Treindromen - Denis Johnson

Ronald Nair noemt zichzelf Deens, maar reist met een Amerikaans paspoort. Na ruim tien jaar afwezigheid keert hij terug naar Freetown, de hoofdstad van Sierra Leone. Daar heeft hij afgesproken met zijn vriend Michael Adriko, samen met wie hij ooit grof geld verdiende tijdens de burgeroorlog. Adriko is een Afrikaanse gelukszoeker die naar eigen zeggen heeft meegevochten met het Ghanese leger, de Koeweiti en de Amerikaanse groene baretten. De reden voor hun ontmoeting hoewel Nair weet dater nog andere redenen moeten zijn is Adrikos aanstaande huwelijk met de Amerikaanse studente Davidia. Gedrieën reizen ze af naar het grensgebied tussen Oeganda en Congo, waar de bruiloft zal plaatsvinden. Maar Nair wordt gevolgd door Interpol, de Mossad en de mi6, en bevindt zich plots in een web van lust en verraad, tegen de achtergrond van waar geweld aan de orde van de dag is. De lachende monsters is een wervelende, literaire spionageroman, waarin Denis Johnson eens te meer bewijst een van de belangrijkste en moedigste schrijvers van dit moment te zijn.

De naam van de wereld is een fascinerend portret van een hoogleraar aan een universiteit in het Midwesten van de Verenigde Staten die geduldig omgaat met zijn verdriet nadat zijn vrouw en kind zijn omgekomen bij een ongeluk. Michael Reed leeft een postuum leven. Ondanks de uiterlijke schijn - hij bekleedt een respectabele positie bij de universiteit en is een welbespraakte en aantrekkelijke toevoeging aan het sociale leven - is hij meer dood dan levend. Wanneer er onverhoopt een eind dreigt te komen aan zijn periode bij de universiteit ziet Reed zich gedwongen om zich te gedragenen 'als iemand wie het niet koud liet wat er met hem gebeurde'. Aarzelend begint hij contact te zoeken met anderen in de kleine academische stad. De naam van de wereld is Johnson op zijn best: elegant en nauwgezet verwoord, doordringend maar onsentimenteel. Het is een tour de force van een schrijver op het hoogtepunt van zijn kunnen. Met een nawoord van Auke Hulst.

Vijfentwintig jaar geleden verscheen van Denis Johnson Jezus’ zoon, dat door de pers met enige regelmaat wordt genoemd als de belangrijkste en invloedrijkste verhalenbundel van een hele generatie. Vlak voor zijn dood in mei 2017 rondde Johnson de verhalen in De gulheid van de zeemeermin af. Na het schrijven van vele romans, betekende dit de terugkeer naar de vorm die hem een van de belangrijkste schrijvers van Amerika maakte. Hoewel de thematiek nieuw is – hij schrijft over vergankelijkheid en de onverwachte manieren waarop levens van koers kunnen veranderen – is de stijl nog altijd onmiskenbaar de zijne. Deze krachtige verhalen behoren zonder twijfel tot zijn allerbeste werk.

De verteller in Jezus’ zoon is een jonge, naamloze man die door zijn verslaving aan heroïne en alcohol zowel verward als lucide overkomt. Tijdens zijn avonturen ontmoet hij overal mensen die even vervreemd en in de war zijn als hij: zondaars, zonderlingen, verstotenen en verdoemden. Uit hun hopeloze en ogenschijnlijk willekeurige levens destilleert Denis Johnson een reeks moderne parabelen van een grimmige en vaak verwoestende schoonheid. Jezus’ zoon verscheen voor het eerst in 1992.