‘Schrijven is zijn lust en zijn leven schrijft Snijders (1937). Maar de productie wordt wel iets minder. In de twee jaar die in dit boek zijn vervat schreef hij een kleine 200 zkv’s bij elkaar, terwijl Vijf bijlen, het boek waarin de jaren 2007 en 2008 waren te vinden, nog 335 zkv’s bevatte. U moet er maar iets langer op kauwen, want de stukjes blijven amandelen voor de geest. Je kunt er uren mee vooruit.’ – Sebastiaan Kort in NRC Handelsblad.

‘Het originele, angstaanjagende en soms schitterende decor; de natuurbeschrijvingen die nooit alleen het gruwelijke land afbeelden, maar ook Tiddo’s nauwelijks minder gruwelijke binnenwereld; de soepel gedoseerde spanning – het klopt allemaal.  Een onbarmhartig pad doet in thematiek (ontsporende vaders, volbloed antihelden) denken aan Grunbergs Tirza, aan de beste boeken van Herman Koch en hier en daar aan de Amerikaanse tv-serie Breaking Bad – maar belangrijker is dat Van der Werfs vierde roman ook in kwaliteit niet onderdoet voor die krachtige voorbeelden. – Dries Muus in Het Parool.

‘De polyglotte geliefden is een boek dat wrede waarheden onthult, die de lezer een spiegel voorhouden. Niet toevallig dekken de bedienden van de markiezin alle spiegels in huis af: de mens wil zijn eigen dubieuze motieven niet zien.
Het past daarmee in een literaire trend die het laatste kwart van de vorige eeuw inzette en waarbij de mens niet langer verloren is geraakt in zijn eigen duistere, paradoxale geest. Schrijvers als Brett Easton Ellis, Houellebecq en bij ons Arnon Grunberg zijn de meesters die deze nieuwe menselijke ontgoocheling in kaart brengen en kennelijk bestaat er in Zweden, bij monde van Lina Wolff ook een dependance van deze richting. Het is geen aangename lectuur, het wil niet vermaken of verheffen, maar het drukt je met je neus op de eenzaamheid en het tekort van de mens.’ – Rob Schouten in Trouw.

‘Het is een opvallend lyrisch werkje, deze eerste novelle voor volwassenen van Martha Heesen, en hopelijk niet iets eenmaligs. Heesen bouwde al een flinke reputatie op als auteur van kinderliteratuur, ontving in 2015 de driejaarlijkse The Thijssen-prijs voor dat oeuvre. en het is alsof er nu, in Zeiseman, een vloedgolf aan literaire drift door haar dijken gebroken is – alsof wat niet kon in het werk voor kinderen nu wél kan. Alleen al de stijl, alleen al haar poëtische, krachtige beelden: ‘Zijn kracht is droog als een potscherf, zijn tong kleeft aan zijn gehemelte’- zo voelt dat voor die oude man, na het zeisen.’ – Thomas de Veen in NRC Handelsblad.

‘Dit epos over de Kretenzische opstand tegen de Turkse overheersing lijkt anno 2018 misschien een ver-van-mijn-bed-show, maar dat wordt het nooit. Gewoon omdat Kazantzakis zo’n goeie schrijver is: niet alleen in het gelaagde portret van Michalis, maar ook in de ijzersterke scènes waarin hij de kleinere intermenselijke drama’s en intriges schetst en ze zo een universeel en tijdloos karakter verleent. En de sfeervolle, zintuiglijke beschrijvingen van het dagelijks leven in de stad, en de lyrische schetsen van het landschap waarin ook de hedendaagse bezoeker nog veel zal herkennen – niet in de laatste plaats door het oeroude talent van de Grieken om het leven te vieren met eten, drinken en dansen.’ – Alle Lansu in Trouw.

‘Eva Posthuma de Boer heeft het midden gevonden tussen romantiek en realisme, ze kan sentimenteel worden (de zoetsappige titel) én zich dan ook weer nuchter terugfluiten […]. Ze toont Lok Lauwers’ zoektocht naar zuiverheid en de hindernissen die hij onderweg ondervindt op zo’n manier dat er niet mee te spotten valt. De fictie laat Aad Donkers werk en leven leven.’ – Arjan Peters in de Volkskrant.

‘Tegen het eind van het boek weet je als lezer zo goed als zeker ook: zonder zijn overtuigingskracht, zelfverzekerdheid en volgens Aerts ‘bijna autistische steilheid’ zou Thorbecke nooit gedaan hebben gekregen wat hij gedaan kreeg: dat de koning macht inleverde, de Tweede en Eerste Kamer er macht en invloed bij kregen en Nederlanders vrijer werden – in hun meningsuiting, de mogelijkheden om zichzelf te organiseren, het onderwijs, de kerk.
De biografie laat zien hoe Thorbecke werd wie hij was, waarom hij is gaan denken zoals hij dacht. En ook hoe hij was als zoon en broer, als de man van Adelheid en als vader van zes kinderen: liefdevol en veeleisend.’ – Petra de Koning in NRC Handelsblad.

“Want gamen is heerlijk. Zeker als je een beetje ervaring hebt, gaat de kraan met virtuele stimulansen wijd open. Het is ook een hyperheldere wereld. Je overleeft of je gaat dood. Je wint of verliest. Meer smaken zijn er niet. Het gewone leven is altijd mistig, vol met grijstinten, alles is voor meerdere uitleg vatbaar. Best lastig, zeker voor een puber.” – Michiel Smit in gesprek met Margreet Vermeulen in de Volkskrant.

‘Zamirs debuut is vooral een schreeuw om aandacht, een protest tegen onverschilligheid en afstomping. Het is de magie van literatuur: hier wordt het algemene persoonlijk, krijgt het krantenbericht een gezicht: dat van Aal, die happend naar adem bijna kopje onder gaat.’ – Margot Dijkgraaf in NRC Handelsblad.

‘De cynische humor die voortkomt uit de meest choquerende tekeningen van Kamagurka, vindt zijn oorsprong in het verrassingselement. De ongelofelijke absurditeit van de pijnlijke werkelijkheid versterkt hij aan de hand van het onverwachte. Via rare verdraaiingen zet hij zijn publiek op het verkeerde been. Door schokkende situaties plotsklaps nog erger te maken dan zij al zijn, verschaft Kamagurka zichzelf een vorm van houvast en daarmee ook de lezer. De grip op de realiteit die niet bestaat, verkrijgt hij door de situatie met zijn cartoons naar zijn eigen hand te zetten. Dit expliciet chargeren van de krochten van het menselijk brein en de onvoorspelbaarheid van het leven, leidt tot een narrige vorm van humor. Eentje die de waan van het bieden van troost overslaat en daardoor juist een vorm van troost biedt.’ – Kim Ouweleen in NRC Handelsblad.

‘Agualusa betoont zich opnieuw een haarscherp en kritisch analist van de Angolese werkelijkheid en jongste geschiedenis. Alweer weggegleden uit het westerse krantenlezersbewustzijn, zigzagt het land tussen oude trauma’s en nieuwe rijkdom, die (minstens tot voor kort) alleen een kleine elite ten goede kwam. Aan die tragedie, bespookt door het geweld uit het verleden, weet Agualusa als geen ander te herinneren.’ – Ger Groot in NRC Handelsblad.

“Ik let heel goed op hoe mensen zich voordoen en hoe ze worden behandeld. Ik kreeg al vroeg door dat mensen liegen en elkaar een rad voor ogen draaien, hoe fake mensen zijn en hoe ze elkaar manipuleren. Ik heb het lang echt moeilijk gehad. Nu denk ik: het was ook een geschenk van het universum. Als je een verhaal schrijft dat zo realistisch aanvoelt als Kukolka, moeten die gevoelens ook echt van binnen uit komen. De omstandigheden zijn dan wel anders, maar ik heb mijn emoties aan mijn personages uitgeleend.” – Lana Lux in gesprek met Marjolijn de Cocq in Het Parool.

‘De regen van Ionah is Pajares’ vierde roman en de eerste die in het Nederlands verschijnt. Het maakt nieuwsgierig naar wat de auteur eerder geschreven heeft. Want dit is een ongewoon krachtige, bijzondere roman die de lezer vanaf de eerste bladzijden overrompelt.’ – Ger Groot in NRC Handelsblad.

‘Een proeve van de hogere beschrijfkunst van H.M. van den Brink, een schrijver die steeds weer excelleert met een uiterst fijne stijl.’ – Thomas de Veen in NRC Handelsblad.

‘Familie-eer, intriges, verraad, machismo, wraak, nationalisme, héél veel sterke verhalen, geroofde vrouwen, brute gevechten, de koppige strijd voor een verloren zaak en dat alles nog gecompliceerd door bloedbroederschap en de obsessie voor een femme fatale: dit is het beste van Game of Thrones en Joseph Roths Radetzkymars in één roman, met kapitein Michalis als onbetwiste aanvoerder.’ – Bo van Houwelingen in de Volkskrant.

‘Smiths literatuur hangt van introspectie, impulsen en indrukken in zekere zin als los zand aan elkaar. Je hebt als lezer soms flinke moeite om haar te volgen maar als je eenmaal doorhebt waar ze op uit is, namelijk schrijven zonder rangorde en hiërarchie, als het ware concentrisch, in cirkels die niets uitsluiten, verzeil je in een wonderlijke, eigen wereld die met niets valt te vergelijken.
[…] Je zou haar werk experimenteel kunnen noemen, waarbij het ene niet onder doet voor het ander en waarin de voorkeuren en keuzes van onze beschaving geen rol spelen; daarmee schept ze een soort nieuwe, hedendaagse mythes over oerervaringen: over veiligheid, angst, ambitie, verzet.
[…] Een wonderlijk, meeslepend boek dat je op heel andere gedachten brengt dan je voorafgaand aan het lezen had.’ – Rob Schouten in Trouw.

“Het is een moeilijk boek. Mensen zeggen dat ook. Dan antwoord ik dat ze het moeten lezen als de Psalmen, één zin tegelijk. Het is een meditatie op de vraag: waarom moet ik boeken schrijven?
[…] Je kunt het zien als een verzonnen autobiografie. Zoals Zabor de literatuur en de verbeelding ontdekt, heb ik dat ook gedaan. Hij stelt de goede vragen, in een cultuur waarin – omdat alles al vastligt – vooral veel antwoorden voorhanden zijn. Voor mij zijn vragen cruciaal: Wat is taal? Kan ik een heilig boek schrijven? Kan taal de wereld bezitten? Kunnen boeken de dood terugdringen?
[…] Kan literatuur ons redden, dat is de vraag waarvoor Zabor komt te staan. Hij redt veel mensen maar bereikt niet de vrouw van wie hij houdt.”

‘Nowelle Barnhoorn heeft een abonnement op ongemakkelijkheid, maar presenteert die zo trefzeker en droog dat ze de lezer in één moeite door vermaakt.’ – Arjan Peters in de Volkskrant.

‘In drie zinnen meer zeggen dan waar menig collega een bladzijde voor nodig heeft, dat is het. Literaire journalistiek.’ – Sebastiaan Kort in NRC Handelsblad.

‘Deborah Cadbury schept een prachtig panorama van de Europese vorstenhuizen, hun familiebanden en karakters.’ – Laura van Baars in Trouw.

‘Of Sedaris nou over zijn familie schrijft, zijn eigen vreemde gewoonten en obsessies, of zo mogelijk nog gestoordere sociale verschijnselen: nooit verliest hij zijn scherpte of zijn verwondering. In Calypso laat hij weer zien dat geen enkel onderwerp te groot of te klein is om tot komische schets te worden omgevormd.’ – Dries Muus in Het Parool.

“Mijn roman is geen afrekening met Ivo van Hove. Nee, joh, ik ken hem nauwelijks. Met Keizer wilde ik een boek schrijven over een megalomane kunstenaar die de greep op de werkelijkheid verliest, en zeker geen kinderachtig ‘raad het plaatje’ over de Nederlandse toneelwereld.
[…] Ik heb me helemaal niet in Van Hoves biografie verdiept. Ik heb een personage bedacht en ben door gaan fantaseren.
[…] Natuurlijk zijn er gelijkenissen, dat is onvermijdelijk door de setting die ik koos. Maar als je alleen maar daarop focust doe je het boek tekort, vind ik. Een sleutelroman was niet mijn opzet.
[…] Goed, dan is het een sleutelroman.” – Sarah Sluimer in gesprek met Herien Wensink in de Volkskrant.

‘Homes maakt het al dan niet satirische wereldbeeld ondergeschikt aan de mensen die zich in die wereld bewegen. Homes maakt niet alleen van presidenten mensen, ze maakt mensen van iedereen. Leren we iets? We maken iets mee, in een wereld die op de onze lijkt, bevolkt door mensen die op ons lijken. En het is gewoon goed opgeschreven, laten we dat ook niet vergeten. Lezen is ook een esthetische ervaring.’ – Rob van Essen in NRC Handelsblad.

‘Het is in mijn boeken min of meer overzichtelijk: er overkomt mensen iets verschrikkelijks en hoe komen ze daar dan overheen? Dat lijkt wel chic als thema, maar dat is ook gewoon het leven. Zoals de traumatheorieën willen: het eerste trauma, daar kom je nog wel overheen. De tweede keer is het ergst. De hoofdpersonen hebben die hobbel van hun verlies genomen en dan overkomt ze weer wat. Hoe beïnvloedt dat hun musiceren, hun vriendschap, hoe pakt dat uit? Nou, niet goed. Er wordt ook minder gespeeld dan ooit in boeken van mij.’ – Anna Enquist in gesprek met Marjolijn de Cocq in Het Parool.

‘Gelukkig zijn er fenomenen die standhouden waar verder iedereen is afgehaakt. Een jaarboek, een gedrúkt jaaroverzicht, lijkt een anachronisme, maar het Architectuur Jaarboek houdt het al vol sedert 1988. Sterker nog: de editie van dit jaar toont dat een medium uit een andere eeuw een prima manier is om architectuur urgent en politiek te maken’ – Bob Witman in de Volkskrant.

‘Het is lang geleden dat ik als een kleuter voor de poppenkast kreetjes slaakte bij het lezen van een boek, maar Van der Werf kreeg het voor elkaar.
[…] Wat een verteller, die Van der Werf, en wat een lekkere en zuivere pen.’ – Yolanda Entius in Trouw.

‘Ik bestaat uit twee letters is absoluut gelukt. Een dagboek van een jaar is wel lang, dat is het enige echte bezwaar: in de 719 bladzijden zit wel een aantal dooie momentjes. Maar Dautzenbergs soulsearching levert een eerlijk, diepgravend portret op van hemzelf, van zijn (geëngageerde) schrijverschap, maar ook het Zuid-Limburg van zijn jeugd en zijn familie.
[…] Dautzenberg is onze literaire meester in de grensoverschrijding. Of zoals hij het zelf psychologiserend noemt: transgressie. Hij overschrijdt graag de grenzen van genres, verwachtingen, dwingende vormen en normen, het betamelijke.’ – Thomas de Veen in NRC Handelsblad.

‘Het mag duidelijk zijn: Cognetti’s zinnen, hoe helder, direct en schijnbaar achteloos ook, zijn allesbehalve normaal. Hij beschrijft de natuur in volle glorie, zonder partij te kiezen tegen de mens. Integendeel: hij klimt duizenden kilometers om beter zicht te krijgen op onze diepste, krachtigste gevoelens.’ – Dries Muus in Het Parool.

‘Met Amerikanen lopen niet weet Van Veelen succesvol een hartdiagnose van de Verenigde Staten op de stellen. Met een open blik en een scherpe maar ook lichte pen laat hij zien waarom iedereen St. Louis zou moeten kennen.’ – Lolfi El Hamidi in NRC Handelsblad.

‘Zadie Smith stelt je met haar arendsblik in staat om dingen die aanvankelijk complex en verwarrend zijn, in een helder perspectief te zien. Ze trekt je mee in haar verbeelding en opent het ene na het andere verhelderende panorama. Maar in die brede blik is ook steeds ruimte voor het specifieke en karakteristieke detail, voor kleur, profiel en nuance.’ – Annemarié van Niekerk om Trouw.

‘Het zijn haar ideeën die afwijken van de conventies, die Mizees identiteit als vrije denker bevestigen. Maar eerder dan bevreemding creëert haar dwarsheid nabijheid. Zo waar en zo meeslepend zijn ze, die inkijkjes in haar gedachten, die ideeën over de oervorm van religie en de ‘kern van de zaak’ waarnaar zij altijd op zoek is, die vingers op de zere plekken van het intermenselijke contact. Die zielsverwantschap blijft niet voorbehouden aan Ger: dankzij deze correspondentie, Mizees pen en de machtige kracht van de literatuur kunnen we allemaal een beetje Ger worden, een beetje Nicolien en een beetje God.’ – Thomas de Veen in NRC Handelsblad.

‘Een sappige, sprankelende mix van overtuigende historische fictie en symbolische sprookjeselementen, waarin een verhaal over macht, liefde en (on-)afhankelijkheid draait om twee gevaarlijk verleidelijke vrouwen.
[…] Ga maar lezen. Geniet van Gowards filmische scènes en het kleine legertje sublieme (vooral) vrouwelijke personages. Van hoe soepel ze schakelt tussen rauw realisme en freudiaanse én maatschappijkritische metaforiek die de stille kracht van de schijnbaar onderworpenen laten zien. En dat allemaal in proza dat hypnotiseert als meermingezang.’ – Dirk-Jan Arensman in Het Parool.