'De mokerslag van het derde deel, ‘Zone Acht’,  maakt Naar het paradijs onvergetelijk, maar maakt ook dat het boek enigszins uit het lood hangt. Of dat problematisch is? Als je je romans netjes afgehecht en uitgebalanceerd wenst wel. Maar niet als je geprikkeld wilt worden door durf en ideeën, en als je een literair avontuur met de nodige ongemakken prefereert boven een probleemloze reis. Yanagihara is een schrijver die zich verzet tegen de vermeende grenzen van de literatuur, en die al doende bewijst hoe illusoir die grenzen zijn. Alleen daarom al is het het waard haar te lezen.
Naar het paradijs is uitdrukkelijk geen roman voor lezers die een herhaling van Een klein leven wensen. Dat was vooral een emotionele uitdaging – een gitzwart sprookje dat sommigen (onder wie ik) van de sokken blies en dat door anderen als traumaporno werd gezien. Naar het paradijs is koeler, cerebraler. Het is een boek over zelfbeschikking, ziekte; over mens blijven in onmenselijke omstandigheden. En ja, het is een frontale aanval op de leugen genaamd geschiedenis.' - Auke Hulst in NRC.

'Levy is een mild, tastend polemicus, ze valt niet aan maar vult aan. Daardoor staat haar trilogie stevig en vanzelfsprekend op zichzelf, zoals Orwells essay losstond van de wereld van een vrouw die wilde schrijven. Levy’s reeks neemt haar eigen biografie als uitgangspunt, zoals de onlangs overleden Joan Didion steevast vertrok vanuit haar persoonlijke omstandigheden of Simone de Beauvoir haar eigen lichaam een rol liet spelen in het nadenken over de wereld. Alsof de tegenstem van het apodictisch mannelijk betoog het best gevormd kan worden door een stem vanuit de ervaring. In het geval van Levy is het in elk geval heel overtuigend, soms zelfs overrompelend en altijd stilistisch innemend – ze schrijft tegelijk voluptueus en helder.' - Mirjam van Hengel in de Volkskrant.

"Drie personen die voorheen geen deel uitmaakten van mijn leven, waren vanaf maart 2016 ineens jarenlang de mensen aan wie ik elke dag het meest dacht, van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat. Dat was emotioneel zwaar. Maar als schrijver moet je altíjd in de huid van je personages kruipen, bij fictie net zo goed. Ik ben dus wel gewend aan de aanwezigheid van onrustbarende personages. Maar wat het wel lastiger maakte, was dat ik nu te maken had met echte mensen.
Dit is niet alleen een verhaal over een moord, maar vooral ook over eenzaamheid. Marco en Manuel waren extreem eenzame personen. Ik geloof dat er tegenwoordig eigenlijk in de hele westerse wereld een bepaald soort eenzaamheid heerst, omdat er veel narcisme is en veel mensen moeite hebben te begrijpen wie ze zijn. De thematiek en gevoelens in het boek zijn universeel." - Nicola Lagioia in gesprek met Vivian de Gier in Het Parool.

'Er gebeurt heel veel in de ruim 600 pagina’s die deze roman rijk is. Er wordt hartstochtelijk teruggeblikt, prachtig verteld en spannend gefantaseerd. Er wordt eigenzinnig geopinieerd en gefilosofeerd over een waaier aan onderwerpen en kwesties, van het overgeorganiseerde Nederland tot de (on)macht van taal en de vraag wat het wezen van onze menselijkheid is. En, kers op de taart, er worden bijna terloops tikjes uitgedeeld aan het literaire wereldje.
De Mitsukoshi Troostbaby Company is dus veel meer dan een lijvige zelfanalyse. Zó veel dat je na de roman gelezen te hebben een diepe buiging zou willen maken voor de schrijver, die met deze van lef, ambitie, eruditie, stijl en veelzijdigheid zinderende roman een nieuwe dimensie toevoegt aan de verbeelding van zijn jeugd, zijn liefdesleven en zijn schrijverschap in romans en reisboeken als Jij en ik en alles daartussenin, Kinderen van het Ruige Land, En ik herinner me Titus Broederland en Motel Songs. Om het kort en bondig te zeggen: Auke Hulst is een groot schrijver en De Mitsukoshi Troostbaby Company is, tot nader order, zijn magnum opus.' - Maarten Steenmeijer in de Volkskrant.

'We volgen de reis van de Belgica op de voet: de eerste keer dat het schip vastloopt, twist en verbroedering aan boord, de akelige dood van een overboord geslagen bemanningslid, de noodlottige beslissing van expeditieleider De Gerlache om het poolijs in te varen, de overwinteringsellende. We lezen over schitterende ijsformaties, het sprookjesachtige zuiderlicht, over het vernietigende samenspel van stormen, ijsschotsen en stromingen onder het ijs, over alles aanvretende rattenplaag en het drinken van warm gutsend zeehondenbloed. En het is allemaal even meeslepend beschreven.
Toch zijn het vooral de aan scheepsarts Fredrick Cooks journaal ontleende beschrijvingen van de psychische gesteldheid van de mannen die het boek zo de moeite waard maken.' - Ranne Hovius in de Volkskrant.

"Als iemand sterft die je liefhebt, als je faalt of mislukt, is dat gevoel van eenzaamheid de ergste vorm van wanhoop. Dit boek vertelt: je bent niet alleen. Er staan ​​mensen achter je die de afgelopen tweeduizend jaar precies hetzelfde hebben meegemaakt. Dat maakt het er niet makkelijker op, maar het biedt toch troost.
Ik denk dat de grondbeginselen van het menselijk bestaan grotendeels onveranderlijk zijn. Dan heb ik het over hoop, verlies, mislukking, dood en inspiratie. Je kunt dus een boek openen dat tweeduizend jaar geleden is geschreven en voelen: deze persoon begrijpt wat ik doormaak. Je kunt naar Toledo gaan – misschien vanaf een ander continent, vanuit een land als Taiwan of Korea – en uren voor een schilderij staan om te bestuderen hoe El Greco het verstrijken van de tijd verbeeldt. Dat dat kan, betekent dat er door de tijd heen wordt gecommuniceerd. Dat is een van de mooiste dingen in het leven. Dat is wat ons bindt." - Michael Ignatieff in gesprek met Laura de Jong in de Volkskrant.

'Uit deze prachtige biografie vol persoonlijke details én heldere beschrijvingen van de wereld waarin het onderwerp leefde en handelde, komt Willem van Oranje niet naar voren als een heilige of een smetteloze nationale held. Wel als iemand met ambities, doorzettingsvermogen, moed, en politieke en religieuze denkbeelden die voor die tijd heel verstandig en gematigd waren. Kortom, als een groot man.' - Rob Hartmans in NRC.