"Ik zie dit boek als een Künstlerroman, een coming-of-age-verhaal over twee kunstenaars. Ik wilde laten zien hoe het voelt om dat vuur in je te hebben om iets groots te doen, en je niet bezig te houden met welke impact dat heeft op de mensen om je heen. Zoals je dat bij uitstek kunt hebben als je begin twintig bent. Sam en Sadie zijn ongeremd, conformeren zich niet. Het boek gaat ook over falen, en hoe je, als je een creatief leven leidt, onherroepelijk faalt. Mensen hebben het niet graag over falen, terwijl het een heel belangrijk onderwerp is. Ik heb ook boeken geschreven die mislukt zijn. Wat doe je als iets wat jij hebt gemaakt wordt afgewezen? Iedereen herkent dat." - Gabrielle Zevin in gesprek met Katja de Bruin in de VPRO-gids

"Zo heb ik het zelf nooit gezien, maar feit is dat veel mensen me hebben gevraagd of dit mijn laatste roman is. Het boek heeft kennelijk de uitstraling van een afscheid. Het idee om elementen uit mijn eigen leven in het boek op te nemen ontstond geleidelijk. In de loop der jaren hebben mensen mij herhaaldelijk gevraagd wanneer ik mijn memoires ging schrijven. Mijn antwoord was dan altijd: binnenkort. Vervolgens gingen er twintig jaar voorbij en realiseerde ik me dat ik veel liever gebruikmaakte van de vrijheid van de romanvorm dan dat ik me aan de feiten hield.
Maar al bij het schrijven van de eerste zin van Lessen kwam het beeld in mij op van het lokaal in mijn kostschool waar ik pianoles kreeg. Nee, niet van een knappe lerares, zoals in het boek, maar van een man. Dat beeld hielp mij verder het verhaal in: de werkelijkheid zoals ik mij die herinnerde, maar waaraan ik op elk moment dat het me uitkwam dingen kon veranderen. Ik heb altijd bewondering gehad voor schrijvers die meedogenloos uit hun eigen verleden putten. Dickens heeft zijn jeugd in wel zeven of acht romans verwerkt en ook contemporaine schrijvers als Bellow en Updike hebben dat gedaan.
Ikzelf heb mijn verleden nooit nadrukkelijk gebruikt in mijn werk, maar Lessen is voor ongeveer een kwart biografisch. Ik denk nu na over een verhaal dat eveneens de nodige autobiografische elementen bevat. Als dat inderdaad tot een boek leidt, zullen mensen waarschijnlijk opnieuw vragen of dit nu echt mijn laatste is. Ik kan alleen maar zeggen: zoals de zaken er nu voor staan, heb ik nog genoeg energie voor een volgende roman." - Ian McEwan in gesprek met Hans Bouman in de Volkskrant

'Het is een vreemde ervaring om een totaal ondoorgrondelijk boek te lezen. De waterstandbeelden van de Zwitsers-Italiaanse Fleur Jaeggy is zo'n boek. [...] Jaeggy houdt de lezer niet vast, jaagt hem ook niet weg, de lezer bekijkt het zelf maar. Die schijnbare onverschilligheid en koele precisie maken haar volstrekt uniek.' - Gerwin van der Werf in Trouw

"Het lijkt een hard boek, omdat het gaat over de belevenissen van een man die besluit om over precies een jaar een einde aan zijn leven te maken, al weet hij niet waarom. Maar het schrijven heeft me veel vreugde bezorgd, ik heb veel gelachen om wat er gebeurt, of gezegd wordt. Het begint weliswaar pessimistisch, maar om een personage te kunnen optillen, moet je hem eerst op de grond hebben gegooid. Bovendien voelt het voor mij niet alsof ik met mijn personages samenleef. Personages zijn geen personen, maar literaire constructies die bestaan uit woorden." - Fernando Aramburu in gesprek met Vivian de Gier in Het Parool

'Geld moet rollen - en dat is wat er ook in de plot van deze roman gebeurt. Hetzelfde verhaal wordt vanuit verschillende perspectieven verteld, en als lezer word je constant voorgehouden dat het nieuwe perspectief het historisch juiste is. Of het nu de verhalenverteller of de cententeller is: het zijn allemaal oplichters. Per verhaal lijk je dichter bij de waarheid te komen, maar ook dat is maar de vraag. Dat besef wordt nog ongemakkelijker als je bij Diaz leest: 'De slechtste literatuur wordt altijd geschreven met de beste bedoelingen'. Stel dat dat klopt, wat zegt dat dan over dit boek en de intentie van Diaz, wiens boek toch echt gerekend mag worden tot het beste wat literatuur vermag?' - Toef Jaeger in NRC

'De verhalen van Osipov beginnen zomaar ergens en eindigen zomaar ergens. Tussen die twee uitersten speelt zich het drama af, alsof de schrijver wil zeggen dat het uiteindelijk allemaal wel meevalt met het leed dat je kan overkomen. Zijn verhalen lezen dat ook als een levensvreugde bevorderend medicijn ter verdrijving van de melancholie.' - Michel Krielaars in NRC

'De nieuwe thriller van de Britse bestsellerauteur Robert Harris, Regicide, is een formidabel staaltje faction. Goeddeels gebaseerd op historische feiten en personages spon Harris een verhaal rond een mijlpaal in de Britse geschiedenis: de afzetting en onthoofding van koning Karel I, in januari 1649.
[...] Regicide is een moeilijk weg te leggen boek; zo intelligent, rijk en goed geschreven zijn thrillers slechts zelden. Robert Harris op zijn best.' - Arjen Ribbens in NRC

'Pleegkind is poëtisch ingetogen, maar overdonderend.' - Lieke Kézér in Trouw

"Alle feiten in deze roman zijn echt en veel personages voer ik op onder hun echte namen, zoals Boris Berezovski, Michail Chodorkovski en Boris Jeltsin. Maar als je verder wilt gaan, als je in iemands hoofd wilt komen, als je dichter bij de realiteit wilt komen, moet je uit het non-fictiemodel stappen. De beste manier om in iemands hoofd te komen is via fictie.
Je kunt een deel van je ervaring gebruiken die je niet kunt gebruiken als je alleen de feiten neemt. Fictie heeft me geholpen dichter bij de essentie van deze personages te komen en om dieper de werkelijkheid in te gaan. Macht gaat over irrationele, gekke, gepassioneerde dingen die volledig buiten de rationaliteit vallen. Dat verhaal wilde ik ook met deze roman vertellen." - Giuliano da Empoli in gesprek met Laura de Jong in de Volkskrant.

"Ook wij hebben zorgen over de natuur, maar in dit boek willen we vooral de enorm rijke schakering aan natuurgebieden laten zien. Probeer je eens voor te stellen hoe ons land eruitziet voor vogels. Al die plassen, meren en rivieren." - Marieke Schatteleijn in gesprek met Wybo Algra in Trouw