‘De stijl doet denken aan die van James Salter, hoewel de roman is geschreven lang voor bijvoorbeeld Salters beroemde verhalenbundels Dusk and other stories en Last Night. Calligarich schrijft bijna tijdloos, ondanks de veelvuldig rinkelende telefoons, en je vergeet dat dit boek zich afspeelt in de vroege jaren zeventig, en in 1973 is verschenen. Mooi portret van het enigszins decadente, afstandelijke Rome van die tijd. En ook in het melancholieke, het terugblikken op iets dat onherroepelijk verloren is gegaan, vinden de twee schrijvers elkaar.
Een dunne, maar prachtige roman om langzaam te lezen.’ – Maarten Moll in Het Parool

‘Hersey vertelt de canonieke verhalen, van de onthutste bewoners van Hiroshima die geen idee hadden wat hun precies overkwam, de gruwelijke vleeswonden en verminkingen, de schaduwen en bloemen op kimono’s die door de nucleaire straling beklijfden, de leukemie die slachtoffers in een later stadium vaak opliepen, de microcefale kinderen die erna geboren werden.
Het gekke is dat je dit verslag van een van de klassieke dieptepunten van onze beschaving toch ook leest als een soort loutering, een verhaal over veerkracht en voortzetting, zonder dat Hersey de naargeestige momenten ook maar een moment verdoezelt. Dat maakt het boek een monument van menselijkheid, in al z’n tegenstrijdigheid.’ – Rob Schouten in Trouw

‘Lepore gaat helemaal terug tot Columbus, maar de parallellen met het heden liggen voortdurend voor het oprapen. Deze waarheden is een boek dat je absoluut moet lezen als je meer wilt begrijpen van de Verenigde Staten, bijvoorbeeld waarom de rassentegenstellingen er zo taai zijn. Of eigenlijk: een boek dat je moet lezen als je meer wilt begrijpen van de wereld waarin we leven. Want Amerika is nog altijd het machtigste, invloedrijkste land op aarde. […] Wat dit zo’n goed boek maakt: Jill Lepore kijkt met een brede blik, legt verbanden dat het een lieve lust is.
Ze eindigt met een beeldspraak. “Het schip van staat schudde en schokte”, schrijft ze. Op dat schip is progressief Amerika benedendeks gaan schuilen – zonder kompas. Conservatief Amerika heeft al het houtwerk aan dek verzameld en in de fik gezet, inclusief de mast, “het hele concept waarheid”. Aan de nieuwe generatie de taak het schip te herstellen.’ – Jeroen van der Kris in NRC Handelsblad

‘De wilde stilte is een egodocument over ziekte maar overstijgt het genre met gemak, omdat het ondanks zijn bescheiden bedoeling – Moth op de been te houden – tegelijk een boeiend verhaal is waarvan liefde, veerkracht, doodsangst en avontuur de sleutelwoorden zijn. Dat lezen niet alleen lotgenoten graag.’ – Ranne Hovius in de Volkskrant.

‘Waterdrinker vertelt over de toestand van het continent in vele schakeringen (soms denk je aan Piketty, soms aan Baudet), zonder op een verhaallijntje of exotisch decortje meer of minder te kijken. Hij weeft alles samen tot een verhaal over de decennia van de ratten, van hen die de zwaktes, verborgen verlangens en angsten van anderen inzetten voor hun eigen gewin – of dat nu in de snackbar is, voor een dubbelhartige loterij, of als verhulde Kremlin-apologeet. Katz, de verteller, concludeert: “In de rattenwereld van de mens gaat door de geschiedenis heen steeds weer om hetzelfde: bedenk een verhaal, verpak en verkoop het zodanig dat de massa erin gaat geloven.” En Waterdrinker verkoopt zijn betoog smakelijk; met een geinig trucje van Kafka, met een best gelaagd corona-lijntje, met scènes in Miami, Kazan en Irkoetsk, met een frietzak op het omslag. Je koopt het.’ – Thomas de Veen in NRC Handelsblad

“Ik wilde een boek schrijven vanuit het perspectief van een 15-jarige, maar wel een verhaal voor volwassenen. Op het idee van de vechtscheiding kwam ik doordat om mij heen fatsoenlijke en leuke mensen toch in de afschuwelijkste scheidingen belandden. Terwijl ik denk: je hebt toch verstand in je hoofd? Oké, hij heeft een ander, maar ga op boksen en val je kinderen daar niet mee lastig. In dit boek laat ik zien dat een kind dat daartussen zit, nooit iets zal vertellen aan haar ouders: niet wat haar beweegt of wat zij voelt. Het is een broeinest voor geheimen en rare psychische toestanden.” – Saskia Noort in gesprek met Laura de Jong in de Volkskrant

‘Ter gelegenheid van Barnes’ 40-jarige schrijverschap publiceert zijn Nederlandse uitgever een nieuwe editie van Metroland. Het boek biedt een schitterend portret van een opgroeiende puber, slim, eigenzinnig, tegendraads. Tevens is het een treffende weergave van het leven in de Londense buitenwijken. En hoewel het speelt in de jaren zestig van de 20ste eeuw, is die weergave in veel opzichten nog steeds actueel, constateer ik als ik met het boek in de hand door Barnes’ decor reis.’ – Hans Bouman in de Volkskrant

‘Hier en daar is het wat looiig en had Bassant wel wat minder vlijtig mogen zijn om zoveel mogelijk theoretische twistpunten in de tekst op te nemen. Maar in verreweg het grootste deel van het proza toont hij een intelligente subtiliteit die niet alleen tot grinniken stemt, maar die ook herhaaldelijk onze moderne tijd lijkt te resoneren. Zo heeft De vlinder in de inktpot de schwung en het lichtzinnige van een avonturenroman, maar laat hij je evengoed nadenken over de magnetiserende uitwerking van geweld op mannen, over het effect van techniek en over de consequentie van het besluit om politiek partijdig te ‘worden’, namelijk: het is het moment waarop het nadenken stopt.’ – Sebastiaan Kort in NRC Handelsblad

‘Nuhanovic waagt zich niet aan grote beschouwingen, hij doet ‘gewoon’ verslag. De tolk van Srebrenica doet daarmee denken aan loopgraafverslagen zoals die uit de Eerste Wereldoorlog. De overheersende emotie in zijn verhaal is niet woede over wat hem is aangedaan, eerder verbazing – de verbazing van een intelligente jongeman in een ontwikkeld land die in een gruwelijk conflict terechtkomt. Omdat hij bovendien toegankelijk en openhartig schrijft, brengt hij het conflict heel dichtbij. Dat verklaart dat het nog een tijd in je hoofd blijft zitten.’ – Jeroen van der Kris in NRC Handelsblad

‘De eerste, treffende scènes van De flard laten Lançon onmiddellijk zien als een bedreven journalist en chroniqueur, met stijl, humor en inbeeldingsvermogen. Van elk onderwerp kan hij wel een stukje brouwen, zo lijkt het, persoonlijk, met kennis van zaken, maar niet altijd even noodzakelijk. Het is de productie van een man van de linkse intelligentsia die iedereen kent, bijna overal toegang heeft en die zich weliswaar geëngageerd, maar toch losjes en onbekommerd kan laten leiden door de dingen die op zijn pad komen. Een voorrecht dat alleen waarlijk talentvolle mensen onderkennen en trachten te overstijgen.
Dit boek, waaraan Lançon maanden na de aanslag begon te werken, is in die zin een krachttoer en heeft iets magisch. Want hoe trek je jezelf omhoog uit de diepten van zo’n aanslag, als je vrienden en strijdmakkers dood zijn, de onderste helft van je gezicht is verdwenen, de wereld buiten het ziekenhuis niet meer is dan een wormvormig aanhangsel van de wereld binnen? Als de man die zichzelf graag hoort spreken tot zwijgen is veroordeeld, de veelschrijver tot nauwelijks leesbaar gekrabbel met een krijtje op een lei.’ – Henk Pröpper in De Volkskrant

“Ik begrijp wel waarom mensen zich verloren voelen in een geglobaliseerde wereld. Dat ze willen weten wat hun identiteit is; dat willen we allemaal. Maar als mijn identiteit de jouwe haat, heet het hypernationalisme, en dat leidt tot rampen. Ik hoop dat de Europese landen erin slagen gezamenlijk te dealen met hun problemen. De Europese Unie is ontzettend waardevol en het is de enige manier om problemen op te lossen, of dat nu het virus of de vluchtelingenstroom is.
Ik weet wel dat het makkelijk voor mij is om te zeggen, maar ik ben ook een Europeaan. Ik voel me verbonden met jullie. En ik maak me zorgen. Hoe meer jullie samenwerken, ook met Amerika, hoe beter het is voor alle landen.” – Madeleine Albright in gesprek met Maartje Laterveer in De Volkskrant

‘Van geparfumeerde zinnen en sentimentele overdrijving wil Roth niet weten. Dat blijkt uit de onlangs verschenen nieuwe, verrassend frisse vertaling door Els Snick van Radetzkymars (1932), die door Jan Vanriet van fraaie tekeningen is voorzien. Roth, die met zijn sobere taal een voorloper was van de nieuwe zakelijkheid, zet zijn personages in al hun  naakte kwetsbaarheid neer. Daardoor zijn ze zonder uitzondering sympathiek, hoe hufterig ze zich soms ook gedragen. Dat komt doordat ze allen, de fossiele Franz Joseph met zijn druppel aan zijn neus voorop, ten onder gaan aan hun nihilistische vertwijfeling over het leven en hun ontgoocheling over het door hun eigen passiviteit ineenstortende keizerrijk.’ – Michel Krielaars in NRC Handelsblad

‘Het is lastig hier veel over te schrijven zonder het plot weg te geven, maar ik verklap niets als ik zeg dat Sittenfeld de Amerikaanse politiek tot op het bot fileert. Haar Hillary (zonder Bills ballast) voelt zich soms als een “bezoekend antropoloog” en weet de dagelijkse gang van zaken in de wereld van macht en ambitie smakelijk te omschrijven. Zeer smeuïg zijn de scènes waarin Donald Trump langskomt, overigens in een totaal andere rol dan je zou verwachten. Ontluisterend is de politieke realiteit waarin bevlogenheid nauwelijks een plek heeft.’ – Vrouwkje Tuinman in Trouw

‘Het geestelijk klimaat en de strakke hiërarchische omgangsvormen waarin Mathilde van de ene dag op de andere is beland ervaart de jonge Française als verstikkend. In haar afgelegen negorij wordt ze geconfronteerd met eenzaamheid, wantrouwen van alle kanten en een nijpend geldgebrek. […] De lezer wordt langzaamaan gewaar dat Slimani niet het oogmerk heeft een pamflet te schrijven, maar dat haar boek een echte, gelaagde roman is, waarin elk personage leeft in zijn eigen waarheid en daarvoor ook zijn redenen heeft.
[…] De moeizame, maar in onze eerst gekoloniseerde en vervolgens gedekoloniseerde wereld onontkoombare relatie tussen mensen uit verschillende culturen is het grote thema in Slimani’s oeuvre. De kracht van haar boeken ligt erin dat de schrijfster in een debat waarin de grote woorden en generalisaties je om de oren vliegen, de aandacht vestigt op de nuances die niet zelden de essentie van een probleem bevatten.
Het is, zo laat dit boek zien, op het persoonlijke vlak niet onverstandig je te realiseren dat iedereen een vat vol tegenstrijdigheden is, en dat het maar beter is dat te aanvaarden en ermee te leven.’ – Ger Leppers in Trouw

‘Het knappe van Sands is dat hij de lezer stap voor stap meeneemt in zijn onderzoek dat hem overal heen voert, waardoor je steeds weer nieuwsgierig wordt naar zijn volgende ontdekking. Op een onnadrukkelijke manier bouwt hij de spanning zorgvuldig op. Het resultaat is een rijkgeschakeerd verhaal met personages die volop tot de verbeelding spreken. De Rattenlijn is een geschiedenisboek, liefdesverhaal en ‘spionageroman’ in één.
En gaandeweg krijgt het steeds meer trekken van een whodunnit. In juli 1949 belandt Otto Wächter met hoge koorts in het Santo Spirito Hospitaal, dat in de vijftiende eeuw diende als achtergrond op Botticelli’s fresco De verleidingen van Christus. Op zijn sterfbed zegt hij tegen bisschop Hudal dat hij is vergiftigd door een voormalige Duitse majoor. Sands doet zijn uiterste best om dat mysterie op te lossen.
Maar het échte raadsel is: hoe worden mensen massamoordenaars?
Wat het verhaal van de Wächters laat zien, is dat het niet altijd monsters zijn die monsterlijke dingen doen. Otto en Charlotte zijn boven alles eigenlijk heel gewoon. Stap voor stap worden ze belangrijker in de nazi-machine – tot er geen weg terug meer is.’ – Jeroen van der Kris in NRC Handelsblad

‘Het grote verschil tussen een contactadvertentie en dit boek is de eerlijkheid, de verbluffende eerlijkheid, die toch geen moment leidt tot exhibitionistische oversharing. De overeenkomst is de verbinding die Bakker zoekt en, in het beste geval, de genegenheid die eruit voortkomt. Kon je Jasper en zijn knecht nog klagerig of langdradig vinden, ditmaal neemt Bakkers proza je volkomen voor hem in. Als dit de vorm is waarin Bakkers schrijven het beste past (en ik denk dat dat zo is), hoop je ergens, hoe cru ook, dat zijn zelf onderzoem nog niet voltooid is.’ – Thomas de Veen in NRC Handelsblad.

“Er zijn natuurlijk al heel veel alfabetboeken. Ik kreeg zo’n boek onder ogen, met daarin een prachtige illustratie van een varken. O, dacht ik, dat is dan de V. Of zou het de B zijn, van big? Maar nee, het varken stond bij de E van eten. Dat snapt geen kind. Ik word ook meteen kritisch. Nou, praatjesmaker, zeg ik dan streng tegen mezelf, wat zou jij doen? Al snel zat ik me rot te lachen om teckels die tyrannosaurustanden trekken met een tang. Het moet klóppen. Ik kan geen hond tekenen, zomaar een hond bestaat niet. Wel een teckel of een bouvier, maar die staan dus niet op dezelfde bladzijde. Als je daar eenmaal over gaat nadenken… Kortom: als je het definitieve alfabetboek wilt maken, en dat wil ik, dan ben je zo een paar jaar verder.” – Charlotte Dematons in gesprek met Pjotr van Lenteren in de Volkskrant.

‘Restmens is een debuut, maar Marjolein Visser vermijdt vakkundig deze en andere valkuilen. Het is een gave, goed afgehechte novelle geworden, die je niet licht vergeet.’ – Judith Eiselin in NRC Handelsblad.

‘Olga Tokarczuk was tot 1995 klinisch psycholoog. Na jaren van intensief werken voelde ze zich opgebrand. Op haar 35ste, met een jong kind en enkele boektitels op haar naam, gaf ze de zekerheid op. Uitvogelen hoe een mens in elkaar steekt doet ze nog steeds, alleen nu ‘zonder de belofte iemand beter te maken’. Geen genezingen, wel pogingen tot. Telkens biedt Tokarczuk de lezer een nieuw perspectief. In dit boek is dat het onderscheid tussen mens en dier, waarom de ene dood moord is en de andere straffeloos blijft, in De rustelozen was dat het ‘panoramische kijken’ waardoor we geen concrete voorwerpen zien, maar relaties en een netwerk van reflecties. De auteur legt de verbanden en verleidt de lezer hetzelfde te doen.
[…] Jaag je ploeg over de botten van de doden is een tijdloze lofzang op de natuur en haar complexiteit. Met deze Nederlandse vertaling komt Janina Duszejko als onze mentale medicijnvrouw precies op het goede moment.’ – Dore van Duivenbode in de Volkskrant.