Arthur Ophof had zich het leven toch anders voorgesteld. In plaats van spectaculaire reizen te maken naar verre landen, staat hij vier keer in de week in de file van Purmerend naar Breukelen én in de file van Breukelen naar Purmerend. Groots en meeslepend kun je zijn uitgebluste, kinderloze huwelijk en zijn autovrije hofje voor de deur niet noemen. De vrijdagmiddagen met zijn drie vrienden zijn nog het enige hoogtepunt van de week. En hij wordt vijftig, dus de tijd begint te dringen.
Maar als zijn werkgever hem ‘helaas’ moet ontslaan en hij er een riante ontslagvergoeding uit weet te slepen, openen zich onverwachts mooie perspectieven op een geheel nieuw leven...
De pers over Leven en laten leven
‘De ironische toon en de even scherpe als geestige observaties van menselijk gedrag zijn weer volop aanwezig.’ Algemeen Dagblad
‘De nieuwe Hendrik Groen boeit, mede door de observaties van modern leven en de intermezzo’s van de vrouw van de hoofdpersoon.’ Elsevier
‘In Ophofs relativerende levenshouding herkennen we toch veel van Hendrik Groen. De liefhebbers zullen tevreden zijn.’ HP/De Tijd
