Suicide Note for Valentine - Tristan De Pauw

Zwarte Rozen is een eerbetoon aan mijn moeder.

Gedichten die door merg en been gaan. Levensecht. Zwart op wit. Levensgebeurtenissen van een student die constant zoekt naar licht. Het boek neemt je mee van diepgaande en duistere gedachten naar hoopvolle, tragikomische idealen. Een handboek voor verdwaalde zielen dus... 'Je ziet je eigen duisternis vanop een voetstuk, waardoor het subjectieve plots objectief wordt' -Bookscout-

Soms is het wat rumoerig. Met de bundel van Tristan Allen voel je de positiviteit. Met universele onderwerpen tast hij met analogie wijsheden aan. Het is soms met enige humor geschreven, waarbij hij het rationele van de mens aandoet. Hij probeert het op spelende wijze te brengen. Er zijn gedichten die op een eenvoudige manier zijn geschreven, maar er schuilt vaak een diepere betekenis achter. Deze veelzijdige bundel is met alle liefde geschreven, zodat je de volgende gedicht wilt lezen. Je kunt bijna zeggen dat het op een filosofische wijze is, waarbij de sereniteit van afstraalt. Tristan hoopt zijn lezer een plezier te geven, met een gedachte voor de medemens.

F. Harmsen van Beek – Fritzi voor ingewijden – wordt tot de grootste dichters van Nederland gerekend. Haar debuut Geachte Muizenpoot en achttien andere gedichten werd in 1965 ontvangen als een literaire sensatie. Vandaag de dag is de even fantasierijke als betoverende poëzie van Harmsen van Beek nog altijd springlevend en blijft haar bijzondere leven intrigeren. FRITZI bevat een keuze uit de gedichten van F. Harmsen van Beek door niemand minder dan de Poezieboys. Dit energieke duo, bestaand uit Jos Nargy (1988) en Joep Hendrikx (1994), maakte de afgelopen jaren furore op theaterfestival de Parade met hun poëtische voorstellingen over Allen Ginsberg, Joseph Brodsky, Simon Vinkenoog en Johnny van Doorn. Hun nieuwste theatershow is een liefdevolle ode aan het werk en leven van Fritzi, van wie zij grote bewonderaars zijn. ‘De Poezieboys zijn de grootste pleitbezorgers van de Nederlandse poëzie.’ – Kees ‘t Hart