'...Heyman schrijft zo goed, zo fris, zo zonder tierelantijntjes en ze mag dan nietsontziend zijn, empathisch is ze ook, in ruime mate zelfs, het is de warme, volle aandacht voor haar personages die haar verhalen hun kracht en emotionele lading geven.'
[...]
[Ze] is een meesterlijk verteller, ze brengt het allemaal overtuigend in beeld, in heerlijke scènes, op het smeuïge af, een personage scheppend dat diep onder je huid kruipt. Artefact is een grote, op alle fronten bevredigende roman.' - Lieke Kézér in Trouw

'Deze schrijvers uit het Angelsaksische taalgebied, van piepjong tot in de zeventig [...] beschrijven de soundtrack van hun leven, de melodieën die hun jeugd kleurden, de ritmes waarop hun gedachten en emoties ontstonden, de klanken en idolen die hen begeleidden bij keuzes in hun werk, relaties en identiteit.'- Aleid Truijens in de Volkskrant

'In het Droomhuis is geschreven als een verzameling korte hoofdstukken, die het droomhuis uit de titel, de plaats in [Machado's] herinnering waar de relatie zich afspeelt, steeds vanuit een andere invalshoek benaderen. Vanuit verschillende genres bijvoorbeeld (als ‘noir’, ‘lesbische cultklassieker’ of ‘schelmenroman’), of vanuit motieven en tropen uit bestaande literatuur.'
[...]
'Met elk hoofdstuk kan ze opnieuw beginnen, een nieuwe poging wagen; nooit hoeft er iets definitiefs gezegd te worden. Ze hoeft niet hét definitieve verhaal over een lesbische relatie te vertellen. Ze ontsnapt met deze structuur aan de dwang om de relatie in de mal te gieten van een klassiek verhaal, draaiend rond een centraal conflict, dat de hoofdpersoon in staat stelt zich te ontwikkelen. Die standaardvorm zou van haar herinneringen, gefragmenteerd en deels vergeten of onderdrukt, iets herkenbaars moeten maken. En dat is iets waartegen Machado zich verzet – omdat het nooit het echte verhaal is en omdat haar ervaring daarmee tot behapbaar consumptieartikel wordt. Nu kan ze haar verhaal van alle kanten laten zien, verschillende verklaringen geven voor wat er gebeurd is, haar eigen ervaring langs die van anderen leggen. En misschien is dat klassieke heldenverhaal überhaupt niet geschikt om de queer ervaring te beschrijven, die altijd in de marges van de cultuur is gedrukt.' - Persis Bekkering in NRC

"De bundel is fragmentarisch opgebouwd met veel gevonden taal: citaten van academische theoretici, popartiesten, een paar canonieke dichters, teksten uit tweets of memes. En ik denk, of dat hebben andere mensen me verteld, dat het lezen daardoor een beetje aanvoelt als het internet zelf, als het gevoel dat je krijgt wanneer je aan het scrollen bent, steeds verder doorklikt en je zowel mooie als lelijke dingen tegenkomt. Ook die ervaring vind ik zowel benauwend als aantrekkelijk: verzwolgen worden door het internet, information overload."- Maxime Garcia Diaz in gesprek met Gidi Heesakkers in de Volkskrant

'Geraffineerd terloops laat Rosoff een broeierige zomer ontaarden in desillusie, schuldgevoel en wrok. Dat doet ze in puntgave zinnen met scherp psychologisch inzicht. Dit is YA van hoog niveau. Voor liefhebbers van Anna Woltz’ Honderd uur nacht (ook New York) en Edward van de Vendels Ons derde lichaam (ook jongeren die voor het eerst op zichzelf wonen).' - Joukje Akveld in Het Parool

"Identiteitspolitiek is liberaal wanneer ze buitengesloten en onderdrukte mensen mobiliseert in een strijd om gelijke rechten. Dat was ook waar het Martin Luther King en de burgerrechtenbeweging om te doen was. Tegenwoordig slaat het echter vaak door naar het idee dat de ene identiteitsgroep fundamenteel anders is dan de andere, en dat er daardoor zo’n kloof gaapt tussen onze geleefde ervaringen dat communicatie onmogelijk is, omdat we elkaar nooit werkelijk zullen kunnen begrijpen.
Bij de extremere varianten van identiteitspolitiek hoor je bijvoorbeeld dat het er niet echt toe doet wat witte mensen denken – zij spreken vanuit zo’n bevoorrechte positie dat hun gezichtspunt minder waard is dan dat van anderen. Zelf heb ik meegedaan aan paneldiscussies waarin ik, als Amerikaan met Japanse wortels, te horen kreeg dat ik een ‘erewitte’ ben, een begunstigde van wit privilege, want als je je ‘wit’ gedraagt, laten witte mensen je toe als lid van hun groep. Ik vind dat dwaas. Op die manier scheer je de vele culturele tradities in de VS over dezelfde zwart-witte kam. Bovendien ondergraaft dit denken het universalisme van liberale samenlevingen – het idee dat we allemaal individuen zijn, met dezelfde rechten en waardigheid." - Francis Fukuyama in gesprek met Jonathan Witteman in de Volkskrant

"Dat is precies wat me voor ogen stond: een boek schrijven waarnaar je wil terugkeren. Dat zijn de boeken waar ik als lezer zelf het meest van hou en ik wilde voor mezelf uitvinden hoe je zo'n boek schrijft. Geen verhaallijn van begin tot einde, maar een boek als een driedimensionale ruimte waarin je je begeeft en waarin alles met elkaar is verweven.
[...] Zo werkt het immers ook in de wereld en de maatschappij. Je kunt elke historische gebeurtenis steeds diepgravender onderzoeken, maar je bent daar nooit mee klaar, er zit altijd meer achter. Het is eigenlijk een wonder dat ik überhaupt een slotzin heb kunnen formuleren. Maar ook die, 'dat is niet het einde van de geschiedenis', impliceert dat er meer kan volgen." - Eva Menasse in gesprek met Marjolijn de Cocq in Het Parool

'Verfrissend. Zoals ook de onconventionele, maar wonderbaarlijk effectieve vorm van Winterthur, dat eerder lijkt op een essay dan op een roman. Nieuwenhuis houdt zijn verteller in het vage: hij is onderzoeker, zelf nauwelijks een actor, maar wel een klankbord voor allerhande ideeën en stemmen, van Antonin tot klimaatkenners, die Nieuwenhuis overigens echt interviewde (als we de verantwoording mogen geloven). En daarmee verzandt de vertelling niet in klinkklare doem of apathie. De ideeënrijkdom maakt het een uiterst prikkelende, beklijvende roman.' - Thomas de Veen in NRC

'Gezelschap is geen aanhangsel van de romans Herfst, Winter, Lente en Zomer, geen thee die nog eens van hetzelfde zakje is getrokken. Het is een zelfstandige roman, waarin Smith doet waar ze goed in is: een associatief opgebouwd verhaal vertellen dat vele verhalen bevat, maar op een ontspannen manier, zodat je de illusie krijgt dat ze het uit haar mouw schudt waar je bij zit,  invlcusief alle onverwachte tijds- en zijsprongen.' - Rob van Essen in NRC

'Goldschmidts nieuwe bundel Wolven op het ruiterpad is in allerlei opzichten een verademing. Hij slentert in zijn essays rond, ongeveer zoals je dat op een vlooienmarkt doet, en gaat van het een naar het ander.
[...] Wat de essays van Goldschmidt bijzonder maakt, is niet alleen dat onbevangen geslenter, maar ook de hoffelijkheid ervan. Zijn toon is er een van verwondering. Hij gaat zoekend en tastend rond in een wereld die zich nooit gemakkelijk laat begrijpen, want daar is ze veel te complex voor.' - Sander Kollaard in de Volkskrant