'Goldschmidts nieuwe bundel Wolven op het ruiterpad is in allerlei opzichten een verademing. Hij slentert in zijn essays rond, ongeveer zoals je dat op een vlooienmarkt doet, en gaat van het een naar het ander.
[...] Wat de essays van Goldschmidt bijzonder maakt, is niet alleen dat onbevangen geslenter, maar ook de hoffelijkheid ervan. Zijn toon is er een van verwondering. Hij gaat zoekend en tastend rond in een wereld die zich nooit gemakkelijk laat begrijpen, want daar is ze veel te complex voor.' - Sander Kollaard in de Volkskrant

'Elk essay is een pareltje' - Lotte Jensen in de Volkskrant

'Zijn het zeven steeds van vertelvorm verspringende, literaire beschouwingen? Of zijn het persoonlijke, verhalende essays over en rondom literatuur? Is het een verkennende Bildungsroman? Een springlevend en vervaarlijk portret van de schrijver als jonge vrouw? Het nieuwe boek Kassa 19 van Claire-Louise Bennett, die eerder het geprezen Poel schreef, is een ongrijpbaar en volstrekt opwindend amalgaam van al het bovenstaande. Mooi uitgegeven door Koppernik, die je niet op een lelijk boek zou kunnen betrappen.' - Han van Wieringen in NRC

'Al deze verhaallijnen vormen een kluwen rond de ‘veranderingen’, die grote snelwegverdwijning op een zomeravond in 1999.
Het doet je duizelen, maar intrigeert genoeg om je bij de les te houden, omdat Van der Graaff erin slaagt al zijn personages reliëf te geven, met eigenzinnige details, verrassende beelden – tekenen van menselijke levendigheid.
[...] Onder asfalt is complex en ongrijpbaar, en daarmee niet een boek waar je onmiddellijk van gaat houden, wél is het een waanzinnig rijke roman die je al tijdens het lezen doet verlangen naar herlezing: opnieuw aan de slag, je verheugend op de nieuwe verbindingen die een volgende onderdompeling zal brengen.
[...] Zo blijkt Onder asfalt als ideeënroman én als psychologische roman te gaan over wat virtueel is en wat echt, over het onderbewuste, over een onderstroom die je dwars kan zitten, onrust die uit onvrede voortkomt, en over de queeste die je onderneemt om daar iets aan te doen – en heel veel meer. Het is beklemmend specifiek, over Nederland anno 1999 (aan de afgrond van de zelfgenoegzaamheid), en tegelijk fascinerend algemeen: over de opdracht die je hebt als mens. Ik ben er nog niet klaar mee.' - Thomas de Veen in NRC

'Neoliberalisme beschrijft geen complot, het gaat niet over een groep die de macht heeft gegrepen. Wat het boek wel laat zien, is hoe een complex van ideeën mensen met verschillende belangen kan verenigen en kan leiden tot grote veranderingen. Hoe een radicale ideologie kon doordringen tot de macht: ‘Niet langer waren het socialisten die de wereld wilden veranderen, een bonte coalitie van economen, zakenlieden en politici wilde breken met de status quo’, stellen Mellink en Oudenampsen.
Voor dit boek is veel onderzoek gedaan om netwerken in kaart te brengen, ook door andere onderzoekers, en zijn bovendien betrokkenen geïnterviewd. Een mustread voor Mark Rutte – en voor iedereen die meer wil begrijpen van de huidige politiek.' - Ronald van Raak in de Volkskrant

'Marco Kunst zoekt hier letterlijk en figuurlijk de rand op van wat een puberbrein aankan. Maar hij doet dit overtuigend: zijn tintelende taal zit Mylo als gegoten waardoor de jongen, die uiteindelijk beseft dat pech en geluk twee kanten van dezelfde medaille zijn, je lezershart verovert.' - Mirjam Noorduijn in NRC

"Schrijven is je verschuilen. Ik verschuil me achter mijn schrijvende ik. Ik doe het, plat gezegd, omdat het me op een andere manier niet lukt me goed uit te drukken. Daarom is schrijven voor mij ook schaamtevol, een zwaktebod. Ik ben zó lang stil geweest, je hebt geen idee. Voor de puberteit was ik niet verlegen, ik voerde stukjes op voor de klas. Rond mijn 13de stortte het hele bouwwerk in. Ik werd ineens een meisje, en ik verstarde in die rol.
[...] Ik zou het eng vinden als mijn kinderen zouden lezen wat ik schrijf. En ik zou het ook doodeng vinden als ze ooit zelf zouden gaan schrijven. Allereerst kan ik me dat gewoon niet voorstellen, en als ik ga nadenken waarom niet, dan kom ik tot de conclusie dat ik schrijven een zwaktebod vind, en dat ik mijn zoon en dochter er eigenlijk te goed voor vind. Alleen als je het op een andere manier niet redt in deze wereld, ga je schrijven. Als je schrijft zit je eigenlijk de hele tijd in de bosjes. Dat hebben zij niet nodig, want zij treden de wereld met open vizier tegemoet." - Marja Pruis in gesprek met Sara Berkeljon in de Volkskrant.

'De gothic novel geloofwaardig imiteren, zoals Hofland doet, is knap, maar het blijft een kunstje. Zoals het geinig is als iemand een accent heel goed kan nadoen. Maar Hofland voegt iets extra's toe, iets eigens wat ook zijn andere werk kenmerkt: een mix van ironie, absurdisme en suspense. Zaken die moeilijk te doseren zijn; het wordt al snel flauw, onbegrijpelijk of te willekeurig, zoals bij Hoflands vorige roman Vele vreemde vormen het geval was. Maar in De menseneter is het goed gegaan. De dialogen werken vervreemdend, de grimmige sfeer is weliswaar vet maar toch overtuigend neergezet en hoewel je meteen weet dat Lombard het kwaad zelve is, blijf je benieuwd hoever hij zal gaan. En alles, ook de gruwelijkste zaken, wordt droogjes opgediend.' - Bo van Houwelingen in de Volkskrant

"Het is niet zo dat ik uit de achterhoede kom met mijn ideeën. Hoe meer perspectieven hoe beter. Schrijvers als Marieke Lucas Rijneveld, Tobi Lakmaker en Valentijn Hoogenkamp doen ook allemaal een duit in het zakje. En zij vertellen allemaal een ander verhaal dan ik. 
Dat hebben we nodig, want mijn verhaal over identiteit en gender is niet hét verhaal. Het is mijn perspectief erop, het is in die zin vrij persoonlijk, al heb ik het groter willen maken. Maar als je er als lezer echt iets over wilt weten, dan moet je al die boeken lezen. Dan kom je tot een genuanceerd beeld. Ik heb niet de ambitie om ieders ideeën over gender te veranderen." - Mariken Heitman in gesprek met Laura de Jong in de Volkskrant