"Mijn boeken noem ik 'documentaire romans', een mengeling van fictie en non-fictie. Ik heb voor deze vorm gekozen om ethische redenen: ik wilde niet het risico lopen dat de lezer zou kunnen sympathiseren met de fascisten in het verhaal. En ik wilde absoluut voorkomen dat ik Mussolini zou neerzetten als een soort tragische held. Dus heb ik bij mezelf gezegd: ik moet me strikt houden aan de historische feiten. Aanvankelijk leek het een beperking, maar ik denk dat het veel heeft opgeleverd.
Juist de vorm van de roman is cruciaal voor het verhaal dat ik wil vertellen. Ik geloof dat romans op een bijzondere manier kennis kunnen overbrengen, die eigenlijk met niets te vergelijken is. Het is de meest democratische vorm van literatuur die er bestaat.
Romans vragen niet om een identiteitsbewijs. Je leeftijd, geslacht en opleidingsniveau doen er niet toe, net zomin als je religie. Een roman kan je opslokken, in vervoering brengen, en iedereen kan er zijn weg in vinden. Ik schrijf over dictatuur en de vijanden van de democratie in een literaire vorm die niemand buitensluit. Voor mij is dat al een goede reden." - Antonio Scurati in gesprek met Emilia Menkveld in de Volkskrant.

'Er is veel gezegd en geschreven over de vraag wat Nescio’s ‘geheim’ is. Waarom is zijn werk na ruim een eeuw nog zo fris? Frerichs houdt het op de unieke, onmiddellijk herkenbare ‘stem’ van Nescio, de stijl waarmee hij een ‘glans van geluk over de door hem beschreven wereld’ weet te leggen. Daar valt weinig aan af te doen, maar tegelijk maakt haar biografie duidelijk dat er nog iets anders speelt: we lezen niet alleen hoe innig leven en werk waren vervlochten, maar ook hoe urgent dat werk was. Het schrijven was voor Grönloh een innerlijk landschap, een noodzakelijke plek. Dat is nog altijd voelbaar. Wat Nescio ons geeft, is de volkomen authentieke en onmiddellijk herkenbare stem van iemand die in een ontluisterde wereld tastend op zoek gaat naar wat nog de moeite waard is, wat waar is, mooi, waarachtig, eerlijk, oprecht, al die dingen waarin alsnog houvast kan worden gevonden. Daarmee werpt hij niet alleen een glans van geluk over wat hij beschrijft, maar ook over zijn lezers.' - Sander Kollaard in de Volkskrant.

'Eigenlijk doorlopend in dit boek, komt iets bloot te liggen dat Mizees proza doet uitstijgen boven het persoonlijke relaas, boven een op zichzelf staand verhaal van een curieus disfunctioneel gezin; ze legt menselijke, maatschappelijke mechanismen (van seksisme en achterstelling) bloot. Als het leven zo onverbiddelijk eerlijk en precies ontleed wordt en zo helder beschreven (laten raken én afstand bewaren!), hoeft een egodocument zich niet in kunstzinnige bochten te wringen om bredere geldigheid te krijgen – om grote literatuur te worden. ‘Het lastige is dat we eerst volmaakt subjectief moeten zijn om tot een soort objectiviteit te komen’, noteert Mizee over haar literatuuropvatting. Het mag lastig zijn, het is ook precies wat ze bereikt in haar faxboeken.' - Thomas de Veen in NRC.

Dubbelblind - Edward St Aubyn
'Zo eindigt deze hoog-intelligente en soms subtiel satirische roman toch nog met een gewoon goed gevoel. Het menselijk tekort de deur gewezen, niet door hoog intelligente wetenschappers, noch door de lieve onnozelaars dezer wereld die beiden, met een blik op de titel, blind zijn, maar gewoon door de mooie menselijke ervaring. Het voelt als een troost na al dat verbale en intellectuele vuurwerk van St Aubyn.' - Rob Schouten in Trouw.

'Van der Heijdens stilistische begaafdheid is weer buitengewoon, zijn vermogen om van niets iets te maken fenomenaal.
[...] Een kloppend boek is natuurlijk mooi, zeker als je zoveel uit de kast haalt als Van der Heijden. En volstrekt imponerend is het, hoe het leven in de breedte tot het uiterste wordt doorgevoerd, doordat honderden bladzijden lang die verzengende liefde wordt ontdekt, bekeken, ontleed en beleden.' - Thomas de Veen in NRC.

'Dertig jaar geleden was meesterverteller Paul Biegel (1925-2006) te gast in de talkshow van Sonja Barend. Over zijn oeuvre zei hij toen dat hij dacht dat hij op een goed moment ouderwets gevonden zou worden: „Dan zeggen de mensen: Oh, die Biegel, nee, gooi maar weg.” Maar Biegels vrees voor een roemloos einde in de prullenbak is onterecht gebleken: de recent verschenen verhalenbundel Groot Biegel sprookjesboek – zorgvuldig samengesteld door Biegels dochter Leonie – bewijst dit nog maar weer eens.
De dertig fantasievertellingen over toverhoeden, vervloekte dwergen, zeeheksen, nevelkinderen en eekhoornmannetjes zijn opvallend toegankelijk en treffend tijdloos in hun sprookjeskarakter. Voor de nieuwe generatie lezers is de bundel zodoende een perfecte kennismaking met Biegels omvangrijke oeuvre dat Gottmer sinds afgelopen najaar terecht weer op de markt brengt.' - Mirjam Noorduijn in NRC.

"Het is een eeuwenoude menselijke behoefte om de ander te beschimpen. Uit de klassieke oudheid zijn al verhalen over domme steden geleverd. De Grieken vertelden grappen over de inwoners uit de stad Abdera, in de Arabische wereld werden verhalen verteld over de domheid van de Syrische Hims. Uiteindelijk kent elk land binnen en buiten de landsgrenzen steden en provincies die bekend staan als dom. Nederlanders noemen de Belgen dom, en die bespotten weer de Luxemburgers en die weer de Duitsers en ga zo maar door. Dat is de stultodroom, een zwalkende meridiaan van de domheid die zich over de werld slingert. Hij kan samenvallen met bergketens, rivieren en grenzen. Maar ook binnen Nederland kennen we maar liefst 52 domoorden, waaronder Kampen en Dokkum." - Matthijs van Boxsel in gesprek met Rosan Hollak in NRC.

'Philip Roth is een van de intiemste, waarachtigste en onverbiddelijkste schrijvers die ik ken en ik krijg er al meer dan 45 jaar geen genoeg van hem op te zoeken in zijn spiegelpaleis, met hem te verkeren in een van zijn talloze vermommingen, te genieten van zijn scherpe intelligentie, zijn weergaloze humor en zijn lef, weer onder de indruk te raken van de stilistische bravoure waarmee hij de hilarische en tragische strapatsen van de op hem lijkende personages beschrijft, om ondanks alles te vallen voor zijn vuilbekkende alter ego’s, woedende dubbelgangers, wraakzuchtige afsplitsingen, depressieve stand-ins. De maskers worden meestal gedragen door een neurotische schrijver, slaaf van een gierend libido en van een veeleisende muze, verscheurd door innerlijke conflicten, weifelend tussen trouw en verraad, vrijheid en verantwoordelijkheid, overgave en onthechting.
[...] In 1.000 pagina’s brengt hij Philip Roth in al zijn grootsheid en kleinzieligheid zo dichtbij als het maar kan, in een bedrieglijk achteloos proza dat met hetzelfde gemak geschreven lijkt als de schijnbare eenvoud waarmee Roth in zijn romans de lezer vervoert, met een bedrieglijk onopgesmukt proza, een stroom zinnen die nergens hapert, maar waarvan de biografie eens te meer duidelijk maakt hoe de meeslepende kracht ervan het resultaat is van eindeloos schaven, urenlange voorleessessies, herhaaldelijk bewerkte versies, opgevolgde adviezen van bevriende lezers en het voortdurend fijnslijpen van zinnen. De geautoriseerde biografie is het resultaat van een jarenlange, intensieve samenwerking tussen de twee schrijvers, waardoor hij details bevat uit het leven van Roth die alleen hijzelf aan zijn biograaf toevertrouwd kan hebben.' - Connie Palmen in de Volkskrant.

'Dit boek is een triomf van empathische regie. Welagen heeft zijn personages dicht tegen zich aan gehouden, ze geen moment uit het oog verloren en kan ze daarom voortdurend dingen laten doen of zeggen die - ja, het kan eigenlijk niet, maar toch ervaar je het paradoxaal genoeg zo - ontzettend bij ze passen. Het is als bouwen: na dit, dat en dat is dan dát inderdaad een geweldige en toch ook nog verrassende keuze.
[...] Raam, sleutel is de vrucht van een gerijpt, bedeesd meesterschap. Ter illustratie: nog nooit hield ik de adem in als iemand een stukje vlakgum hanteerde, nog nooit kreeg ik het te kwaad als iemand een halfuur voor sluitingstijd een museum betrad.' - Sebastiaan Kort in NRC.