“In tegenstelling tot veel van mijn collega’s vind ik fictie niet beter dan de werkelijkheid, eerder het tegendeel: bij gelijkwaardige verhalen is een waargebeurd verhaal altijd krachtiger. Ik vind het dus absurd om realistische romans te willen schrijven, dan zijn documentaires over maatschappelijke onderwerpen veel interessanter. Denk aan #MeToo, het migratieprobleem: ware getuigenissen maken meer indruk dan verzonnen getuigenissen in een roman. Dus als ik me aan fictie waag, moet er een forse meerwaarde zijn. Die heb je in Beschavingen vanzelf door de uchronie, de alternatieve geschiedenis: ik verzin niet zomaar wat details binnen een bekende werkelijkheid, maar zet de werkelijkheid volledig op haar kop. Of het resultaat geslaagd is, is natuurlijk een andere vraag, maar de meerwaarde is meteen duidelijk.” – Laurent Binet in gesprek met Martin de Haan in de Volkskrant.

‘Wat de hoofdpersoon vrijwel constant doet, zit tussen denken en voelen in, tussen kijken en wegkijken. Het is tegelijkertijd zoeken naar antwoorden en zoeken naar de acceptatie dat er helemaal geen antwoorden zijn – in elk geval geen simpele, en niet op de belangrijke vragen. Zoeken naar de juiste vragen, dat komt misschien nog wel het dichtst in de buurt van wat hij chronisch doet.
Bijna zonder dat je het merkt worden de overpeinzingen, het tasten naar betekenis, gecombineerd met een geheimzinnig, mysterieus verhaal. Suspense is bij Thomas Verbogt nooit ver weg, en er zijn weinig schrijvers die introspectie en plot, meerdere soorten raadsels, zo vanzelfsprekend weten te verenigen.’ – Dries Muus in Het Parool.

‘Aan de hand van hun vervlochten geschiedenis wil Nir Baram (Jeruzalem, 1976) niet alleen laten zien hoe betrekkelijk het menselijk vermogen is om begrip te hebben voor de ander, maar ook dat intimiteit iets heel uitzonderlijks is. Dit thema lijkt zo onderhand een vast element in zijn oeuvre te zijn geworden. Want in feite handelen zijn twee eerdere romans Goede mensen (2012) en Wereldschaduw (2015) over hetzelfde. En opnieuw levert het een intrigerend verhaal op, dat uitblinkt in de diepgravende psychologie van de hoofdpersonages en een knappe compositie. Opnieuw lijkt Baram zich daarbij te hebben laten inspireren door Dostojevski, wiens vertalingen in het Hebreeuws hij vroeger als redacteur van een literaire uitgeverij begeleidde. Opnieuw schreef Baram met dit boek wereldliteratuur.’ – Michel Krielaars in NRC Handelsblad.

“De geschiedenis laat zien dat mensen behoefte hebben betekenis te geven aan hun leven en situatie. Welbeschouwd tracht ieder individu zich een idee te vormen van wat rechtvaardig is en niet. En ook al wordt die ideeënvorming bij ieder van ons beperkt door onze persoonlijke ervaringen, onze lectuur, toch proberen wij, hoe bescheiden wellicht onze economische rol ook is, ons een idee te vormen van wat rechtvaardig is. En de voorstelling die wij ons daarvan maken, heeft betekenis in de geschiedenis. Die voorstellingen bepalen immers mede de loop van de geschiedenis, ten goede en ten kwade. Dat is de boodschap die ik uitdraag.
Wat ik in mijn werk probeer, is die spontane voorstelling verfijnen door bestudering van de geschiedenis en van historische maatschappijvormen. Want laten we realistisch zijn: we hebben een kort geheugen, en weinig oog voor andere beschavingsvormen, andere wijzen van denken. Maar die zijn alle onderdeel van de grote geschiedenis en er zijn juist veel dingen van te leren.
Ik hoop inderdaad dat het boek enigszins de dimensies heeft van een fresco van de mensheid, dat uitnodigt tot beschouwing. Ik heb er veel plezier in gehad om het zo te schrijven, en te laten zien dat er allerlei verbeeldingen van de rechtvaardigheid zijn, die zeer uiteen kunnen lopen. Maar natuurlijk trek ik wel mijn conclusies.” – Thomas Piketty in gesprek met Henk Pröpper in de Volkskrant.

‘Mens/onmens is een schitterend portret van onze tijd; Bas Heijne is een begenadigd beschouwer. Hij biedt, zoals altijd, panoramische vergezichten, herkent problemen, draagt oplossingen aan. In zekere zin is hijzelf het beste bewijs tegen zijn stelling dat er steeds minder ruimte is voor geïnformeerde redelijkheid. Heijne spreekt, wij luisteren.
Zijn schoolmeesterstoontje is soms irritant, meestal een verademing. Daarmee overstijgt hij bewust het gekwetter van de gratuite meninkjes die we overal elders al krijgen voorgeschoteld.’ – Arthur Eaton in NRC Handelsblad.

‘Het is een dramatisch verhaal, maar nergens sentimenteel. Isah heeft een prettige vertelstem, nuchter en intelligent. Verfrissend normaal is ze ook. Geen slachtoffer, geen zielig onderdrukt vrouwtje, maar een mens: nieuwsgierig, hoopvol, koppig, opportunistisch, wrokkig, geil, wanhopig en soms onverschillig.
Michielsen baseert haar roman op de geschiedenis van haar betovergrootmoeder, een njai dus, maar weet het particuliere te overstijgen. Deze roman beschrijft niet alleen de onderbelichte geschiedenis van de omgang van Nederlandse kolonisten met inheemse vrouwen maar in feite ook de gevolgen een patriarchaat in het algemeen. Het toont het schrijnende van een samenleving waarin vrouwen amper over hun eigen lot kunnen beschikken en aldus door mannen naar believen worden gebruikt, als inwisselbare objecten.’ – Bo van Houwelingen in de Volkskrant.

‘Ook al mist Adiga’s vierde roman misschien wat van de aanstekelijke komische energie van zijn eersteling, daar staat veel tegenover. De knappe manier waarop hij Danny’s geschiedenis verweeft met het moordmysterie en zijn wonderlijke verhouding met dader en slachtoffer, bijvoorbeeld. Hoe Adiga middels de steeds jachtiger gedachtestroom van zijn verteller diens angst en prooidierstress voelbaar maakt. Een groot, politiek thema als het lot van de vluchteling weet te vatten in een klein, suspensevol verhaal ook.
En hoe hij opnieuw vaak onzichtbare en niet-gehoorde mensen een stem geeft, indringend maar nooit prekerig.’ – Dirk-Jan Arensman in Het Parool.

‘Je kunt natuurlijk de Privé of Story lezen om erachter te komen wat er schuilgaat achter de gemaskerde levens der BN’ers, maar beter is het om naar henzelf te luisteren, als ze tenminste iets kwijt willen. Vaak worden hun levensverhalen door ghostwriters gestuurd, maar een enkele keer levert het een authentiek verhaal op, zoals in het geval van Bart Chabot, televisiepersoonlijkheid en dichter en schrijver, die in ‘Mijn vaders hand’ de deur waarachter de verschrikkingen van de jeugd verborgen zijn, openrukt.
[…] Toch is dit boek geen wraakneming of afrekening. Zeker, de vuile was wordt buiten gehangen maar je krijgt het gevoel dat het niet anders kan, dat de waarheid er wel uit móest komen.
[…] ‘Mijn vaders hand’ is eigenlijk helemaal een pijnlijk boek, juist omdat het nergens larmoyant of pathetisch wordt. Daarin herken je dan toch de schrijver Bart Chabot.’ – Rob Schouten in Trouw.

‘Door de rijkdom aan details en de aansprekende getuigenissen voor, tijdens en na het bombardement, van steeds dezelfde ‘hoofdpersonen’, heb je als lezer het gevoel dat je de betrokkenen dicht op de huid zit. Het zijn gewone mensen, zoals Marielein Erler die samen met haar man maar liefst zes koffers met kleren heeft gepakt en een kist met porselein naar de kelder heeft gebracht. En zoals Mischka Danos, een jonge Let, die als natuurkundige tijdens de tweede aanvalsgolf iets doet wat een ander niet zou bedenken: hij schuilt ín een bomkrater.’ – Jeroen van der Kris in NRC Handelsblad.

‘Vintage Verbogt, zoals hij in zijn licht melancholische, meanderende stijl minuten, uren, dagen, weken, jaren met elkaar verknoopt: ‘alles wat van belang was, gebeurde achter elkaar, je zou het één lange dag kunnen noemen.’ Verbogt lezen is prettig verzinken in een vertrouwd soort herinneringen; bíjna als de jouwe.’ – Bo van Houwelingen in de Volkskrant.

‘Deze roman is geen whodunit, omdat al snel duidelijk is wie betrokken is bij de moord op de Heks. Het is eerder een ‘howdunit’: de lezer komt steeds dichter bij de omstandigheden die tot de moord hebben geleid. Dat is vele malen interessanter en daarin schuilt de ware kracht van de roman. Orkaanseizoen is een rauwe weergave van ongeveer alles wat er schort aan de Mexicaanse samenleving. Wat gebeurt er op plekken waar mensen geen enkel perspectief op betere leefomstandigheden hebben? Daar stinkt het echt.’ – Dieuwertje Mertens in Het Parool.

“Als iemand het verdient om dit boek aan op te dragen is het mijn moeder. Ze is nu 88 jaar oud en nog steeds een ongelooflijke bron van kracht. Ik mag hooguit twee weken per jaar naar China om haar te zien. Met steun van de Britse ambassade en regering heb ik dat in elk geval voor elkaar weten te krijgen. Mijn boeken hebben haar leven verstoord. Ze zijn allemaal verboden in de Volksrepubliek. Maar ze heeft me nooit gevraagd om voorzichtiger te zijn, om me in te houden. Nooit een woord gezegd over het potentiële gevaar voor haarzelf. Dat is verbazingwekkend. In plaats daarvan moedigt ze me aan om te doen wat ik goed acht.” – Jung Chang in gesprek met Paul van der Steen in Trouw.

‘Het is geweldig. Cliënt E. Busken is een monologue intérieur van een bejaarde man in rusthuis Madeleine, die zich in proustiaanse taal allerminst neerlegt bij zijn schromelijke uitdoving.
[…] Spectaculair is het: Brouwers laat ons meesurfen op de golven van zijn gedachten, en weet zo – dat moet met nadruk benoemd worden – moeiteloos te boeien. De taal bezit de rijkdom en dichtheid van poëzie, en vloeit al evenzeer.
[…] Die taal onder spanning, opgeblazen tot hij bijna knapt, maakt Cliënt E. Busken tegelijk groots en meeslepend, én zo hartverscheurend als een relaas van een woedende man maar kan worden. Bij vlagen meelijwekkend.
[…] Brouwers is de taal nog altijd fier meester.’ – Thomas de Veen in NRC Handelsblad.

‘Zelden vond ik een boek zo spannend, zelden zette het mij zo aan het denken.
[…] Gundar-Goshen schrijft in een droge, ironische stijl, die ze het hele boek volhoudt. Het is een psychologische roman: ze kruipt in het hoofd van haar personages en laat de lezer met hen meeleven en meedenken. En toch blijf ik als filosofische lezer achter met nieuwe vragen over waarheid en leugen, waar ik niet omheen kan.
[…] Het is ongemeen knap dat Ayelet Gundar-Goshen haar personages nergens afvalt of veroordeelt. Ze dringt zo diep door in de beweegredenen van hun gedrag dat dit begrijpelijk en zelfs vanzelfsprekend overkomt. Ondertussen zit je als filosoof met nieuwe vragen over de maatschappelijke rol van leugens en als lezer met vragen over je eigen worstelingen met waarachtigheid en bedrog. De titel van deze meeslepende roman blijkt zich rechtstreeks tot de lezer te richten: Leugenaar!’ – Hans Achterhuis in de Volkskrant.

‘Condities is een mooi opgebouwde bespiegeling op de trend van schrijvers die over schrijvers schrijven, een satire in zekere zin, hoewel onderkoeld en ernstig opgeschreven.
[…] De blik naar binnen houdt ook verband met de hunkering naar autobiografisch werk onder uitgevers, zoals geestig en genadeloos blootgelegd door Thomas Heerma van Voss in Condities. Die hunkering is weer gebaseerd op de voorkeur voor autobiografische boeken onder het publiek en journalisten.’ – Haro Kraak in de Volkskrant.

‘Net als in Verbroken beloftes doet Offill in haar manier van noteren recht aan de werking van het menselijk brein, dat de werkelijkheid nu eenmaal niet beleeft als een logisch, lineair verhaal, maar als een schijnbaar willekeurige, chaotische aaneenschakeling van indrukken en informatie, waarin het vervolgens structuur probeert aan te brengen.
Dat is precies de taak die Offill de lezer van Weersverwachting oplegt.’ – Hans Bouman in de Volkskrant.

‘Wat maakt dat Wodins tweeluik blijft nadreunen in het hoofd van de lezer, is haar onopgesmukte proza. Nergens zet ze het leed dik aan. Ze schildert verbrokkelde levens met een fijn penseel. De belangrijke schrijversles show, don’t tell bewijst hier zijn kracht. Dit is wat ontworteling en ontmenselijking aanrichten: verwoestende effecten over de generaties heen.’ – Paul van der Steen in Trouw.

‘Net als in haar eerdere romans weet Zeh de spanning er tot op het laatst in te houden en laat ze je heel lang in het ongewisse over wat er werkelijk in het huis op de kale berg is gebeurd. Overtuigend stapt ze in de verbeeldingswereld van de kleine Henning en Luna. Zelden heb ik zo beklemmend de angst en paniek van een door hun ouders verlaten peuter en kleuter kunnen voelen als hier.’ – Michiel Krielaars in NRC Handelsblad.

‘Met zijn mediagenieke optredens schept de emeritus hoogleraar Herman Pleij bepaalde verwachtingen, maar Oefeningen in genot is geen populaire geschiedschrijving, of een vluggertje. Het is bovenal een doorwrochte, rijk geïllustreerde ontdekkingstocht van de letterkundige Herman Pleij over hoe ‘literair verwoorde vuilbekkerij’ zorgde voor een kortstondige seksuele bevrijding, waar de kerk snel een einde aan wist te maken.
Waarmee weer de kiem werd gelegd voor de seksuele revolutie van de vorige eeuw.’ – Peter de Brock in Het Parool.

“Kijk, er zijn een paar jeugdfoto’s van mijn vader: zeilend, als student, spelend in een jazzband. Je zult het met me eens zijn, niemand die opgewekter en optimistischer de wereld inkijkt dan hij. Maar hier, in Auschwitz, is hij al totaal veranderd. Je ziet het aan zijn blik: hevig getraumatiseerd. En hier, kort voor zijn dood, zie je ook weer dat verdriet in zijn ogen dat nooit meer is weggegaan. Hij heeft natuurlijk heus nog wel gelachen na de oorlog, maar het was nooit meer een echte lach. Hij was kapotgemaakt. En als kind voel je dat sinds je vroegste jeugd. Als je vader zo verdrietig is, kun je zelf ook nooit echt gelukkig zijn.” – Melcher de Wind in gesprek met Evelien van Veen in de Volkskrant.

‘Wie ‘Vuurgeesten’ uitgelezen heeft weet nog steeds niet goed wat de motieven en gedachtenwereld van de sekteleden zijn en dat is denk ik een van de boodschappen in dit boek: denk maar niet dat je de psychologie van een sekte zomaar kunt doorgronden. Maar als gezegd, ‘Vuurgeesten’ trekt toch vooral de aandacht door de manier waarop het geschreven is. Verre van de vaak gelikte, soepele, meeslepende stijl van veel Amerikaanse vertellers, hangt er een vreemde, hallucinante sfeer in het boek door de nu eens hoekige dan weer associatieve manier van schrijven.
[…] Kwon heeft door haar vervreemdende blik en stijl die donkere kanten van op het oog gewone, intelligente mensen, mooi in beeld gebracht, niet door er van boven- of buitenaf naar te kijken maar door het eigenaardige en ondoordringbare karakter van religieuze bezetenheid op een bezielde en ook haast apocalyptische wijze op te roepen. Een beetje verontrustend, dat ook.’ – Rob Schouten in Trouw.

‘Het zijn al deze op elkaar inwerkende krachten en emoties, zowel in de natuur als in de menselijke psyche, die dit schijnbaar in kalm tempo voortschrijdende verhaal intens en spannend maken.’ – Annemarié van Niekerk in Trouw.