Mevrouw, doen we iets leuks vandaag - Mieke Roose

Het onderwijs komt vaak in de media, helaas niet altijd in een positief daglicht. Iedereen heeft er wel zijn mening over: ‘We zouden dit, we zouden dat…’ Maar hoe is dat nu echt, dat beroep van leerkracht? Hoe voelt het om jaar in jaar uit voor de klas te staan? Daar wordt zelden over geschreven. Gedurende 38 jaar was ik leerkracht Frans. Ik stond in twee verschillende middelbare scholen, in twee verschillende provincies, in drie verschillende onderwijsvormen. Ik begon in een meisjesschool en zag die stilletjesaan gemengd worden. De visie op taalonderwijs werd helemaal op zijn kop gezet. Ik maakte de opkomst mee van de computer en de nieuwe technologieën. Jongeren geboren en getogen in de naburige gemeenten kregen steeds meer klasgenoten van over de hele wereld. De druk van de maatschappij op het onderwijs werd groter en groter en de werkdruk binnen de scholen nam zienderogen toe. Het totaalplaatje veranderde dus grondig, maar er was één gegeven dat hetzelfde bleef doorheen al die jaren: de ziel van de puber. Voortdurend de grenzen aftastend, bruisend van energie of juist niet, emotioneel, gevoelig, zoekend, onzeker en o zo kwetsbaar… Voor en tussen hen mogen staan, een heel beroepsleven lang, het is niet altijd evident en regelmatig zelfs aartsmoeilijk, maar wat is het heerlijk en verrijkend als je onder het pubermasker de echte mens mag ontmoeten! Dan kan er heel veel en krijg je als leerkracht hun totale vertrouwen en hun onvoorwaardelijke liefde. Dit wederzijdse spel van vallen en opstaan, het blijven geloven in je job ondanks alles, het hartverwarmende gevoel dat je overspoelt als jongeren je waarderen voor wie je bent als mens en voor wat je hen te bieden hebt als lesgever, over dit alles is heel weinig geweten in de buitenwereld. Ik geef er graag een inkijk in… Mieke Roose (°1961) studeerde Romaanse filologie en begon op 22-jarige leeftijd les te geven in het secundair onderwijs. Tot haar zestigste stond ze voor de klas. Ze heeft drie volwassen kinderen en kijkt uit naar het grootouderschap. Samen met haar echtgenoot trekt ze er regelmatig op uit met de fiets of te voet en verkent ze graag een stukje van de wereld. Ze is nog steeds actief in het onderwijs, maar nu als vrijwilliger.