"Aan de ene kant identificeer ik me erg met mijn personages. Als ik denk aan hoe ik de e-mails schreef de Eileen en Alice elkaar sturen, dan gedraag ik me bijna als een acteur die in zijn rol kruipt. Ik voelde me dan zo verbonden met zo'n personage dat het af en toe een schok was om mijn eigen spiegelbeeld te zien en te denken: o, mijn God, ík ben het.
Aan de andere kant, de personages voelen ook als mijn vrienden en ik voel me verantwoordelijk voor ze. Daarom probeer ik zo ruimhartig mogelijk over ze te schrijven, en niet te oordelen, want ik wil niet dat de lezer denkt dat ze oppervlakkig zijn, of dom. Al doen ze natuurlijk wel oppervlakkige en domme dingen, ze nemen matige beslissingen en kwetsen elkaar en zichzelf. Dat is moeilijk: personages beschrijven met al hun slechte eigenschappen en tegelijkertijd hopen dat de lezer ze aardig vindt. Ík hou van mijn personages." - Sally Rooney in gesprek met Aimée Kiene in de Volkskrant.

'Harlem Shuffle leest als een stampende mash-up van overvalfilms als Dog Day Afternoon (1975) en Reservoir Dogs (1992) en de grimmige (Harlem) noir-romans van Chester Himes (1909-1984) of Raymond Chandler (1888-1959); met nog een flinke scheut James Brown voor de denkbeeldige soundtrack. Zo’n boek waarin mensen veranderen in ‘van whisky doordrenkte kakkerlakken die zich haastig scharrelend aan het zonlicht en het oog van de brave burger onttrokken’. Of waarin je, wanneer Ray een in een Marokkaans tapijt gerold lijk dumpt in Mount Morris Park, leest: ‘Afgaande op wat de kranten altijd over het park schreven had hij verwacht dat er een wachtrij zou staan.’
Natuurlijk mijdt Whitehead ook dit keer de maatschappelijke thema’s niet. In zijn liefdevolle portret van Harlem-in-verval spelen rassen- en klassenongelijkheid onvermijdelijk een rol. Net als hoe een gekleurde huid je ambities en mogelijkheden begrensde (of begrenst).
Maar bovenal is hier toch een schrijver aanstekelijk lol aan het trappen.' - Dirk-Jan Arensman in Het Parool.

"Lange tijd ging de aandacht in Spanje vooral uit naar het stedelijke leven, de intellectuele elite, maar op dit moment is juist die rurale geschiedenis een van de belangrijkste thema’s in de literatuur en zijn mensen die op het land werken de hoofdpersonen. Veel schrijvers, onder wie ikzelf, ­verhouden zich tot de verhalen en achtergrond die we hebben meegekregen van onze ouders, vanuit verschillende uithoeken van ons land. Al die verhalen tezamen geven een completer beeld van Spanje en geven sociale groepen een stem die ze eerder niet hadden. Naast alle politieke en maatschappelijke debatten die er zijn in de kranten en op de sociale media en televisie, bieden boeken zo mensen de kans om op een kalmere, langzamere en bedachtzamere manier over een onderwerp na te denken en zich erbij betrokken te voelen." - Jesús Carrasco in gesprek met Vivian de Gier in Het Parool.

"Ik moet weleens denken aan Sjaak Swart, een voetballer van lang geleden, die er nog altijd is. Die mag graag vertellen dat hij elke ochtend wanneer hij opstaat nog iets heeft van: kom maar op met die dag. Die strijdlust raak je als schrijver op een gegeven moment kwijt. Je hebt al je schijnbewegingen wel gemaakt en je weet dat er geen nieuwe meer bij komen. Je hebt jezelf ‘vastgeschilderd’ in een hoek van je schrijfkamer. Maar dan lees of herlees ik wat, in The New Yorker bijvoorbeeld. De Amerikaanse schrijvers die daarin schrijven en geschreven hebben, heb ik altijd gelezen en ook veel vertaald. Ik kan me voorstellen dat ik daar nog eens mee doorga, met dat vertalen en het zoeken naar nieuwe, komische schrijvers. Wat betreft mijzelf zou ik niet meer weten wat ik nog moet toevoegen, ik heb alles wel verteld." - Kees van Kooten in gesprek met Stijn Fens in Trouw.

'En zo loop je voortdurend van het ene been op het andere te hippen in deze meer dan onderhoudende verhalenbundel, de ene keer denk je: ja, helemaal echt, dan weer: grotendeels verzonnen. In zekere zin gaat Victorien, ik hou van je met al die schijnbaar losse, grappige of melancholische memoires dus over ons geheugen, over onze verbeelding, en over de manier waarop je gebeurtenissen kunt vertellen. Alles terloops maar heel instructief.' - Rob Schouten in Trouw.

'Ook de bijfiguren, van Zelda’s vader tot de even ongrijpbare als aantrekkelijke Per, overtuigen stuk voor stuk. Sommige schrijvers weten hun personages in één of twee zinnen tot leven te brengen. Grunberg gaat een stap verder: hij laat je in één of twee zinnen van ze houden, hoe onmogelijk ze vaak ook zijn.
Hij combineert die onvergetelijke personages met een schijnbaar onnadrukkelijke plot, waarvan je pas in het verbluffende slot beseft hoe slim hij in elkaar zit, verrassend en totaal vanzelfsprekend tegelijk, speels en sterk doordacht. De dood in Taormina is een vleugje Jules et Jim, een beetje Sunset Boulevard met een knipoog naar Thomas Mann.
Maar toch vooral, in elke alinea, Arnon Grunberg op zijn best.' - Dries Muus in Het Parool.

'De nieuwe roman van Jan van Mersbergen blinkt uit in wurgende, wrange pijnlijkheid. [...] Zo'n beetje elke letter in Een goede moeder herinnert aan wanhoop, wat het zowel een zware dobber als emotioneel verslavende kost maakt. De technische beheersing maakt het tegelijk vaak loeispannend. Zo verenigt Jan van Mersbergen (1971) in zijn elfde roman zijn grootste schrijverskwaliteiten: gevoel en beheersing.' - Thomas de Veen in NRC.

'Levenshonger is de krachtigste sociaal bewogen roman die de Nederlandse literatuur in tijden heeft voortgebracht.' - Thomas de Veen in NRC.