"Toen ik Negroland schreef, realiseerde ik mij dat het deel van mij dat criticus is van andermans werk, cruciaal is voor mijn identiteit. Mijn conclusie was vervolgens dat ik mijn vermogen om een kunstwerk aan een kritische analyse te onderwerpen ook op mijzelf moest toepassen.
Bij boeken, films, toneelstukken kun je je telkens afvragen: is de maker hier eerlijk en oprecht? Is er sprake van een verborgen agenda? Die vragen zijn ook van toepassing op mijzelf, dus die stel ik in Het bouwen van een zenuwstelsel. In dit boek probeer ik duidelijk te maken hoe mijn meningen over allerlei zaken tot stand zijn gekomen, leg ik mijzelf bloot. Het klinkt onbaatzuchtiger dan ik het bedoel, maar de achterliggende gedachte is ook dat mijn lezers me iets meer zouden vertrouwen als ik ze duidelijk kon maken hoe mijn oordelen tot stand zijn gekomen." - Margo Jefferson in gesprek met Hans Bouman in de Volkskrant

'Deen biedt een plot die zich niet gelijk laat doorzien en een lekker puzzeltje dat je pas helemaal aan het einde volledig kunt leggen. Heeft de lading van het gezonken schip, een miljoenenschat aan koperplaten, iets met Matz' dood te maken? Of schuilt de toedracht eerder in de ruzie die zijn puberzoon had met een klasgenoot, die hij in coma heeft geslagen? En wat is dat voor een wereldje, van wrakduikers die vergane scheepjes opsporen, om ze illegaal van hun kostbare ladingen te ontdoen?' - Thomas de Veen in NRC

'En dat is ook het mooiste aan dit boek: het is geschreven door een groot kenner, medioneerlandicus en geleerde, die de middeleeuwse samenleving, mores en mentaliteit diepgaand heeft bestudeerd, die de hele Europese matière renardienne, zoals hij het noemt, boekenkasten vol, kent als zijn broekzak, die moeiteloos de verschillen tussen alle handschriften, drukken, vertalingen en hervertellingen kan opnoemen. Maar uiteindelijk draait het bij Van Oostrom om de liefde voor literatuur, voor dit meesterlijke werk, dat hem eindeloos plezier geeft, en om de ontmoeting met een andere schrijver, die acht eeuwen overbrugt.' - Aleid Truijens in de Volkskrant

"Dit is de eerste keer dat ik gewoon niet zo rationeel te werk ben gegaan. Tot nu toe heb ik voor elk boek uitputtend research gedaan en me verplaatst in andere werelden. Dit keer wilde ik gewoon gaan schrijven en maar zien waar dat me bracht. Een goed verhaal vertellen vanuit een wereld die ik ken, maar niet puur autobiografisch, want dat zou saai worden, met allerlei uitweidingen die het tempo in de weg zouden zitten. Zolang ik aan mijn bureau zat ging dat prima, ik kan enorm veel plezier hebben in het heel precies uitserveren van narigheid. Maar ik ben ook niet gek: ik weet dat mensen zich gaan afvragen in hoeverre wat M. meemaakt ook mijn realiteit is geweest, dat jij er ook opuit bent gestuurd om mij daar snippers van te ontfutselen. Daar wil ik niet moeilijk over doen, maar eigenlijk ook weer wel. Haha, arme jongen." - Roxane van Iperen in gesprek met Sander Donkers in de Volkskrant

"Ik wilde een overzichtsgeschiedenis schrijven van de DDR. Tot mijn verbazing bestond die niet. Wel was er veel over bepaalde aspecten van dat land geschreven. Over de Stasi bijvoorbeeld, of over de Muur en de rol van de vrouw.
Als in Duitsland over de DDR geschreven wordt, gaat het alleen over de politiek. Ze hebben het bijvoorbeeld nooit over het grote aantal werkende vrouwen zonder op te merken dat zo'n ontwikkeling in een dictatuur plaatsvond. Ik wilde dat verleden depolitiseren en met een gebalanceerder beeld komen waarin plaats is voor zowel de lelijke als de goede eigenschappen van de DDR." - Katja Hoyer in gesprek met Michel Krielaars in NRC

Het is een opmerkelijk boek, De uitvinder van de Franse schrijver Miguel Bonnefoy, over de vergeten ingenieur Augustin Mouchot. Als je de eerste pagina’s leest, denk je een biografie over de ontdekker van zonne-energie in handen te hebben, en dat is het in zekere zin ook. Tegelijkertijd is De uitvinder zo vrij en verbeeldingsvol geschreven, met zoveel stilistisch plezier, dat je ook zou kunnen denken dat Augustin Mouchot helemaal nooit heeft bestaan en geheel aan de geest van Bonnefoy is ontsproten. Is hij nu een romanfiguur, een heus personage, of een werkelijke persoon?' - Henk Pröpper in de Volkskrant

“Aan een nieuwe roman beginnen kon ik niet. De gruwelijkheid van deze oorlog overtreft alle fantasie. De werkelijkheid is in Rusland zoveel krankzinniger dan in Nederland. Als ik daar in mijn romans iets van liet zien, kreeg ik weleens de opmerking. ‘Ja hoor, Waterdrinker. Trap eens even op de rem.’ Die krankjorume werkelijkheid had vaak wat amusants of liefelijks. Nu is dat omgeslagen in een diabolische, gitzwarte realiteit. Mijn hoofd stond daardoor niet naar fictie.
Er zullen talloze boeken over deze oorlog verschijnen. Aan beide kanten van de loopgraven zitten geniale romanschrijvers die over een aantal jaar à la Erich Maria Remarque zullen getuigen van de ellende, daarvan ben ik overtuigd. Ik hoop dat ik met mijn dagboek een kleine bijdrage kan leveren aan dat koor van verdriet.” - Pieter Waterdrinker in gesprek met Elias van der Plicht in Trouw

'De vorm van het dagboek ligt Gerbrand Bakker zo goed omdat hij met cirkelende bewegingen tot de helderste inzichten komt - en dat kan alleen schrijvend. Moeder, na vader bestrijkt de periode van november 2021 tot oktober 2022 en maakt subliem inzichtelijk hoe je blik op je eigen leven binnen een jaar kan veranderen als je een ouder kwijt raakt.
[...] In het werk van Bakker is de keuze voor het alledaagse een fundamentele, er is in ons taalgebied geen schrijver als hij die zo ontroerend laat zien dat in die koetjes en kalfjes de essentie ligt van contact.' - Femke Essink in Trouw

"Ik denk dat pesten iets menselijks is, niet iets dat typisch is voor Japan. Wat wel typisch is voor Japan is de strenge sociale controle. Je moet voldoen aan bepaalde verwachtingen, het plaatje moet perfect zijn. Daarbij wil niemand verantwoordelijkheid nemen als er een incident is, en wordt er te weinig vanuit het kind gedacht. Veel pesterijen worden niet gesignaleerd door volwassenen." - Mieko Kawakami in gesprek met Milou van Rossum in NRC

"Ik hoop vooral dat dit boek je meeneemt in het zo duidelijk aanwezige verlangen van de jonge Kouwenaar om dichter te worden. Die volharding! Hij stopt met zijn middelbare school om te gaan dichten. De enorme drang, de ernst waarmee hij dat najaagt. En ook meteen al het besef dat het een moeilijke weg zou worden, maatschappelijk en economisch, dat hij er veel voor over moest hebben. Hij vond poëzie ook niet voor de zondag – dat heeft hij letterlijk tegen me gezegd. Er moet gewerkt worden. Daar heeft de titel van mijn boek ook mee te maken: Morgen wordt het voor iedereen maandag." - Wiel Kusters in gesprek met Laura de Jong in de Volkskrant

'Al jaren bewijst Sebastian Barry dat hij bij de groten behoort. Niet alleen bij de groten van de Ierse literatuur maar van de literatuur in het algemeen. Zijn stilistische kunnen is onovertroffen, niemand schrijft scènes zoals hij - precies en meeslepend, als een regisseur die zo nu en dan de film vertraagt om alles zo goed mogelijk in beeld te krijgen.' - Rob van Essen in NRC