'De Zanzibardriehoek is geen boek voor liefhebbers met een voorkeur voor een haarscherpe scheiding tussen helden en schurken. In werkelijkheid liepen die rollen voortdurend door elkaar heen. Bossenbroek weet raad met zo’n complex verhaal en toont, ­behendig verteller als hij is, en passant dat geschiedenis zich niet leent voor eendimen-­sionaliteit. Daarmee is De Zanzibardriehoek een fijne aanvulling op een standaardwerk als H.L. Wesselings Verdeel en heers - De deling van Afrika 1880-1914.
Ja, de Britten redden minimaal tienduizenden Afrikanen uit de klauwen van mensenhandelaren. Maar Bossenbroek laat overtuigend zien dat de edele motieven pas resulteerden in effectief optreden als ook eigenbelang in het geding was.
Menslievendheid en beschavingsdrang vormden één ‘verraderlijke cocktail’ met hebzucht en machtshonger. Bossenbroek drukt de tol van die mix niet in cijfers uit, maar het zou zomaar kunnen dat daarvan tienduizenden Afrikanen het slachtoffer werden.' - Paul van der Steen in Trouw

'Tom Crewe studeerde negentiende-eeuwse Engelse geschiedenis in Cambridge en is redacteur van de London review of books. Het nieuwe leven is zijn pakkende debuut, ambitieus, sensueel en intelligent.
[...] In een interview zegt Crewe dat zijn personages laten zien dat dromen van een betere wereld van alle tijden is. De Brit toont zich een empathisch schrijver, zijn personages hebben tekortkomingen, ­lelijke, zelfzuchtige kanten, maar zelden ebt de sympathie die je voor ze voelt weg, hij ­beschrijft ze van binnenuit. Wervelend draait hij rond zijn onderwerp. In Het nieuwe leven is niets zwart-wit, alles is gehuld in zachte kleuren.' - Lieke KKézér in Trouw

'Met zijn mooi opgebouwde verhalen die vaak enkele decennia overspannen, ook nog eens goed doorspekt met historische kennis, bewijst Lindijer nog iets anders: het nut van een langdurig correspondentschap, zeker in een moeilijke en gevarieerde regio. Moderne nieuwsmanagers mogen graag doen geloven dat het nieuws ook geleverd kan worden door persagentschappen, of dat correspondenten na enkele jaren uitgeblust raken en hun frisse kijk op de ontwikkelingen verliezen, maar Lindijer bewijst met de vingers in de neus hun ongelijk.
Hij beschrijft op inzichtelijke wijze en vanuit eerste hand de veranderingen die hij ziet en meemaakt. En de rebellenleiders waarmee hij ooit langs het front trok, blijken enkele decennia later nog altijd aanspreekbaar als regeringsleider. Journalistieke ogen zijn goed getrainde ogen, weet Lindijer, en ze zijn meer dan ooit nodig in deze wereld vol propaganda en nepnieuws.' - Dirk Vandenberghe in NRC

'Met haar tweede boek Homme en het noodgeval, was Annejan Mieras al hard op weg om zich bij de beste moderne Nederlandse kinderboekenschrijvers te voegen. Met haar derde, Het kleine heelal, kan ze zich meten met Griffelwinnaars als Anna Woltz en Marjolijn Hof. Het is een origineel en stilistisch sterk verhaal over gemis, vriendschap en grip krijgen op een wankele wereld, met sprankelende personages, avontuurlijke elementen én psychologische diepgang.
[...] Mieras’ proza is uitgekiend en leest toch vloeiend, de dialogen klinken levensecht en er staan fraaie zinnen in: zo ‘treuzelt’ het laatste licht boven de bomen en klinkt papa’s stem ‘alsof hij net gelijmd is’. Erg fijn boek.' - Bas Maliepaard in Trouw

"Dit boek is óók een 21ste-eeuwse feministische roman, want dat ben ik: een 21ste-eeuwse feminist.
[...] Bij mythen hebben mensen altijd de neiging om te denken: die zijn niet belangrijk, want ze gaan niet over echte mensen. Maar archetypen ontstaan niet zomaar. Mythologie is niet vrij van moraal. Wat doet het met ons als we altijd maar verhalen horen over een man die op avontuur gaat? Zo houden we het beeld in stand dat vrouwen niet passen in dat soort narratieven, dat hun verhalen klein en onbeduidend horen te zijn. Nou, daar heb ik problemen mee.
Zelf maakte ik als kind voor het eerst kennis met Medusa in de film Clash of the Titans, uit 1981. Ook daar draait het alleen maar om Perseus. Hij gaat op jacht naar het hoofd van een Gorgo om de beeldschone prinses Andromeda te redden. In elke bron uit de oudheid is die prinses maar een zijlijntje in het verhaal, niet het doel van de reis – zo zie je: het is maar net wat je belangrijk maakt." - Natalie Haynes in gesprek met Emilia Menkveld in de Volkskrant

"Bepaald gedrag ‘mannelijk’ of ‘vrouwelijk’ noemen creëert druk: een beeld om aan te voldoen. Daarom moeten we af van het idee van twee seksen met bijbehorende eigenschappen. En ik vind steeds meer seksen bedenken, zoals non-binair, geen oplossing. Níémand past in de gangbare sekse-identiteiten, niemand voldoet aan die stereotypen. Iederéén voelt zich daar naar bij. Dat is al een inzicht uit de tweede feministische golf, uit de jaren 60 en 70 dus. We hebben dit al eens aan de orde gesteld als onderdrukkend en inperkend. Maar dat besef is verdwenen. Er is een generatie opgegroeid voor wie ‘mannelijk’ en ‘vrouwelijk’ helemaal geen rare artificiële concepten zijn.
[...] Het kritiekloos honoreren van gekwetstheid is een soort collectieve gekte. Net als het huidige identiteitsdenken. En het is zo dominant. Sommige dingen zijn vanzélf goed, en wie ertegenin gaat is heel snel héél slecht. Ik wil daartegen waarschuwen, omdat ik het al eens heb meegemaakt, en dat heeft te maken met het communisme. Zo’n dominante, ‘zuivere’ leer… dat slaat het vrije denken dood. En daar gaat het mij om: we moeten het vrije denken niet beletten omdat iemand die meent het goede in pacht te hebben of onderdrukt te zijn, zich gekwetst voelt.” - Jolande Withuis in gesprek met Ellen de Bruin in NRC

'Een eiland is een met gevoel geschreven, subtiele roman over een beschadigde man en een beschadigd land, wankelend tussen macht en onmacht, niet altijd in staat om onderscheid te maken tussen vriend en vijand, tussen het ik en de ander, tussen goed en kwaad, en alleen nog maar beheerst door angst en tot mislukking gedoemde pogingen tot zelfbehoud. Het is een roman die op het oog gemakkelijk wegleest, maar complexe en urgente kwesties aanboort, zoals de werking van de macht, de gevolgen van het kolonialisme, vluchtelingschap, en vreemdelingenhaat.
Een eiland is een bril om naar onszelf tekijken.' - Annemarié van Nieuwkerk in Trouw

"De overheid moet worden begrensd in haar zucht naar data. De politiek, toezichthouders en desnoods rechters moeten overheidsinstanties als de politie, opsporingsdiensten en fraudebestrijders aan banden leggen, net als dat techbedrijven aan banden moeten worden gelegd.
De rechtsstaat crasht omdat dit tot nu toe niet erg succesvol lijkt en als het gebeurt is het vaak pas achteraf. Te vaak wordt wetgeving die het verzamelen van data zonder voldoende controle mogelijk maakt, te gemakkelijk door Tweede en Eerste Kamer aangenomen. Jaren later blijkt dan dat het niet goed gaat.
Dat is al aan de gang, zie de toeslagenaffaire van de Belastingdienst, het leger dat drie jaar geleden grote hoeveelheden data van burgers bleek te verzamelen, de politie die de hackwet overtreedt en inlichtendiensten die voortdurend door toezichthouders op de vingers worden getikt." - Kees Verhoeven in gesprek met Herman Stil in Het Parool

'Intussen kun je je afvragen wat er nu eigenlijk zo aantrekkelijk is aan dit vaak mensenhatende monotone proza. Waarom lezen zoveel mensen, mijzelf incluis, Voskuil graag? Ik denk dat, naast het hoge soapgehalte (maar dat geldt voor deze dagboeken veel minder) toch vooral het persoonlijke karakter van Voskuils geschriften, of ze nu de realiteit beschrijven of zijn gefictionaliseerd, lezers aantrekt. Als geen andere schrijver laat juist Voskuil, de wereldafzijdige eenling, je genadeloos met hem kennismaken, in een paradoxale zelfexpressie, een onbedwingbare behoefte om zichzelf, bij alle zelfverkozen kluizenaarschap, te laten zien.' - Rob Schouten in Trouw

'Een grotendeels vergeten gruwel is de Chinezenmoord van 1740. Dit bloedbad, waarbij tussen de vijf- en tienduizend Chinese inwoners van Batavia werden afgeslacht, is volledig uit het collectieve geheugen weggezakt. Ook historici hebben zich er nauwelijks mee beziggehouden. Na een dun proefschrift uit 1938 is er vrijwel niets meer over gepubliceerd.
Het is dan ook goed dat sinoloog en historicus Leonard Blussé nu een zeer gedegen en tegelijkertijd uiterst leesbaar boek over deze geschiedenis heeft geschreven.
Het bloedbad zelf, dat ongeveer een week duurde, beschrijft de emeritus hoogleraar geschiedenis van de Europees-Aziatische betrekkingen in relatief weinig bladzijden, maar wat De Chinezenmoord zo belangwekkend maakt, is dat het een bijzonder helder beeld schetst van de nasleep en de voorafgaande ontwikkeling van Batavia vanaf het tweede kwart van de zeventiende eeuw.' - Rob Hartmans in Trouw

'Nondeju, is het allemaal niet wat véél? Misschien, maar Bronwasser hanteert een logische vertelconstructie, het ene lijntje vloeit vanzelfsprekend over in het andere. Zeldzaam, een boek dat je 'gewoon lekker' kunt lezen maar waar ook genoeg in zit om over na te denken. Zoals je in Parijs simpelweg je ogen kunt uitkijken, genietend van de schoonheid, maar ook kunt verdwalen, met een hoofd vol indrukken, je afvragend wat je nou allemaal hebt gezien.' - Bo van Houwelingen in de Volkskant

"Ik ben verbijsterd dat je aanhoudend intellectuele analyses leest over de woelige toestand in de wereld, over democratie, rechtsstaat en geopolitiek, maar nooit worden daarin begrippen als kunstmatige intelligentie, digitalisering, internet of algoritmen genoemd. Nooit! Het viel me ook weer op bij al de eindejaarsoverzichten. Dus dacht ik: als niemand het doet, dan doe ik het wel. Zoals ik ook letterlijk schrijf: het is een essay, een kapstok om jassen aan op te hangen. Zodat we iets op tafel hebben liggen van waaruit we verder kunnen praten." - Maxim Februari in gesprek met Laura de Jong in de Volkskrant

"Sommige mensen zullen misschien zeggen: gadverdamme, wat een gedram. Het is anders dan mijn eerdere boeken en gaat veel over politiek. Maar de toestand van de wereld is wat mij nu het meest bezighoudt. Ik had geen ander boek kunnen schrijven. De teneur in de samenleving is dat mensen die rechts en conservatief zijn niet gehoord worden. Ik ben van jongsaf aan een groen persoon en ik vind zelf dat ik al vijftig jaar lang niet gehoord word. Dat was ook een reden om dit boek te schrijven. Heel Nederland staat vol dozen en de bodem zit vol stront, maar toch wordt beweerd dat de linkse elite het de ondernemer in Nederland moeilijk maakt. Daar ben ik heel erg boos over." - Minke Douwesz in gesprek met Katja de Bruin in de VPRO-gids