De troost van een lichaam - Pieter Sparre

Op 63-jarige leeftijd neemt Peter afscheid van de school, waaraan hij bijna 40 jaar als leraar scheikunde verbonden is geweest. Tal van vrienden en bekenden zijn bij zijn afscheid aanwezig, onder wie ook de vrouwen met wie hij ooit een relatie had. Op één na. Het afscheid confronteert hem met de vraag wie hij geworden is en wat voor hem de zin of de essentie van het leven is. Welke van zijn vroegere idealen hebben de tand des tijds doorstaan? Waar kan of durft hij nog in te geloven, of zich hard voor te maken? Hoe eerlijk zijn de vrienden waarmee hij zich omringd heeft en tegen wie hij heeft opgekeken? En hoezeer heeft hij zich zelf laten leiden door de waan van de dag of een plotseling opvlammende begeerte? Pas laat in zijn leven beseft hij hoe zijn drang te breken met zijn Zeeuws gereformeerde achtergrond en deel uit te maken van een milieu van links-activistische leeftijdgenoten hem heeft verwijderd van zichzelf en zijn eigen innerlijk kompas. Een verwijdering met een voor hem wel heel ingrijpend gevolg. Wie is hij, als het meest essentiële in het leven hem ontnomen is?