Deze autobiografi sche ontwikkelingsroman is in columns
geschreven. Soms gebruikt de auteur symbolische schuilnamen.
Het verhaal begint in Brabant, om al snel te vervolgen
in Limburg te Roermond in een kinderinternaat; (vroeger in de opvatting van de nozems van het stadje:
'de hunkerbunker'.)
Hoe is het om je vaak ongelukkig te voelen in een pleeggezin,
als je ouders weliswaar in een psychiatrische inrichting
resideren, maar je houdt zo veel van ze, dat je niet
kunt zien dat ze getekend zijn. Hoe is het om je studie als
sociaal werker in het zicht van de eindstreep, niet te halen.
Maar vooral ook welke rol spelen de omstandigheden
die je lot zo markeren, zoals het uit idealisme meedoen
aan de kraakbeweging in Maastricht, de solidariteit, maar
ook de teleurstelling tot psychose toe. De ontploffing bij de
chemische fabriek DSM
markeert het moment dat
het lijntje gaat breken. Er
is ook een ondertoon in
het boek: Zonder vriendschap,
liefde en humor is
overleven nauwelijks mogelijk.
