon zou prinses Irene niet krijgen, maar wie ze uiteindelijk wel vond, was zichzelf.

CONFETTIREGEN – Splinter Chabot en de durf om jezelf te wordenCONFETTIREGEN is een prachtig, ontwapenend en ontroerend verhaal over een jongen genaamd Wobie die opgroeit in een warme en veilige omgeving. Als in een sprookjeswereld. Eenmaal op school komt hij erachter dat zijn enthousiasme volgens sommigen gekooid moet worden, dat sommige kleren alleen voor meisjes bestemd zijn en dat verliefdheid ingewikkelder is dan een hartje tekenen.Aan de hand van drie bepalende ontmoetingen in zijn jeugd, komt Wobie steeds meer over zichzelf te weten. Naarmate hij ouder wordt ontdekt hij langzaam maar zeker dat hij anders is dan zijn broers, anders dan zijn meeste klasgenoten, anders dan wie hij dacht te zijn. Anders dan wie hij wilde zijn. Langzaam sluipt er een grijze mist in zijn leven, en begint hij iets te ontdekken dat eerst genegeerd, vervolgens gevreesd, maar uiteindelijk gevierd wordt. Dit boek is een dagboek van die worsteling en die zoektocht.CONFETTIREGEN is niet alleen een geweldig verhaal om te lezen maar ook een belangrijk boek dat verschillende generaties herkenning zal geven en verschillende generaties zal raken.Beluister nu ook de Zoeken naar boeken-podcast waarin Splinter vertelt over zijn nieuwe boek: Roze Brieven.

In een versplinterd politiek landschap werden de afgelopen tien jaar de grootste systeemveranderingen van na de Tweede Wereldoorlog doorgevoerd. De arbeidsmarkt, de woningmarkt, de energiemarkt, het bankenstelsel, het pensioenstelsel, het zorgstelsel, om er maar een paar te noemen, gingen allemaal op de schop. Hoe kon dat met kabinetten die opereerden zonder een vaste meerderheid in het parlement? Was het de poldercultuur, die ons op papier onbestuurbare land bij elkaar en gaande houdt? Of was het de leiderskwaliteit van premier Rutte? Waren het de omstandigheden of misschien de nieuwe polderregenten? In Het land moet bestuurd worden gaat Wim Voermans op zoek naar mogelijke verklaringen. Politieke en bestuurlijke, maar ook historische: zitten die fragmentatie en dat polderen in onze aard? Herhaalde de geschiedenis zich de afgelopen tien jaar gewoonweg, of verlegden de accenten zich wellicht permanent? Besturen werd in elk geval in korte tijd belangrijker en technischer dan ooit, en bestuurders werden professioneler. Ze overvleugelen inmiddels onze volksvertegenwoordigingen, en onttrekken zich steeds meer aan de greep van regels en van de instanties die hen moeten controleren, die tegenwicht en tegenmacht moeten bieden, zoals gebeurde in de toeslagenaffaire. Een tendens die nog verder werd versterkt door het coronavirus. Ontstaat er een nieuwe regentencultuur? Wat betekent dat voor onze democratie? Is die in gevaar en moeten we die weer opeisen? Wim Voermans is hoogleraar staats- en bestuursrecht aan de Universiteit Leiden. Eerder publiceerde hij bij Prometheus samen met Geerten Waling De gemeente in de genen (2018; vier drukken) en zijn veelgeprezen Het verhaal van de grondwet (2019; vijf drukken).

De woedende meute die in januari 2021 het Amerikaanse Congres bestormde droeg kruisen, christelijke vlaggen en spandoeken met Jesus saves. Voor God, volk en vaderland. Op een vreemde manier lijkt het christendom verstrengeld geraakt met radicaal-rechtse idealen. Rechtse populisten flirten opzichtig met het geloof. Thierry Baudet spreekt over ‘onze fantastische religie’. Tegelijk voelt een deel van de conservatieve christenen zich aangetrokken tot het gedachtegoed van bodem en bloed. Christelijke partijen nemen rechts-populistische retoriek en standpunten over. Hoe komt dat? Sander Rietveld groeide op in een orthodox-protestants milieu in de Biblebelt. Met verbazing ziet hij rond Forum voor Democratie en PVV oude bekenden uit deze wereld terug. Waarom laten zij en andere christenen zich meenemen op de populistische muziek? Rietveld onderzoekt zijn eigen verleden en duikt in christelijke netwerken. Hij neemt radicaal-rechtse groeperingen en internationale geldstromen onder de loep om het verbond tussen gelovigen en rechtse populisten bloot te leggen. Die zoektocht voert de lezer langs calvinistische geldschieters, evangelische eindtijdpredikers en katholieke sektes die dromen van een christelijk Rijk. Sander Rietveld is politicoloog en werkt als onderzoeksjournalist voor het televisieprogramma Zembla. Hij maakte uitzendingen over de financiële handel en wandel van Donald Trump en over de Russische connecties van Thierry Baudet.

Het gaat goed met Nederland. De economie groeit, de werkloosheid daalt, de financiën lijken op orde. Gaat het (dus) ook goed met onze democratische rechtsstaat? Bij Herman Tjeenk Willink, voormalig voorzitter van de Eerste Kamer en oud-vicepresident van de Raad van State, rijst steeds vaker de angstige vraag: hoe stevig zijn onze instituties als het er echt om gaat spannen? Hoe ‘Heldhaftig, Vastberaden en Barmhartig’ zijn wij, burgers, als medeburgers buiten de maatschappelijke orde worden verklaard? Wat blijft er van de democratische rechtsstaat over als feiten en waarden het afleggen tegen beelden en sentimenten? In de afgelopen veertig jaar heeft Herman Tjeenk Willink zich in al zijn functies ontpopt als een onvermoeibaar verdediger van de democratische rechtsstaat en geharnast tegenstander van de overheid als bedrijf. De ontwikkelingen van de laatste jaren en zijn vele gesprekken, vooral met professionals op de werkvloer, rechters en betrokken burgers, hebben hem ertoe verleid zijn gedachten opnieuw tegen het licht te houden. Groter denken, kleiner doen is een even noodzakelijk als verrassend antwoord op de problemen en uitdagingen van onze tijd.

Je ziet een foto in de krant van een demonstratie, een persconferentie, een overstroming. Je leest de kop, het onderschrift, misschien het artikel. De foto bevestigt het onderwerp van de tekst. Als het een mooie foto is, kijk je iets langer terwijl er even door je heen schiet: wat een mooie foto. Daarna sla je de pagina om. Dan heb je 99 procent van wat er te zien was, gemist. 'De Aarsman Collectie' gaat over wat je te zien krijgt als je stopt met kijken zoals je gewend bent. Als je teruggaat naar af en vragen stelt als een kind. De wereld staat stil op een foto, waardoor je alle tijd hebt om alles wat erop staat uitgebreid te bestuderen. Elke keer is het mogelijk om een nieuw verhaal te zien in wat je op het eerste gezicht bekend voorkomt. Iedere dag struint Hans Aarsman duizenden nieuwsfoto's af op zoek naar een verhaal. De spannendste, mooiste, meest verrassende stukken van de afgelopen zeven jaar zijn in De ene die alles ziet bijeengebracht.

‘Gul geleerde die zijn immense kennis van het boeddhisme aanstekelijk kan overbrengen.’ – Adriaan van Dis Boeddhisme is al jaren zeer populair in het Westen. De Boeddha is te vinden in interieurs en tuinen, woorden als ‘mindfulness’ en ‘zen’ zijn volkomen ingeburgerd en meditatiecursussen bestaan in talloze varianten, van intensieve retraiteweekenden tot ‘buddhism light’ in wellnesscentra. Wat zoeken moderne westerlingen – die zichzelf zo vaak als ‘niet-religieus’ beschouwen – eigenlijk in het boeddhisme? Een ding is zeker: de ideeën die wij erover hebben, kloppen vaker niet dan wel. Het boeddhisme is niet zonder meer de ‘antistressreligie’ die het Westen er graag van maakt. Hoewel de Boeddha vaak met een subtiele glimlach wordt afgebeeld was hij bepaald geen vrolijk mens. In dit boek keert Paul van der Velde terug naar de bronnen en neemt de lezer mee op zoek naar de veelkleurigheid van de leer en de uitwassen ervan. Man en vrouw gelijk? Geen sprake van. Vredelievend en geweldloos? Zeker niet. In de huid van de Boeddha is een fascinerende zoektocht door de wereld van het boeddhisme die Van der Velde al een leven lang bestudeert, en die telkens leidt tot nieuwe ontdekkingen.

Policor in de polder van Sebastien Valkenberg verhaalt over hoe politieke correctheid Nederland dom maakt. Zwarte sporters moet je laten interviewen door zwarte interviewers. Academische functies stel je alleen open voor vrouwelijke wetenschappers. Turks fruit hoort niet thuis op leeslijsten omdat de roman seksistisch is. Welkom in Nederland anno nu, waar je op je afkomst wordt beoordeeld en waar ‘verkeerde’ meningen moeten wijken. Wat als mensen hun mond gaan houden uit vrees voor sancties? Met koele blik en scherpe pen analyseert Sebastien Valkenberg in Policor in de polder waarom politieke correctheid zo’n giftige uitwerking heeft. Hij legt het achterliggende gedachtegoed op de snijtafel, dat is komen overwaaien uit de Verenigde Staten, en maakt de balans op. Voor besmuikt spreken betalen we een hoge prijs. Het gaat ten koste van het vrije woord, terwijl de origineelste inzichten en grootste doorbraken juist ontstaan in een liberaal klimaat. Een stille polder is tevens een domme polder, vertelt Sebastien Valkenberg in Policor in de polder.

Het kan. Nederland klimaatneutraal in 2035. Op initiatief van Jongeren Milieu Actief (JMA) werd dit manifest opgesteld door zes politieke jongerenorganisaties. Samen vechten ze voor een klimaatrechtvaardige toekomst. Hun toekomst. Met negen actiepunten laten jongeren zien hoe het anders kan en moet. Wetenschappers, journalisten en activisten laten in dit boekje zien dat ieder punt uit het manifest van levensbelang is. Er is geen tijd meer te verliezen. Jongeren roepen politici op dit manifest voor klimaatrechtvaardigheid in het regeerakkoord op te nemen. Jongeren hebben geen keus. Politici wel. Met bijdragen van: Raki Ap, Robbert Bodegraven, Anne Chatrou, Rico Disco, Marjan Minnesma, Jelmer Mommers, Jessica den Outer, Donald Pols, Jaap Tielbeke, Jan van de Venis en Louise Vet. Met een voorwoord van Jan Terlouw.

Een ultiem feelgoodboek over een avontuurlijke jongen die een reis rond de wereld maakt per zeilboot – met zijn kip Monique!Opgegroeid op een klein eiland in Bretagne omgeven door de zee en bij vloed afgesloten van het vaste land, zag Guirec de oceaan altijd al als een grote speeltuin. Hij droomde ervan ooit in zijn eentje de wereld over te zeilen. Op 21-jarige leeftijd trekt hij daarom met zijn kleine zeilboot vanaf Bretagne, langs de Europese kust, de wijde wereld in. Maar alleen is ook maar zo alleen. Tijdens een tussenstop op Madeira ziet Guirec een dikke, rode kip: Monique. Hij adopteert haar, en vanaf dat moment zijn de twee onafscheidelijk. Samen varen ze naar het zuiden en wagen vanaf Afrika de oversteek naar Zuid-Amerika, zetten koers naar Groenland en zeilen vervolgens naar de beruchte Kaap Hoorn. De reis is niet zonder risico’s: regelmatig komen Guirec en Monique vast te zitten in het ijs en op een gegeven moment dreigen ze zelfs in de gevangenis te belanden!Het fantastische verhaal van de kip die de wereld rond zeilde vertelt over dit avontuur en over een unieke vriendschap. Dankzij Guirecs vindingrijkheid, bijzondere ontmoetingen en doordat Monique af en toe een eitje legt en daarmee zijn ergste honger doet vergeten, komen de twee uiteindelijk weer veilig aan na hun ongelofelijke reis.

Een crisis in de rechtsstaat. De onderzoekende geest van de pers en een paar Kamerleden legden bloot hoe de wetgever, ministers, ambtenaren en de rechter functioneerden in de kinderopvangtoeslagenaffaire. Talloze gezinnen werden jarenlang ontwricht door kafkaëske terugvorderingspraktijken van de belastingdienst. De gang naar de rechter was vaak zinloos en rechtsbescherming werd een illusie. Mensen raakten hun huis kwijt en moesten aanzien hoe hun toekomst werd verwoest. De commissie-Donner stelde ‘institutionele vooringenomenheid’ vast bij de belastingdienst, maar meende dat daar eigenlijk weinig tegen te doen is. De wijze waarop de overheid vanaf 2007 in de greep raakte van een onwettig antifraudebeleid en bleef vasthouden aan het eigen gelijk, vormt een treurig dieptepunt in de recente geschiedenis van de Nederlandse rechtsstaat. In Kafka in de rechtsstaat beschrijft Ellen Pasman hoe het zover heeft kunnen komen, maar ook hoe het in de toekomst kan worden vermeden. Ellen Pasman (1958) is advocaat. Van 1995 tot en met 2000 was zij een van de advocaten in de uiteindelijk succesvolle procedures van de journalist Willem Oltmans tegen de Staat der Nederlanden, waarover zij in 2002 het boek Oud zeer publiceerde.

Altijd Nieuw Gedoe! Buurtmakers met Asset Based Community Development op weg naar nieuwe democratie Als je Asset Based Community Development (ABCD) hebt ontdekt en doorleefd, weet je dat er maar een manier is om buurten van onderop en van binnenuit op te bouwen. ABCD is geen project, niet iets wat je even doet of inzet, maar duurzaam werken aan sterke en verbonden buurtgemeenschappen. Waar bewoners hun collectieve kracht ervaren en benutten. Geen bedachte methodiek, maar het resultaat van een langdurige studie en een almaar groeiende stroom verhalen. Het wordt gemaakt en gevormd door bewoners in buurten over de gehele wereld. Dit boek is gemaakt omdat we de lol die wij aan ABCD beleven, willen doorgeven. Het heet Altijd Nieuw Gedoe! Niet vreemd, want werken aan de buurt is per definitie gedoe. Lukt het je als groep om dat te omarmen en overstijgen, dan groei je samen verder, ga je samen collectieve kracht ervaren en ontstaat nieuwe democratische kracht. We hopen dat het de radicalen, de pragmatisten, de believers, de cynici en de nieuwsgierigen allemaal wat te bieden heeft. Dat het iedereen inzichten geeft en aanzetten biedt om de eigen (beroeps)praktijk te verrijken en verbeteren. Met bijdragen van onder andere Birgit Oelkers, Cormac Russell en Joop Hofman.

Welke vrouwen bereiken als eerste de top van hun beroepsgroep? Zijn het vrouwen die met een zilveren lepel in de mond geboren zijn, die alles in het werk stellen om ‘de eerste’ te worden? Vrouwen met een carrière die maar één richting kent, namelijk vooruit en omhoog? Het tegendeel blijkt waar. Aan de hand van gevoelvolle portretten op basis van uitvoerige gesprekken met twaalf ‘eerste vrouwen’ analyseert Marianne Joëls de overeenkomsten in hun omgeving, loopbaan en karakter. Ze vertellen over belangrijke momenten in hun leven: hun jeugd, hun keuzes voor een vervolgopleiding, de rol van toeval of juist planning in hun loopbaan, de mensen die hen steunden of tot voorbeeld dienden; en hun positie als vrouwelijke wegbereider. Het zijn vrouwen uit de politiek en overheid, uit de wetenschap, uit de wereld van religie, kunst en sport, en vrouwen uit het bedrijfsleven. Opvallend is dat ze niet meer kansen hebben gekregen dan een ander, maar wel van elke halve kans een heel succes hebben weten te maken. Het is een verhaal van doorzetten, optimisme, steun en geloof in een goede afloop. Van alle geïnterviewde vrouwen zijn speciaal voor dit boek portretfoto’s gemaakt door Julie Blik. Marianne Joëls is hoogleraar neurobiologie, decaan medische wetenschappen van de Rijksuniversiteit Groningen en lid van de Raad van Bestuur van het Universitair Medisch Centrum Groningen. Zij schreef eerder boeken over hersenonderzoek, waaronder Een zeepaardje in je hoofd (2009).

In ‘Verdriet en boterkoek’ vertelt Margalith Kleijwegt over hoe verschillende generaties binnen haar familie omgaan met de Joodse identiteit. Haar moeder, documentairemaakster Netty Rosenfeld, was Joods opgevoed, had ondergedoken gezeten en worstelde met haar beladen verleden. De oorlog had ze ‘van zich afgevochten’, het Joods-zijn beschouwde zij vooral als een last. Voor Kleijwegt was die gespleten houding ingewikkeld. Ze voelde de zwaarte van dat verleden, haar eeuwige gevecht met het Jodendom en wist niet altijd hoe daarop te reageren. ‘Mam, mag ik mijn keppeltje al op?’ vroeg haar achtjarige zoon lang voordat de seideravond zou beginnen. Zo’n blijmoedige associatie met het Jodendom verraste en ontroerde Kleijwegt. Diezelfde onbekommerde houding zag ze bij de kinderen van haar broer, en bij de kleinkinderen van haar neef Jaap die in de oorlog als klein jongetje ondergedoken had gezeten. Geen ongemak meer, maar trots. Kleijwegt vertelt in een intiem familieverhaal hoe drie generaties met dat verleden, ‘die shit van jullie’, omgaan.

Twee derde van het totale vermogen in Nederland is in handen van 10 procent van de Nederlanders. Steeds meer mensen moeten harder werken dan ooit, maar hebben geen vast contract, kunnen een hypotheek wel vergeten en durven over een pensioen niet eens na te denken. Is het dan raar dat de middenklasse slinkt, dat er steeds meer onderling wantrouwen is en dat mensen populistisch gaan stemmen? Koen Bruning heeft dé oplossing voor deze problemen: het basisinkomen. Geef iedere Nederlander 1000 euro per maand. Het is bovendien een typisch Nederlandse oplossing, die terug te vinden is in de wortels van onze geschiedenis: van Thorbecke en ons poldermodel tot de opbouw van onze ondernemende burgersamenleving. Bruning laat in Samen rijk enthousiast en onderbouwend zien hoe het basisinkomen de democratie versterkt, polarisatie tegengaat en burgers van links tot rechts onder een universeel idee verenigt. Koen Bruning (2000) is student Philosophy, Politics and Economics aan de VU.

‘De wereld na de pandemie’ is Fareed Zakaria’s nieuwste boek. Lenin zei ooit: ‘Er zijn decennia waarin er niets gebeurt en weken waarin zich decennia lijken te voltrekken.’ We beleven nu zo’n versnelling. Zowel de positie van de VS als een fenomeen als thuiswerken is op slag veranderd. Zakaria helpt lezers de aard van een postpandemische wereld te begrijpen, met name de politieke, sociale en technologische gevolgen die zich in de komende jaren gaan voordoen. In tien hoofdstukken over mondiale thema’s, variërend van biologische risico’s tot de definitieve doorbraak van digitaal leven tot een opkomende bipolaire wereldorde, helpt Zakaria lezers na te denken over de mondiale effecten van de coronacrisis. ‘De wereld na de pandemie’ is een urgent en actueel werk, en nodigt uit tot reflecties op het leven in de eenentwintigste eeuw.

Een tocht langs onder andere Gibraltar, de Balearen, Corsica, Sardinië en de Maddalena-archipel, de Eolische Eilanden, Sicilië, Lampedusa, Malta, de Ionische Eilanden, Kreta, de Cycladen, de Pelagische Eilanden en vele andere bijzondere plekken. De Middellandse Zee vormt de natuurlijke grens tussen Europa en Afrika. Maar tegelijkertijd is ze al eeuwenlang een smeltkroes van verschillende culturen. Net als rond de Noordzee hebben de volkeren rond de Middellandse Zee steeds contact gehad met elkaar, met goede en kwade bedoelingen. Nergens is dat grensgevoel en die eeuwenoude cultuur zo voelbaar als op de mediterrane eilanden. In dit boek trekt Arnout Hauben dwars door de Middellandse Zee, van Gibraltar naar Griekenland, langs bekende en minder bekende eilanden. Daar doet hij wat hij het beste kan: zoeken naar de grote en kleine verhalen van de mensen hij tegenkomt. Om zo het verleden te verbinden met heden.

De wereld staat op een kantelpunt. We zijn nog nooit zo welvarend geweest, maar er is crisis waar we ook kijken. Het is tijd om onze waarden en principes te herzien, nieuwe doelen te stellen en een manier van leven te vinden die ook voor de planeet houdbaar is. Maja Göpel nodigt je uit om de wereld opnieuw te bezien. In zeven stappen toont ze de grootste uitdagingen van deze generatie: overbevolking, uitputting van natuurlijke hulpbronnen, ongebreideld consumentisme, technologische ontwikkelingen die alleen maar tot meer productie leiden en het ontstaan van ‘oligopolisten’ zoals Amazon. Met sterke voorbeelden laat ze zien hoe we slimmer kunnen omgaan met natuurlijke bronnen en menselijke arbeidskracht en hoe we de huidige omstandigheden kunnen omzetten naar een houdbare situatie. Haar uitgangspunten: blijf vriendelijk en geduldig, zoek medestanders en laat je niet ontmoedigen. Vertaald door Marcel Misset.

Op 8 maart 1942 gaf Nederlands-Indië zich over aan het oprukkende Japanse leger. Ineke's grootmoeder woonde in Bandoeng op Java en als ze de Japanse troepen ziet binnentrekken ‘een gehavende, smerige rij die tot niets in staat leek’, schaamt ze zich diep dat Nederlands-Indië zich daaraan heeft overgegeven. Ineke van der Wal: "Mijn grootmoeder wist toen nog niet dat de Japanse bezetter plannen had met haar: de vier kinderen, haar echtgenoot en zijzelf worden als gijzelaars per boot naar Tokio vervoerd waar ze gevangen worden gehouden met nog vier andere Nederlandse gezinnen. Haar man, hoofd van het radiolaboratorium in Bandoeng, moet werken voor de vijand." "De tempel met de chrysanten" beschrijft de belevenissen van de vijf Nederlandse families die werden vastgehouden in twee huizen in het midden van Tokio en later op het boerenland buiten Nagoya. Tweeëntwintig personen onder huisarrest, afgesloten van de buitenwereld. Nu velen in deze coronatijd aan huis gebonden zijn met kinderen die thuis les krijgen, is beter invoelbaar hoe de situatie destijds was. Maar nu is er telefoon, internet en facetime. Hou is een dergelijke situatie vol te houden zonder deze hulpmiddelen, hoe houd je je gezin bij elkaar en waaruit put je moed? Er waren al veel verhalen gepubliceerd over mannen die tijdens de Tweede Wereldoorlog in Azië voor de Japanse bezetter dwangarbeid moesten verrichten. Dat er ook hele gezinnen — mannen, vrouwen en kinderen — naar Japan zijn vervoerd, is vrijwel onbekend. Een fascinerend verhaal over een stukje Tweede Wereldoorlog dat nog niet eerder werd verteld.

Lopen bevordert het welzijn. Niet alleen het lopen van lange afstanden over gemarkeerde wandelpaden en klompenpaden, maar ook het lopen over de kleine niet-gemarkeerde paden, de dagelijkse rondjes. In 'Ommetje van geluk' deelt Marinus van den Berg zijn ervaringen als wandelaar. Hij raakte geïnspireerd door het dagelijkse lusjes lopen: miniommetjes in je eigen buurt, alleen of met een ander. Je hoeft niet ver te gaan, maar wandelen met aandacht voor je omgeving én voor de stem van je hart, geeft vreugde en maakt lopen tot een kleine pelgrimage. In zijn verhalen en gedichten laat Marinus van den Berg zien hoe een dagelijks rondje je weer van klein geluk kan laten proeven.

Een handvol vakbonden en werkgeversorganisaties dat bepaalt wat wij verdienen en wanneer wij met pensioen mogen gaan? Het is tijd voor het ontmantelen van dit polderkartel. Jongeren, flexwerkers en vrouwen zijn de dupe van het typisch Nederlandse polderoverleg tussen werkgevers en vakbonden. Achter gesloten deuren sluiten ze akkoorden die goed zijn voor hun leden, maar niet altijd voor de rest van Nederland. Toch gelden hun akkoorden voor iedereen. Vakbondsbestuurders en andere betrokkenen schetsen in Het polderkartel een ontnuchterend beeld van het polderkartel en de allesbepalende speler: de FNV. Deze vakbond domineert vrijwel alle bestuurlijke polderorganen waarin het geld wordt verdeeld, zoals de pensioenfondsen en sociale fondsen. Als andere bonden het beleid van de FNV niet ondersteunen, draait deze de geldkraan dicht. Martin Pikaart is oprichter en voorzitter van AVV, een democratische vakbond waar iedereen over zijn eigen cao kan stemmen. Hij verdiepte zich eerder in De pensioenmythe in de onrechtvaardige verdeling van pensioenen. Hij schreef Het polderkartel op persoonlijke titel om de Nederlandse overlegorganen open te breken.

Om een virus te bestrijden dat niet dodelijker dan andere griepvirussen is, werd de democratie in maart 2020 door noodwetten gedeeltelijk buiten werking gezet en werden de media de spreekbuis van de overheid. Er werd een bijna wereldwijde gezondheidsdictatuur ingesteld. Op de achtergrond hiervan staat de Grote Reset, het plan van het World Economic Forum om met behulp van technologische innovaties de wereld fundamenteel te veranderen. Op alle terreinen van de maatschappij zijn processen aan de gang die tot een totalitaire wereldregering kunnen leiden. Als vrije mensen worden we daarom uitgedaagd de samenleving naar onze eigen idealen in te richten.  

Deze bundel houdt een fris pleidooi om bewust om te gaan met onze traditie, want als we vandaag zijn wie we zijn, is dat ook te danken aan de vorige generaties. De tien essays handelen over onze identiteit, als individu, maar ook als lid van een ruimer sociaal en cultureel-historisch verband.Koen Lemmens onderzoekt wat het betekent om een maatschappelijke structuur, instellingen, sociale zekerheid, cultuur, taal of religie van voorgangers te erven. En wat het betekent om ze vervolgens over te dragen aan wie na ons komt.

De opkomst van China als wereldmacht lijkt een recent fenomeen, maar heeft een lange voorgeschiedenis. De wederopstanding van China volgt de ontwikkeling van China’s rol op het wereldtoneel, vanaf de opiumoorlogen tot nu. Wat begon als een reactie op Europa’s koloniale invloed is geleidelijk veranderd in het Chinese streven om in de wereld een leidende rol te spelen. China is steeds beter in staat de wereldorde te vormen, maar wordt daardoor ook zelf gevormd. Frans-Paul van der Putten beschrijft hoe China’s relatie met grote mogendheden zich in de afgelopen 180 jaar heeft ontwikkeld, hoe deze relatie van invloed is geweest op de manier waarop China nu zelf een wereldmacht wordt, en wat dit betekent voor Europa en voor de Chinees-Amerikaanse betrekkingen. Dr. Frans-Paul van der Putten is coördinator van het Clingendael China Centre en heeft meer dan twintig jaar ervaring met de bestudering van China. Van 2006 tot 2012 was hij de hoofdredacteur van het tijdschrift Itinerario, over de geschiedenis van Europese koloniale expansie.

Kind geen bezwaar hanneke gunsing Op mijn 15e verjaardag stond hij voor de deur. We keken in een spiegel: dezelfde krullen, dezelfde kleur ogen. Ook onze tweede teen was op dezelfde manier geknikt. Hij was duidelijk mijn vader. Ik had hem gevonden. Punt. Auteur hanneke gunsing (1951) schrijft korte verhalen. Zij put uit een rijk verleden waarin zij met en zonder haar moeder op allerlei plaatsen en in heel veel gezinnen woonde. Met een scherpe blik en milde pen, weet zij haar lezers te raken en ontroeren.

Johan Terryn verloor zijn vader midden in de eerste lockdown. Rouwen en verdriet delen werden sterk beperkt door de omstandigheden. Hij gebruikte dan maar zijn column op de radio om zijn rouwboodschap de wereld in te sturen. Vele luisteraars voelden zich geraakt en vertelden hem spontaan hun eigen verhaal over het gebrek aan nabijheid bij het afscheid. Met twaalf van hen ging hij in gesprek, tijdens een wandeling die begon in het pikkedonker en eindigde bij zonsopgang. Twaalf mensen kwamen zo op verhaal. In dit boek verweeft Johan de verhalen van zijn tochtgenoten met een dertiende verhaal: dat van zijn eigen rouwproces. Het is een unieke vertelling over wat het betekent om een geliefde te verliezen, over rouwen in bijzondere tijden, over afscheid zonder nabijheid. Van donker naar licht, zoals ook de zon zich op het uur blauw langzaam laat zien. 'En dan komt dat ongemakkelijke moment waarop mensen je willen troosten. "Sterkte. Veel sterkte." Het is alsof ze je een veel te harde schouderklop geven. En je denkt: 'Sterkte? Ik heb geen sterkte nodig; ik voel me krachtig genoeg. Ik heb warmte nodig, en aandacht, en nabijheid."'

Een op de vijf vrouwen in ons land laat voor haar vijftigste een abortus uitvoeren. Dat zijn een paar tienduizend zwangerschapsafbrekingen per jaar! Dat is een ontstellend cijfer. Niemand is nochtans voor abortus, veel mensen zijn wel voor het recht op abortus. Om allerlei redenen kan een kind niet welkom zijn, vaak terwille van het kind zelf. Dat is de keuzevrijheid die in België aan vrouwen gegeven is. Maar dat wil niet zeggen dat abortus een makkelijke beslissing is. Het blijft, ondanks die grote aantallen, ook nu nog vaak een taboe, en een bron van schaamte en verdriet. Journaliste Eline Delrue (De Morgen) ging na waarom vrouwen kiezen voor abortus, ondanks alles. Hoe dat proces concreet verloopt, waar ze terechtkunnen. En hoe een schijnbaar kille daad, nog altijd omstreden, toch ook een mild gebaar kan zijn. Hoe verwachting onverwachting kan worden en wat dat doet met mensenlevens.

In this book, activist philosopher and philosophical activist Lieven de Cauter investigates the idea that if we want to avoid collapse, we have to end the Anthropocene – the geological era of the gigantic, devastating impact of our species on planet Earth. It might even be, he argues, that the collapse of our current, growth-maximizing system is the only hope for the biosphere. Offering case studies on urban activism alongside more general reflections on civic action and social movements, De Cauter moves from the political melancholy caused by the near certainty of climate disaster and meditations on the end of ‘the Age of Man’, towards reflections on more hopeful events of our times, like the resurgence of the commons. He hails the rediscovery of this forgotten and excluded third besides public and private, arguing it contains the seeds of another worldview and another politics. From this new perspective identity and heterotopia, other spaces as places for otherness, can be read in a new light. This collection of writings closes with texts on the corona crisis. Biopolitics, the care for the life of the population by the state, has gained a new topicality in this age of pandemics. The mix of philosophical, theoretical texts and newspaper articles make for a broadly accessible, exciting book of ‘activist essays’, in accordance with the basic creed of its author: ‘pessimism in theory, optimism in practice’. Even if geologists are not quite sure when the Anthropocene has begun, it is high time to end it.