‘Balzano moet grondig onderzoek hebben gedaan en ooggetuigen gesproken hebben. Niet dat hij belerend wordt, dit is een literair verhaal gebaseerd op literaire stijlmiddelen, prachtig geserreerd geschreven en zorgvuldig onromantisch vertaald door Edwin Krijgsman. En toch wolkt het van de pagina’s op hoe hard het toeging, hoe het voelt om weerloos te zijn, hoe politieke verwarring voelt voor mensen die aan eeuwen stilstand gewend waren.’ – Joyce Roodnat in NRC Handelsblad.

“Mijn boek gaat erover hoe wij herinneringen maken en hoe herinneringen ons maken. Maar als je een personage haar herinneringen laat vertellen, voeg je daar nog een filter aan toe. Elke verteller past haar verhaal gedeeltelijk aan de luisteraar aan.” – Sarah Meuleman in gesprek met Arjan Peters in de Volkskrant.

‘Afgelopen jaar verschenen twee klassieke romans uit de Afro-Amerikaanse literatuur van de jaren zestig en zeventig in vertaling: William M. Kelly’s ‘Uit de maat’ en James Baldwins ‘Als Beale Street kon praten’. Colson Whitehead toont zich in deze roman de erfgenaam van deze auteurs: hij bezit een poëtisch register en een drang tot experimenteren waarmee hij aan Kelly schatplichtig is, en een harde, realistische toon die aan Baldwin doet denken. Van beiden heeft hij de warm-menselijke ondertoon die toch prevaleert in een snoeiharde wereld vol onrecht.’ – Gerwin van der Werf in Trouw.

‘Dit helder gecomponeerde boek biedt niet alleen een aangename leeservaring, maar is ook een lust voor het oog. De prachtige kleurenafbeeldingen laten zien dat onweeer ook een favoriet thema voor schilders was. We zien bliksemschichten in woeste landschappen, de mythologische figuur Prometheus die het vuur aan de mensen geeft, en angstaanjagende Bijbelse taferelen die het einde der tijden aankondigen.’ – Lotte Jensen in de Volkskrant.

‘Het oordeel is wederom een voortreffelijke thriller, de zesde in de steeds beter wordende reeks rond forensisch psycholoog en profiler Sebasian Bergman.
[…] Wat een serie!’ – Maarten Moll in Het Parool.

“Ik ben wit en van een bepaalde leeftijd. Maar in de eerste plaats ben ik schrijver. Daarna pas komen mijn gayness, mijn witheid, mijn man-zijn. Wat zou ik eraan moeten doen? Het uitbannen van witte mannen uit de cultuur is nu erg in zwang in de VS. Jordan Peele zei in een interview dat hij nooit een witte man zou casten voor een hoofdrol. Stel je voor dat een witte man dat over zwarte acteurs zou zeggen.” – Bret Easton Ellis in gesprek met Nynke van Verschuer in NRC Handelsblad.

‘Zoals de mensenmenigte uit de eerste zin van dit boek zich door de straten van Caïro beweegt, als een onbegrensd organisme, zo komt de tekst van dit verhaal bij de lezer naar binnen: overweldigend, dwingend, wild. Alsof een beest je hoofd binnendringt en daar 113 bladzijden lang blijft rondfladderen. Woorden kunnen bedwelmen, een roes veroorzaken, en dat is precies waar Cossery op uit is. Zijn proza slaat een gat in de tijd en verkwikt. Zonder recept verkrijgbaar.’ – Ronnie Terpstra in de Volkskrant.

‘Zijn verbeeldingskracht en zijn taalgebruik maken Mahir Guven – hard, scherp, koel en actueel – tot een belangrijke stem in de Europese literatuur van nu.’ – Margot Dijkgraaf in NRC Handelsblad.

‘Meeslepend vervlecht Groff woede, angst en onzekerheid van vertellers en hoofdpersonen met de stormen buiten, een onrustige aarde die hevig te keer gaat, ondergang dreigt. Gek genoeg wil je er toch heen, naar Florida, na deze bundel – zij het eerder om de maan dan om de zon. Die maan lacht, zo verwijst de verteller naar Sylvia Plath in het eerste verhaal, maar niet om ons, ‘wij eenzame mensen die veel te klein zijn, onze levens veel te vluchtig om door haar te worden opgemerkt’.’ – Jann Ruyters in Trouw.

‘Wonderlamp is geen blinkend strak paleis, het stuitert tussen roman, dagboek, sprookje, essay en reisverhaal, zonder een duidelijke rode draad, maar dit is wat alles verbindt: de wens om te geloven. Een verlangen, een hunkering zelfs, naar de mooiste versie van het leven, naar betekenis, schoonheid en vrede – tegen beter weten in.’ – Persis Bekkering in de Volkskrant.

“In mijn boek wilde ik mijn eigen interpretatie aan de 18de-eeuwse geschiedenis van Polen geven, en die verbinden met wat al bekend was. Je kunt je voorstellen wat voor enorme hoeveelheid research ik heb verricht. Ik ben zelfs begonnen Hebreeuws te leren – maar dat bleek te moeilijk.
Als je zo’n onderzoek doet moet je je heel goed oriënteren. Dat mensen in die tijd vaak van naam veranderden was voor mij echt een nachtmerrie. Oorspronkelijk wilde ik aan het eind van het boek een namenlijst opnemen, om uit te leggen wie wie is. Maar uiteindelijk realiseerde ik me dat die verwarring juist bij dit boek hoort.
Orde scheppen uit chaos – dat is een heel humanistisch standpunt. Tegenwoordig geloven we daar niet meer in. Historici, filosofen zien een nieuwe tijd, een nieuw paradigma. Welke dat is? Ik zie dat we nog steeds geworteld zijn in het humanisme, maar ook dat het niet meer werkt. De ideeën uit de Verlichting vallen uit elkaar. Hoe die de komende tijd zullen ontwikkelen? Geen idee.” – Olga Tokarczuk in gesprek met Margot Dijkgraaf in NRC Handelsblad.

‘‘Welkom in het rijk der zieken’ is een roman met een ernstige ondertoon en ingrijpende conclusies (‘Niks wordt ooit nog hetzelfde’), maar het wonderlijke is dat Bervoets het verhaal van de Q-koortspatiënt en zijn mantra’s toch tamelijk licht weet te houden, door haar verteltrant en door haar fantasie. Een levensvraag is ook maar een vraag, was na afloop mijn overheersende gevoel. Bervoets zelf heeft natuurlijk ook geen echt antwoord op de vraag wat je met je ziekte moet. Voor een oplossing hoef je dit boek dus niet te lezen, wel voor een even wijze als voor de hand liggende raad: leer ermee te leven.’ – Rob Schouten in Trouw.

‘In De dochters van de kapitein, María Dueñas’ vierde alweer, is ze op haar best. Met grote vaart maar ook met veel oog voor detail tovert ze een stad tevoorschijn (New York), een tijd (de jaren dertig van de vorige eeuw), een milieu (Spaanse immigranten) en een handjevol personages die je bijblijven. Mooi is ook dat de schrijfster je keer op keer te slim af is: net wanneer je genoegzaam meent te weten welke kant het verhaal op gaat, slaat ze een andere richting in.’ – Maarten Steenmeijer in de Volkskrant.

“Het is de relatie tussen materie en metafoor die me fascineert. De benedenwereld houdt haar geheimen goed bewaard, maar daarom brengen we er ook onze schatten, onze doden, onze geheimen in onder. De vroegste handafdrukken die we in grotten hebben gevonden zijn die van Neanderthalers. We dalen af op zoek naar betekenis. Maar de benedenwereld is ook een plek die nietsontziend stoffelijk is. Zeker voor hen die er in werken, of erin gevangen zitten.” – Robert Macfarlane in gesprek met Nynke van Verschuer in NRC Handelsblad.

”Doggerland heeft amper een plot en is daarmee vrij onconventioneel, maar het werkt!’ – Hanna de Heus in Trouw.

‘Opvallend aan De toekomst die nooit kwam is de compactheid: in nog geen 200 pagina’s behandelt Marc Jansen de geschiedenis en lepelt hij en passant nog allerlei interessante feitje, anekdotes en levensgeschiedenissen op van meer en minder beroemde Russen. Een indrukwekkende prestatie, al geeft de voortdurende schakeling in tijd en het boek iets fragmentarisch en is de informatiedichtheid enorm. Jansens heldere schrijfstijl, oog voor detail en de illustraties maken dit ruimschoots goed. De toekomst die nooit kwam is dan ook een aanrader voor iedereen die wil begrijpen wat er omgaat in het hedendaagse Rusland.’ – Eva Cukier NRC Handelsblad.

“The Game is geen essay, geen roman, geen journalistiek werk, geen reportage, geen filosofie en geen geschiedenisboek. Het is dat allemaal tegelijk. Misschien lijkt het nog het meest op een thriller. Het is namelijk geen boek waarin de schrijver iets weet en jou dat vervolgens vertelt. Nee, de uitkomst van het verhaal blijft de hele tijd ongewis. Zie het als de reis van iemand die geen idee heeft waar hij gaat eindigen. Van iemand die iedere dag iets nieuws ontdekt, en maar blijft graven, graven, graven en langzaam de taal van een onbekende beschaving weet te ontcijferen, namelijk de onze. Ik bekijk Google in zekere zin zoals een archeoloog de resten van de minoïsche beschaving zou bekijken. Het boek is daarmee een soort Indiana Jones. Maar goed, dat zou betekenen dat het in de boekwinkel onder fictie valt, terwijl het non-fictie is.” – Alessandro Baricco in gesprek met Jarl van der Ploeg in de Volkskrant.

‘Dat Thomas Heerma van Voss’ bloemlezing een deel van Hotz’ werk opnieuw verkrijgbaar maakt, is prachtig nieuws: Hotz’ mindere verhalen zijn nog steeds beter dan die van de meeste andere Nederlandse korteverhalenschrijvers. Zijn beste – zoals het titelverhaal van de bloemlezing – staan op eenzame hoogte.’ – Dries Muus in Het Parool.

‘In Ter Balkts poëzie is voor alles plaats, voor Botticelli, voor Westerik en voor voetbal, voor liefde en familie, voor bier en nonnen. Hoge of lage cultuur, het onderscheid bestaat niet en zo kan Shelley opduiken in een gedicht over de bouw van een chipsfabriek. Ter Balkt zou zijn bedenkingen hebben gehad tegen bloemlezingen. Toch is het goed dat Alfred Schaffer eigenwijs is geweest, al was het maar omdat de vuistdikke ‘Verzamelde gedichten’ niet meer leverbaar zijn. Maar het is vooral om wat de dichter zelf ooit zei: “Ik geloof werkelijk dat poëzie iets teweeg kan brengen, dat het mensen op de been kan brengen, dat het mensen op de been kan brengen in tijden van nood.”
Ter Balkt is een dichter om nu te lezen.’ – Janita Monna in Trouw.

‘Na afloop vraag ik mij af: wat is hier in godsnaam allemaal gebeurd? Hoe is het mogelijk dat ik hierin zo kon meegaan? Met evenveel bewondering als verwondering. Wat een spannende pageturner is het, waarin Dicker vele onwaarschijnlijke verhaalwendingen als zeer waarschijnlijk weet voor te spiegelen.’ – Marjolijn de Cocq in Het Parool.

“Na Ventoux, mijn eerdere roman over vier jeugdvrienden, was ik benieuwd naar hoe het nu met ze ging. Het leuke aan personages is dat ze in je hoofd echt gaan bestaan. Ventoux is in 2015 verfilmd en door die film kwam er nog een dimensie bij. Als ik nu aan André en Joost denk, zie ik ook de acteurs Leopold Witte en Wilfried de Jong voor me. Zo is een driedubbele werkelijkheid ontstaan.
Ik schrijf niet met een plan, het gebeurt associatief. Wat ik wel wist, was dat Anna, de dochter van hoofdpersoon Bart, iets moest gaan doen wat hij niet leuk vond. Ik meng fictie met werkelijkheid, daardoor winnen personages aan geloofwaardigheid. Ik heb grote bewondering voor oorlogscorrespondent Ana van Es, en als vader van een dochter vraag ik me af: wat zou ik heel erg vinden? Zo kwam ik op het idee haar oorlogscorrespondent in Syrië te maken.” – Bert Wagendorp in gesprek met Daniela Hooghiemstra in de Volkskrant.

‘Philip Hopman toont hier zijn beste vermogens. Zijn werk wil doorgaans nogal eens schreeuwen: dan spatten zijn kleuren en treedt zijn waterverf lustig buiten de oevers. Ditmaal zijn de stadsgezichten kleurig en rijk zonder uitbundig te worden, de woestheid is ingetoomd, kleine details worden zichtbaar. De keuze voor wat Hopman toont is bovendien soms verrasend poëtisch. Wanneer er iets in het oor in de boom gefluisterd wordt, beeldt hij niet de stam, maar de hogere takken af, waar kleine dieren zitten die allemaal hun kopjes richten naar de stam. Want zo aantrekkelijk en krachtig kan subtiliteit zijn.
Waarmee de tekeningen precies de rust weerspiegelen van de vertelling, en de boodschap onderstrepen. Schaap en Hopman hebben de poëzie in elkaar naar boven gehaald.’ – Thomas de Veen in NRC Handelsblad.

‘”Ik heb de geschiedenis gezocht en ik heb de verhalen gevonden”, concludeert Blom. Laat dat verhalen vertellen ook de kracht zijn van zijn beste historische boeken. Die passie verbindt Blom mooi met de liefde voor zijn instrument.’ – Paul van der Steen in Trouw.

‘Dit zijn géén verkapte memoires. Wat heet. Er wordt gegoocheld met feit en fictie, gefilosofeerd over de poreusheid van het geheugen, van tijd en identiteit. Kortom: Hustvedt keert opnieuw zo’n beetje de complete postmodernistische trukendozen om.
Ook nu doet ze dat weer met een speelsheid die in dit type ideeënroman allerminst vanzelfsprekend is. Haar eruditie en intellectuele nieuwsgierigheid spatten van de pagina’s. De verweven verhaallijnen en thema’s zijn bovendien bijna allemaal bijzonder boeiend.’ – Dirk-Jan Arensman in Het Parool.

‘Wat een meesterlijke pageturner.’ – Yolanda Entius in Trouw.

“Het is ons mensen eigen om controle te willen houden over je angsten – al heb je die nooit.
Maar als ik zo’n verhaal schrijf, heb ik die controle wel. Dan kan ik mijn angsten op een veilige manier laten gaan. Vergelijk het met in een achtbaan gaan. Ik vind het een kick om de grenzen op te zoeken bij de lezer. Maar Echo is, meer nog dan Hex, veel breder dan horror. Ik grijp terug op de klassieken en de gothic novel. Het is het verhaal over een obsessie. maar tegelijkertijd ook een liefdesverhaal, over een liefde die het bovennatuurlijke overstijgt.” – Thomas Olde Heuvelt in gesprek met Marjolijn de Cocq in Het Parool.

‘Gemmeker laat zien dat de verhalen over WOII niets aan indringendheid hebben verloren, dat ze dieper gaan dan louter geschiedschrijving en vragen stellen over moraliteit en verantwoordelijkheid die ook in 2019 nog geldig zijn – in Gemmeker zien we ook het kwaad van ónze tijd. Gemmeker is óók een moderne parabel over het individu en zijn keuzes – de Gemmekers zijn nog onder ons en misschien zelfs wel ín ons.
In Westerbork bevond zich op zeker moment een modern ziekenhuis met 1.800 bedden, 1.000 man personeel en 120 artsen. Gemmeker had er een state-of-the-art operatiekamer geïnstalleerd. Daar werden zieken opgelapt, waarna ze hersteld werden afgevoerd om te worden vernietigd, zelfs zuigelingen. In de verhalen over de Holocaust krijgen krankzinnigheid en absurdisme een huiveringwekkende dimensie. Daarom is het goed dat ze de kern blijven vormen van wat we op 4 mei herdenken – misschien kun je beter zeggen: wat we op 4 mei in herinnering brengen.’ – Bert Wagendorp in de Volkskrant.

‘‘Er staat een Chinees voor de cafetaria’. Dat is de eerste zin van de nieuwe roman van Jan van Mersbergen (1971) en wat voor één! Boem, daar zit je, middenin de kleine, maar o zo onverwacht veelzijdige wereld van zijn nieuwe roman De onverwachte rijkdom van Altena. Altena is een voormalige heerlijkheid tussen de grote rivieren in Brabant. Daar in de polder wonen mensen die ‘geen mysteries (moeten), houdoe, bedankt’, daar zit men ’s avonds vermoeid van het werk op de bank te suffen. Er gebeurt weinig, maar er broeit van alles.
[…] Gemeenschapszin, de honger naar verbinding, het dorp versus de stad: deze thema’s kwamen al vaker voor in het werk van Van Mersbergen, maar niet eerder op deze manier. In De onverwachte rijkdom van Altena verkent hij wat geborgenheid is, wat de voor- en nadelen zijn. Hoe benauwd het is je beschut te weten, of juist: hoe bevrijdend kunnen banden zijn. Wat biedt veiligheid, wat groei? Het boek is een prachtig portret van een vrouw, een gezin, een gemeenschap. Daarnaast is het ook een speels sprookje, met spreuken, raadsels en allerlei soorten sleutels.
[…] Het lezen van dit boek brengt al met al een zekere feestelijke verdwazing teweeg. Leven ze nu juist wel, of juist niet nog lang en gelukkig op ’t end? Voor je het weet pak je de roman op, en begint van voren af aan.’ – Judith Eiselin in NRC Handelsblad.