Hilde De Smedt (Antwerpen, 1963) werkt en schrijft vanuit haar liefde voor talen. Ze studeerde logopedie en werkt bij het integratiecentrum Foyer in Brussel, met ‘meertalig opgroeien’ als hoofdthema. In dat kader publiceerde ze heel wat artikels. Een aantal verhalen van haar verscheen in literaire tijdschriften als De Brakke Hond en Zulma. Daarnaast organiseerde zij ook vele vertelavonden.
De verhalen in deze (eerste) bundel zinderen van passie en drama maar toch is het niet zozeer de plot die het verhaal stuurt, maar wel de idee en de stijl, de ruimte, de voorstelling en de dialogen. De verhalen roepen soms de sfeer op van films uit de nouvelle vague.
‘Het mooie aan verhalen schrijven is de traagheid waarmee je te werk kan gaan, je kan herschrijven, toevoegen en schrappen. Gesprekken gaan vaak snel maar in deze dialogen op papier is er tijd voor zoekend spreken, voorzichtig vorm geven aan gedachten. En dan de ruimte die je zelf kan bouwen, heerlijk is dat.’
