'Philip Roth is een van de intiemste, waarachtigste en onverbiddelijkste schrijvers die ik ken en ik krijg er al meer dan 45 jaar geen genoeg van hem op te zoeken in zijn spiegelpaleis, met hem te verkeren in een van zijn talloze vermommingen, te genieten van zijn scherpe intelligentie, zijn weergaloze humor en zijn lef, weer onder de indruk te raken van de stilistische bravoure waarmee hij de hilarische en tragische strapatsen van de op hem lijkende personages beschrijft, om ondanks alles te vallen voor zijn vuilbekkende alter ego’s, woedende dubbelgangers, wraakzuchtige afsplitsingen, depressieve stand-ins. De maskers worden meestal gedragen door een neurotische schrijver, slaaf van een gierend libido en van een veeleisende muze, verscheurd door innerlijke conflicten, weifelend tussen trouw en verraad, vrijheid en verantwoordelijkheid, overgave en onthechting.
[...] In 1.000 pagina’s brengt hij Philip Roth in al zijn grootsheid en kleinzieligheid zo dichtbij als het maar kan, in een bedrieglijk achteloos proza dat met hetzelfde gemak geschreven lijkt als de schijnbare eenvoud waarmee Roth in zijn romans de lezer vervoert, met een bedrieglijk onopgesmukt proza, een stroom zinnen die nergens hapert, maar waarvan de biografie eens te meer duidelijk maakt hoe de meeslepende kracht ervan het resultaat is van eindeloos schaven, urenlange voorleessessies, herhaaldelijk bewerkte versies, opgevolgde adviezen van bevriende lezers en het voortdurend fijnslijpen van zinnen. De geautoriseerde biografie is het resultaat van een jarenlange, intensieve samenwerking tussen de twee schrijvers, waardoor hij details bevat uit het leven van Roth die alleen hijzelf aan zijn biograaf toevertrouwd kan hebben.' - Connie Palmen in de Volkskrant.

'Dit boek is een triomf van empathische regie. Welagen heeft zijn personages dicht tegen zich aan gehouden, ze geen moment uit het oog verloren en kan ze daarom voortdurend dingen laten doen of zeggen die - ja, het kan eigenlijk niet, maar toch ervaar je het paradoxaal genoeg zo - ontzettend bij ze passen. Het is als bouwen: na dit, dat en dat is dan dát inderdaad een geweldige en toch ook nog verrassende keuze.
[...] Raam, sleutel is de vrucht van een gerijpt, bedeesd meesterschap. Ter illustratie: nog nooit hield ik de adem in als iemand een stukje vlakgum hanteerde, nog nooit kreeg ik het te kwaad als iemand een halfuur voor sluitingstijd een museum betrad.' - Sebastiaan Kort in NRC.

'Interessant. Op het omslag van Dagen als gras, van de Deense schrijver Jens Christian Grøndahl, staat het woord 'roman'. Maar de inhoud wordt gevormd door zes lange verhalen. [...] Deze verhalen zeggen ook iets over de genres verhaal en roman. Moet een verhaal kort zijn? Moet een roman een verhaal van lange adem zijn? Waarom staat er op het omslag van Dagen als gras eigenlijk niet 'romans'? Het maakt niet zoveel uit. Jens Christian Grøndahl schreef zes schitterende romanverhalen.' - Maarten Moll in Het Parool.

'Kraaien in het paradijs' is zo'n boek dat je overal mee naar toe sleept, zelfs naar de wc als je alleen maar hoeft te plassen, zo'n boek waarvan je al lezend steeds denkt 'Moet uit! Moet uit!' - tot het moment dat je het daadwerkelijk dichtslaat, en baalt dat je het uit hebt.
De Bruin is hoogst origineel. Ze excelleert in gekke gedachtesprongen, in vrolijke verzinsels, en is er ditmaal, nog meer dan in haar debuut, in geslaagd de boel uitstekend ineen te passen. Alles hangt samen met alles in dit verhaal, inhoudelijk, maar ook in de vorm, de manier waarop het verhaal wordt verteld.' - Judith Eiselin in NRC.

"Het is een ongeautoriseerd biografisch portret. Daar geeft ook voordelen. Dat de koninklijke familie en de Rijksvoorlichtingsdienst geen zeggenschap hebben over de inhoud, biedt mij vrijheid. Ik kan alles onderzoeken en spreken met wie ik wil. Ik had toegang tot Máxima’s naaste familie en vrienden, ik heb studiegenoten ontmoet, docenten van de lagere school tot aan de universiteit, ik ben met oud-collega’s een weekend op een ranch geweest; ik heb unieke verhalen kunnen verzamelen.
Ik vond die mensen door goed te speuren en via via. Veel zoeken op sociale media. Als je weet waar iemand werkt een e-mailadres raden en uitproberen. Zo kwam ik uiteindelijk, na lang zoeken, in contact met de vrouw die Máxima heeft voorgesteld aan Willem-Alexander, Cynthia Kaufmann. Ik heb veel gehad aan Carola Iujvidin, mijn geweldige researcher in Buenos Aires. Bijna alle mensen die ik sprak, hadden nog nooit met een journalist gesproken." - Marcia Luyten in gesprek met Aleid Truijens in de Volkskrant.

“Als je je gaat documenteren over Willem en dat merkwaardige handschrift van Van den Vos Reynaerde met die beginregels, kom je niet verder dan het destilleren van een hypothese over wie hij geweest zou kunnen zijn. In Vlaanderen is het een volkssport om telkens ergens een Willem te traceren, maar nooit met veel bewijslast. Eerst dacht ik: stoppen, je komt niet verder. Maar ineens bedacht ik dat het juist geweldig was dat we niets weten van Willem of van ­Madoc. Daarmee kreeg ik de vrije hand en heb ik dit boek geschreven zonder me te storen aan ­potentiële commentaren van welke letterkundige dan ook.
[…] Het moest een andersoortig werk worden, en het moest vanuit het Latijn komen. Voor een grotere gedragenheid, een grotere wiekslag dan het Diets, een zich snel emanciperende boerentaal. Madoc is ooit, bij zijn omzwervingen in Parijs, homerisch werk in Latijnse vertaling tegengekomen, en zo wilde ik het opschrijven: in homerische trant.” Lacht. “Nou ja, allemaal intuïtief. De botsing van de heidense geest en het christelijke geloof. Ik ben ook maar een dilettant die dat allemaal gelezen heeft en prachtig vindt.” – Nico Dros in gesprek met Marjolijn de Cocq in Het Parool.