In 1941, vijf jaar na de dood van J. Slauerhoff, verschenen zijn Verzamelde gedichten, samengesteld door de jonge letterkundige Kees Lekkerkerker. Zijn Verzamelde gedichten beleefden bijna tachtig jaar lang, vrijwel onveranderd, herdruk op herdruk – ondanks het feit dat er inmiddels flink wat onbekende gedichten waren opgedoken. In deze volledig herziene leeseditie van de Verzamelde gedichten is alle poëzie van Slauerhoff voor het eerst in de juiste volgorde samengebracht. Alle door hem gebundelde en verspreid gepubliceerde gedichten en alle later in de nalatenschap aangetroffen poëzie zijn aangevuld met circa honderd niet eerder in de Verzamelde gedichten opgenomen verzen, waaronder Slauerhoffs studenten poëzie, vertalingen, en gewraakte spotverzen. Uit Verzamelde gedichten blijkt wederom dat Slauerhoff de grootste dichter van zijn generatie was. Bezorgd door Hein Aalders en Menno Voskuil. Over Slauerhoff: ‘Slauerhoff doet je begrijpen dat het niet uitmaakt of je in het zand schrijft, als een bedelmonnik door het land trekt, of op een vrouw wacht die niet bestaat, zolang je je eigen leven maar niet verkwist.’ – Arnon Grunberg ‘Slauerhoff leeft overal en in alle tijden tegelijk.’ – W. F. Hermans ‘Een ras-kunstenaar, een groots-onbekommerde om de betweterij van schoolmeesters en farizeeërs, een der weinigen waarin de Hollandse poëzie haar eigen voortreffelijkheid met achteloze grootheid overtreft.’ – H. Marsman

In haar vierde bundel wordt Ester Naomi Perquin persoonlijker en scherper terwijl ze onderzoekt wat het betekent om ergens te vertrekken. Waar ze in eerder werk graag in andermans hoofd verdween (een stem gaf aan vreemden, verschoppelingen en fabels) vraagt ze zich nu af waarom ze die beweging eigenlijk zo graag wilde maken. Wat blijft er van ons achter wanneer een deur dichtslaat? In haar vierde bundel is Perquin aanweziger dan ooit. Voor haar poëzie ontving Ester Naomi Perquin (1980) onder meer de Liegend Konijn Debuutprijs, de Anna Blamanprijs, de Lucy B. en C.W. van der Hoogtprijs en de J.C. Bloemprijs. Haar bundel Celinspecties werd bekroond met de VSB Poëzieprijs. In 2014 verscheen haar verhalenbundel Binnenkort in dit theater. Ze is sinds 2015 de vrijdagnachtpresentator van het programma Nooit meer slapen op Radio 1. Eerder dit jaar verscheen Jij bent de verkeerde en alle andere gedichten tot nu toe, een tussentijds verzameld werk.

Rodaan Al Galidi Koelkastlicht Heb je ooit vastgezeten in je eigen angst of verlatenheid? Machteloos, niet wetend wat te doen? Dan zul je deze bundel begrijpen. Op een avond stond de koelkastdeur op een kier. Het licht bespiedde de donkere kamer; een licht gevangen in wanhoop en duisternis, dat alleen door zijn eigen doorzettingsvermorgen kon opstijgen en door het universum reizen. K Koelkastlicht is een ode aan de hoop, en een lied voor het hart.

Anna Enquist schrijft over de seizoenen en het verstrijken van de tijd, over weer en wind, ouders en kinderen, taal en muziek, verdriet en hartstocht. Over alles wat het leven genadeloos en groots, bitter en zoet maakt. De gedichten van Anna Enquist gingen in vele tienduizenden exemplaren over de toonbank. Feit is dat haar krachtige gedichten indruk maken bij meer dan een klein gezelschap van fijnproevers. 'Poëzieminnend Nederland mag blij zijn met Anna Enquist' Jaap Goedegebuure

In 'De blanke gave' word je ondergedompeld in een wereld waar het water oprukt, moeders hun kinderen op het droge slepen en geliefden verdwijnen. De IKEA loopt onder en de A2 verandert in een heel kalm, groot kanaal: 'op de tekentafel rust een atlas/ alvast atlantisblauw gekrast.' Want wat kun je met een land waarin de krant niet meer is 'dan een sudoku met wat foto's eromheen', en er achter iedere voordeur geheimen schuilgaan? Dat vraagt om antwoorden. Want 'de doden groeien met je mee. We noemen het pas afgesloten/ als we er niet meer bij kunnen'. Een bundel vol heldere taal, ontroerende beelden en krachtige gedichten.

Mordechai Gebirtig (4 mei 1877 - 4 juni 1942) geldt als een van de klassieke Joodse volksdichters, wiens liederen overal ter wereld worden gezongen. Hij dichtte over verlangen naar vervlogen dagen, de onvrede van werkelozen, het lot van weeskinderen en het lijden van het Joodse volk in de dagen voor en tijdens de Sjoah. Uit zijn teksten spreekt de geest van een verbinder bij uitstek: hij spoorde zijn volk aan in actie te komen tegen de terreur (Het brandt), bijeen te blijven in hoop en dapperheid (Momenten van vertrouwen) en zich niet uiteen te laten drijven door onderlinge verschillen (Kom, Lejbke, dansen): 'Je mag zijn wie je bent, zionistisch-fervent, of een Boendsman, wat maakt dat nou uit? Ieder -isme verdwijnt, zelfs de vroomste rabbijn komt pas na de tango thuis.'

Deze klassieke bundel bevat alle gedichten over het schaap Veronica, de dominee en de dames Groen. Met het schaap Veronica creëerde Annie M.G. Schmidt in de jaren vijftig een vrolijk alter-ego waarmee ze de draak kon steken met de benauwende Nederlandse knusheid. De gedichten, die eerst in Het Parool verschenen, waren een instant succes bij zowel jonge als volwassen lezers. In de jaren zeventig maakte Fiep Westendorp prachtige kleuren-illustraties bij de gedichten, waarin Veronica dartelt als nooit tevoren.

Bomen, brommers, vliegtuigen, bossen, cirkelzagen, Nederland, politiek en figuranten figureren in Ik ga het donker maken in de bossen van, de nieuwe, bruisende bundel van de Dichter des Vaderlands. Zijn talent spat in al zijn facetten van deze nieuwe bundel af: Bruinja is een dichter die het gevoel en het experiment in zijn werk toelaat. ‘als deze wereld onderdeel is van iets wat één is / dan is dat één een één waaraan iets mist’. ‘Bruinja is een bevlogen ambassadeur voor de poëzie in de breedste zin: als bloemlezer, performer op podia en in de media, organisator van evenementen en aanjager van kruisbestuivingen met andere kunstvormen. Hij beweegt in zijn vaak geëngageerde poëzie moeiteloos tussen binnenwereld en buitenwijk – en waar het wel moeite kost, levert dat spannende poëzie op.’ Benoemingscommissie Dichter des Vaderlands

'Poëtische muren' zijn muren waarin een verhaal, een verleden te herkennen is. De stad Utrecht telt er diverse, maar ze nemen langzamerhand in aantal af. Ze worden 'hersteld' of op een andere manier van hun authenticiteit ontdaan. Fotograaf Luuk Huiskes zoekt de muren en vereeuwigt ze. Ingmar Heytze gebruikt de foto's als inspiratie voor poëzie. Tekst en beeld worden onlosmakelijk verbonden. Het resultaat is een prachtig vormgegeven document voor liefhebbers van poëzie, fotografie en met een warm hart voor de stad Utrecht.

Vanwege de aardbevingen in Groningen ten gevolge van gaswinning, vatte Huub Oosterhuis het plan op om de provincie Groningen een hart onder de riem te steken. Daarom besloot hij zijn gedichtencyclus Groningen – die hij bijna 60 jaar geleden schreef – opnieuw uit te geven bij Uitgeverij HetMoet , ditmaal in een tweetalige versie. De vertaling werd verzorgd door Marten van Dijken, die eerder de 150 psalmen vrij vertaalde naar het Gronings. De opbrengst van dit speciale, in boekdruk gedrukte en hand gebonden bundeltje, zal naar de gedupeerden van de aardbevingen gaan.

Een verzameling versjes en gedichten om voor te lezen Toen Arie en Romy Boomsma elkaar net leerden kennen, bestonden hun eerste ‘dates’ uit het lezen van poëzie. Arie werkte aan een bloemlezing met gedichten over de dood. Samen lazen zij avonden achtereen in bundels van hun favoriete Nederlandse dichters. De liefde voor taal die zij delen, geven ze ook mee aan hun kinderen. ‘We lezen ontzettend veel voor,’ legt Arie uit. ‘Verhalen, versjes, gedichten. Ik koester die momenten, samen op de bank met een boek, enorm.’ Vanuit dit liefdevolle idee is deze bloemlezing met een persoonlijke keuze van de mooiste en leukste kindergedichten samengesteld: gedichten en versjes die Arie en Romy zelf het liefst thuis voorlezen. De liefde voor poëzie en literatuur van Arie en Romy die we op hun veelbesproken sociale media al regelmatig tegenkwamen, zien we nu terug in dit prachtig vormgegeven boek, met tekeningen van Margot Holtman. Niet alleen een feest voor de kinderen, maar ook voor hun voorlezende ouders. Arie Boomsma (1974) is schrijver en tv-programmamaker. Eerder verschenen van hem verschillende bloemlezingen, een roman en de enorme bestseller Fit. In kleine stappen naar een gezonder leven, waarvan meer dan 70.000 exemplaren werden verkocht. Romy Boomsma (1991) is columniste voor Vogue en zelfstandig ondernemer. Samen met Arie heeft zij twee kinderen.

'Neem de titel serieus' is een ode aan psychisch zieken en een troost voor losers. In deze dichtbundel laat Rodaan Al Galidi zien dat we allemáál psychisch ziek zijn, in een psychisch zieke wereld - en dat we allemaal doen alsof we het niet zijn. Ook dat 'doen alsof' is een psychische ziekte. Rodaan Al Galidi gaat daarmee in 'Neem de titel serieus' steeds verder, tot hij zelfs een adelaar als psychisch ziek bestempelt, en laat zien dat onze manier van denken reden genoeg tot een gedwongen opname is geworden. Naast thema's als liefde en eenzaamheid, die Rodaan Al Galidi vaak terug laat komen in zijn gedichten, gaat deze bundel vooral over relaties. De relatie van de ene mens tot de andere, van de mens tot zijn ouder, tot zijn familie, tot de maatschappij, tot de wereld. Van de mens tot zichzelf, van het hoofd tot het hart, van de droom tot de nachtmerrie. En dat alles ook vooral andersom. 'Neem de titel serieus' geeft een poëtische dimensie aan iets wat helemaal niet poëtisch is: het dagelijks leven. Rodaan Al Galidi is schrijver en dichter. 'Neem de titel serieus' is zijn negende dichtbundel. Hij publiceerde zes romans, waaronder in 2016 het zeer succesvolle 'Hoe ik talent voor het leven kreeg'. In 2017 verscheen de verhalenbundel Duizend-en-een nachtmerries. De bundel 'De herfst van Zorro' (2007) stond op de shortlist van de VSB Poëzieprijs, evenals Koelkastlicht (2016). De roman 'Dorstige Rivier' (2009) stond op de shortlist van de BNG Nieuwe Literatuurprijs en 'De autist en de postduif' (2011) werd bekroond met de prestigieuze Europese Unie Prijs voor de Letteren.

In Leeuwarden kun je over poëzie lopen die is aangebracht op grote platen Belgisch hardsteen. / In Leeuwarden you can walk over poems that have been carved into large slabs of Belgian bluestone. De gedichten vormen samen de poëzieroute die door de stad loopt. De route is in 1993 begonnen met een serie gedichten aangeboden aan mr G.J. te Loo ter gelegenheid van zijn afscheid als burgemeester van Leeuwarden. In de jaren daarna zijn vele poëziestenen aan de route toegevoegd. De gedichten op de poëzietableaus bestonden vanaf het begin uit bestaand werk en ook werd aan dichters een opdracht gegeven om een nieuw gedicht te maken passend bij de plek in de stad waar de poëziesteen in de route is geplaatst en passend bij de aanleiding van gulle gevers om een steen te financieren. Deze unieke route bestaat dit jaar uit 50 gedichten. Het laatste gedicht in de route is van de hand van Ilja Leonard Pfeiffer en is door het bestuur van de stichting Poëzieroute Leeuwarden aangeboden aan de organisatie van de Culturele Hoofdstad Leeuwarden 2018. De bedoeling van deze uitgave is om een mooi vormgegeven dichtbundel te maken met alle gedichten van de poëzieroute tot nu toe. Poëzieroute Leeuwarden: de omslag bevat de poëzieroute ISBN: 9789492176837 Pagina's: 107 Uitvoering: paperback met een complete route (www.afuk.nl)

Van de internationale bestsellerauteur van Melk en honing verschijnt op 1 september de langverwachte tweede dichtbundel in vertaling. Een verzameling gedichten over groei en helen, over waar je vandaan komt en over een thuis vinden in jezelf. Verdeeld in vijf hoofdstukken en geïllustreerd door Rupi Kaur zelf, neemt De zon en haar bloemen je mee op een prachtige reis van verwelken, vergaan, wortelen, ontkiemen en bloeien. Een viering van de liefde in al haar vormen.

De naam Jean de La Fontaine (1621-1695) is bijna synoniem geworden met 'fabels'. Hij schreef er honderden, waarvoor hij, als overtuigd classicist, zijn inspiratie vooral haalde uit de klassieke oudheid, met name bij schrijvers als Aesopus en Phaedrus. De beroemde fabels van La Fontaine zijn korte vertellingen in dichtvorm, met een moraal, een wijze les. Vaak spelen dieren de hoofdrol, zoals in 'De krekel en de mier'. Omdat de krekel zich vooral bezighoudt met zingen, en daarmee zichzelf en anderen de hele zomer vermaakt, verwacht zij wel enige hulp als zij in de herfst graan tekortkomt. Maar de mier weigert zuinigjes. Kunstenaars worden dus slecht beloond, wilde La Fontaine zeggen, al werd het later vooral geïnterpreteerd als 'wie niet werkt zal niet eten'. D'Hane-Scheltema koos enkele tientallen fabels, bekende en minder bekende, voor een prachtige nieuwe Nederlandse vertaling en bewerking. Daaronder zijn klassiekers als 'De krekel en de mier', 'De raaf en de vos', 'De ledematen en de maag' en 'De wolf en het lam'. Speciaal voor deze uitgave werden schitterende illustraties gemaakt door Floris Tilanus

Laat ons naar Wijvenheide gaan. Hoe jammerlijk dat afstanden bestaan, maar wie per se naar Wijvenheide wil, komt ook in Wijvenheide aan In Wijvenheide vindt Vlaanderens sierlijkste dichter zichzelf opnieuw uit. Zijn thematiek mag dan bekend zijn, de uitwerking is wederom volstrekt origineel. Steeds weer komt de mens die in al zijn lamentabele vleselijkheid bedreigd wordt door een almaar wreedaardiger wereld centraal te staan in Gruwez poëzie, die gedrenkt is in een idioom dat uitbundig maar ook ondergangszwanger geurt naar gordijnen van purperfluweel.

Hadewijch (dertiende eeuw) schreef vijfenveertig mystieke liefdesliederen, die het hoogtepunt vormen van de Middelnederlandse lyrische poëzie. Die liederen werden destijds uit het hoofd geleerd en gezongen, waarschijnlijk op melodieën die al bestonden, melodieën met wereldse Franse teksten. In haar gedichten past Hadewijch vormen en beelden uit dergelijke liefdesliedjes toe op het streven van de ziel naar opgang in de goddelijke liefde. De tweespalt die daardoor ontstaat snijdt door de ziel, ook bij de lezer (of toehoorder) van vandaag.

In 'Koerikoeloem' toont Tjitske Jansen de condition humaine aan de hand van haar persoonlijke geschiedenis. In liefdevolle observaties laat ze het verleden botsen op het heden, schakelt ze moeiteloos tussen anti-aanbakpan en God, en mixt ze de realiteit met sprookjesfiguren. `Je stapt in haar boek als in zo'n wagentje in een attractiepark. Iemand haalt een hendel over en je drukt op een knop, en daar schiet je als lezer over een enkel spoorbaantje het donker in en krijg je een ritje door het leven van Tjitske Jansen.' Volkskrant magazine `Geen weemoed, maar realisme dat ontroering en humor oplevert.' De Morgen Over haar debuut Het moest maar eens gaan sneeuwen (2003): `De treffende eenvoud en heldere taal veroveren je.' Poëziekrant

U kan dit boek lezen als een bundel gedichten, als een bochtig verhaal of als een kleurrijke optocht van droevige moppen.

Een prachtige selectie uit het omvangrijke oeuvre van Emily Dickinson. Emily Dickinson (1830-1886) schreef bijna 1800 gedichten maar publiceerde er slechts enkele. Haar teruggetrokken bestaan en onwil te publiceren, en daarbij de eigenzinnige inhoud van haar werk, hebben na verschijning van het verzameld werk geleid tot een stortvloed aan biografische studies en interpretaties. Haar postume roem is ongeëvenaard. Tweetalige editie, vertaling Peter Verstegen, vertaler van onder andere Baudelaire, Dante, Rilke en Shakespeare. 'We kennen niet zo veel vrouwelijke geniën, maar Emily Dickinson is er één.' ELLY DE WAARD 'Haar gedichten hebben mij nooit meer losgelaten.' WILLEM WILMINK 'Er is geen poëzie bekend die zo weinig lijkt, en zo veel is.' SIMON VESTDIJK 'Dit is grote poëzie.' KEES FENS 'Peter Verstegen tilt Dickinson naar deze eeuw.' VROUWKJE TUINMAN

In het werk van Willem Wilmink (1936-2003) werd vrijwel geen onderscheid gemaakt tussen het lied en de echte poëzie. Hij stond daarmee in een grote _ zij het bij ons ongewone _ traditie, die teruggaat tot de Middeleeuwen. Veel van zijn gedichten genieten een bijna anonieme bekendheid; het is alsof ze er altijd zijn geweest. Maar om dit vanzelfsprekende effect te bereiken, is een kunstenaarschap vereist dat maar aan zeer weinigen is gegeven.Ter gelegenheid van Wilminks zestigste verjaardag maakte Jean Pierre Rawie een even sprekende als eigenzinnige keuze uit het omvangrijke oeuvre. Na Wilminks overlijden in 2003 voegde Rawie enkele gedichten uit later werk toe. Toch is de uitgave in essentie gebleven wat zij was: een poging zo veel mogelijk aspecten van Wilminks dichterschap te belichten.Ik had als kind een huis en haard beschouwde Wilmink zelf als de mooiste bloemlezing die iemand ooit uit zijn werk had gemaakt. Mooi, helder, zonder poeha (...) zinnen die regelmatig de neiging hebben te dansen. elsevier Intimiteit, daar komt het bij dichters als Wilmink op aan, en dat maakt bij hem vaak het verschil tussen een gewoon eenvoudig en een meesterlijk eenvoudig gedicht. nrc handelsblad Ik herhaal nog eens uit overtuiging dat Wilmink na Annie M.G. Schmidt onze grootste liedjesdichter is. t. van deel, trouw

Een meisje dat de wereld ontdekt, heimwee naar een gemist verleden, een bronstige troubadour... In 'Van toen en nu...' maken wij opnieuw kennis met de kleurrijke en soms ontroerende wereld van Marianne Grootenboer. Meer nog dan in haar bundel 'Weer Thuis' tillen haar teksten/beelden ons moeiteloos over de grenzen van een al-of-niet bestaande werkelijkheid. Marianne Grootenboer is beeldend kunstenaar en schrijver.

'Zee van vreemden' is een testament van de kracht van woorden en de impact die zij kunnen hebben op de relaties die je aangaat met anderen - en nog belangrijker: op de relatie met jezelf. Lang Leav drukt delicate gevoelens en gedachten uit in woorden zoals niemand anders dit kan. Haar boodschap en haar werk inspireren en enthousiasmeren een heel nieuwe generatie dichters. Lang Leav is dichter en romanschrijver. Ze werd geboren in een Thais vluchtelingenkamp toen haar familie op de vlucht was voor de Rode Khmer-beweging. Ze groeide op in Sydney, Australië en heeft onder meer de Qantas Spirit of Youth Award, Churchill Fellowship en Goodreads Choice Award toegekend gekregen. Haar boeken worden wereldwijd gevierd en sieren bestsellerlijsten. Haar gedichten beroeren dagelijks de harten van haar 500k volgers op Instagram.

Dat Annie M.G. Schmidt van poezen hield, kan niemand ontgaan. Ibbeltje en Minoes kunnen alleen geschreven zijn door iemand die liever kat dan dame zou willen zijn. En in Schmidts gedichten wemelt het ook van de poezen: de lapjeskat, de zeepoes, de kat van ome Willem en ga zo maar door. Fantastische versjes waarin katten het goede (en soms het minder goede) van poes en mens in zich verenigen. En wie kan de zwier van Schmidts zinnen en de sprankelende humor beter in beelden vatten dan kersverse Max Velthuijs-prijs winnaar Sylvia Weve? Een mooi groot poëzieprentenboek om je snorharen bij af te likken!

In de eerste helft van de negentiende eeuw, in de Pauselijke Staat, een van de reactionairste staten van Europa, richtte de dichter Giuseppe Gioachino Belli een monument op voor het gewone volk van Rome. Hij deed dat in een epos van meer dan tweeduizend gedichten in de hechte structuur van het klassieke Italiaanse sonnet, maar geschreven in de volkstaal van Rome (het Romanesco). Alle aspecten van het volksleven komen aan de orde, dikwijls in de vorm van een korte monoloog of een kort gesprek, wat de gedichten heel levendig maakt. Hoofdthema’s zijn armoede en honger, de afhankelijkheid en rechteloosheid van het volk, het machtsmisbruik van de geestelijkheid en de willekeur van de rechtspleging. En verder alles wat met het geloof samenhangt, zowel de leer als de verschijningsvormen ervan in het dagelijks leven. Ook is er veel aandacht voor seks. En dat alles in een aanstekelijke en eigentijdse vertaling. Een monument voor het gewone volk bevat een ruime selectie van 250 sonnetten. Rome komt eruit naar voren als de stad van zes p’s: papa, preti, principi, puttane, pulci e poveri – paus, priesters, prinsen, hoeren, luizen en armoedzaaiers.

‘Dichten is geen wedstrijd, ook al kun je er prijzen mee winnen,’ schreef Remco Campert eens, ‘maar daarmee ben je nog niet de beste. Dat begrip bestaat niet in de poëzie.’ Hij mijmert verder en levert zich over aan een gedachtegang. ‘Misschien zou je Gorter de beste dichter van de Lage Landen kunnen noemen, maar daar komen Lucebert, Kouwenaar, Van Ostaijen en Claus al aangesneld. En Frank Koenegracht. Voor die laatste ben ik bereid “de beste” even te aanvaarden. Even maar, want ik wil hem niet verstikken. Dit overkwam me bij nauwkeurige herlezing van Koenegrachts verzamelbundel. Neem het gedicht Epigram. Mijn ziel is onzichtbaar en stroomt aldoor maar ik blijf zo kalm als een raam op zondag en in mijn verbeelding zit ik tweemaal zo stil als jullie denken terwijl alles wat donker is komt aansluipen als een langzame lelijke vlieg. En al ons denken is als een hondje in de bocht van de weg. Bij het laatste beeld spits ik de oren. Dit is geen slapende hond, maar een klaarwakkere. Het is de poëzie zelf.’

Gerard Akse (Meppel, 1940) is sociaal wetenschapper. Als expert ontwikkelingssamenwerking is hij zijn levenlang betrokken geweest bij kennis- en informatieoverdracht in derdewereldlanden. Hoewel altijd een schrijver en rapporteur, dateert zijn poëzie van relatief kortgeleden (omstreeks 2000). Vanuit zijn achtergrond richt zijn poëzie zich met name op thema's als de reizende mens en zijn kwetsbaarheid onderweg, zijn vervreemding en armoede, stof altijd in de nabijheid. Gerard Akse is met zijn poëzie communicatief. Hij heeft een boodschap en toehoorders dichten hem passie toe. Hij treedt op. Hij publiceert in tijdschriften en schrijft op verzoek.Hij presenteert zich op tentoonstellingen in samenwerking met beeldend kunstenaars in Gouda en Doesburg. Sinds 2012 treedt hij op in de 'Hoge Kamer', een programma van poëzie en fluit, gesitueerd in Oost-Turkije. Het poëzie-boekje Hoge Kamer dat u nu in handen heeft, bevat het poëtisch werk uit dat programma.

Judith Herzberg is een van de meest geprezen en gelezen dichters van Nederland. Ze debuteerde in 1961 met haar eerste gedichten in Vrij Nederland. In 1963 verscheen haar eerste bundel 'Zeepost' en hierna volgden onder meer 'Beemdgras' (1968), 'Zoals' (1992) en 'Soms vaak' (2004). Het kleine toeval, de verwondering over het vanzelfsprekende en de twijfel aan de zichtbare werkelijkheid spelen in haar gedichten een belangrijke rol, waarbij haar onopgesmukte taalgebruik soepel en verfrissend is. Deze editie van 'Doen en laten' is uitgebreid met een selectie van gedichten uit haar recentere bundels 'Zijtak' (2007), 'Jij mij' (2008), 'Het vrolijkt' (2008) en 'Klaagliedjes' (2011). 'De toegankelijkheid van Herzbergs poëzie doet je bijna vergeten hoe gerafneerd haar taalgebruik is.' DE VOLKSKRANT 'Herzberg heeft een subtiel vermogen om moeilijke, haast onbeschrijfbare dingen te karakteriseren.' VRIJ NEDERLAND

Hoe vind je houvast in een wereld waar alles caleidoscopisch beweegt? Waar huishoudelijke voorwerpen, land- en stadschappen, dieren en geluiden hun eigen gang blijven gaan? Door goed te kijken. Dat doet Bernke Klein Zandvoort. Soms dromen haar zinnen zich weg van wat concreet is, maar steeds keren ze weer terug naar straten, pleinen, en alle sporen die mensen daarin hebben achtergelaten. Ze houdt beelden en gedachten in de lucht tot er onvermijdelijk iets valt of ze wat morst.

Heerlijke galop, het debuut van Pieter de Bruijn Kops, is een bundel die tegen de huidige tijdgeest lijkt in te gaan. Het is een optimistische, lichtvoetige bundel waarin grote gedachten worden verbonden aan kleine bevindingen. ‘Het gaat niet om wat ertoe doet, dat/ is het mooiste, dat het ook/ anders had kunnen zijn, snap/ dat nou.’ Heerlijke galop is een rijk geschakeerd samenspel van klank en betekenis, gevoelens en overpeinzingen, ervaring en verbeelding, waarin ieder gedicht zijn eigen logica voortbrengt. Pieter de Bruijn Kops betoont zich een romanticus met een verfrissend absurde inslag, die maakt dat je de wereld met open vizier tegemoet treedt.‘Wat de poëzie van Pieter de Bruijn Kops meteen al bijzonder maakt, is dat die zich bijna anarchistisch onttrekt aan iedere typering; romantisch, avontuurlijk, er is voortdurend iets aan de hand. Ieder gedicht is een kleine wonderlijke wereld op zich. Als lezer kijk je daarin verbaasd om je heen en je beweegt mee met het eigenzinnige ritme.’ Thomas Verbogt‘Zelden verscheen de laatste jaren een bundel met zo’n grote glimlach (…). Die optimistische, vreugdevolle stemming blijft de hele bundel intact. (…) Hij weet je waarlijk mee te slepen met zijn hedonisme. (...) En dat is heel zeldzaam in de Nederlandse dichtkunst van het moment (…). We moeten terug tot Hans Andreus en Cees Buddingh’ om zulke goedgemutste gedichten te vinden. (...) Heel bijzonder en o ja, bijzonder geslaagd, dat ook.’ Rob Schouten, Awater‘Met afstand de vrolijkste bundel van het jaar, van de best gehumeurde dichter in Nederland en ver daarbuiten. Kom er maar eens om.’ Jasper Henderson, Awater