Vanuit zijn twintigjarige praktijk met euthanasiebegeleiding stelt Marc Desmet vast dat euthanasie niet zo evident is als soms in de media wordt voorgesteld.
Niet voor de zieke die afhankelijk is van een goed luisterende arts en omgeving. Zeker als die zieke minder autonoom is: minderjarig, psychiatrisch, beginnend dementerend...
Niet voor naasten die verder leven met hun soms erg verschillende belevingen na de euthanasie.
Niet voor artsen die het doen, want zonder hun solidariteit is zelfbeschikking een leeg begrip.
De vraag is dus niet alleen: doe je euthanasie of niet? Maar ook: als je het doet, hoe doe je het dan goed? Dat vraagt niet alleen wettelijke zorgvuldigheid, maar ook palliatieve zorg. En er is nog een betrokkene: de maatschappij.
