Punk 57 - Penelope Douglas

We leken voor elkaar geschapen. Tot we elkaar ontmoetten. Misha 'Waar je ook gaat, ik mis wat je achterlaat. Het lijkt wel alsof je al eeuwen weg bent.' In groep zeven kregen we een penvriend toegewezen. De lerares van de andere school dacht dat ik meisje was, omdat ik 'Misha' heet, en wees me toe aan een van haar leerlingen, Ryen. Mijn docent dacht dat Ryen een jongen was en vond het een goede match. Het duurde niet lang voordat we erachter kwamen dat er een foutje was gemaakt. En al heel snel waren we het oneens over van alles. Wat de lekkerste pizza was. Android vs. iPhone. Of Eminem echt de beste rapper aller tijden was… Zo begon het en de daaropvolgende zeven jaar, hadden we elkaar. We hadden drie regels: Geen social media. Geen telefoonnummers. Geen foto's. We hadden het goed, zo. Waarom zouden we dat dan verpesten? Tot ik online op een foto van een meisje stuitte. Ze heette Ryen, zat in de laatste klas van de middelbare school, hield van Gallo's pizza en was verslaafd aan haar iPhone. Toeval bestaat niet... Ik moest haar ontmoeten. Ik verwachtte alleen niet dat ik zou haten, wat ik aantrof. Ryen Hij heeft me al in geen drie maanden geschreven. Er is iets mis. Is hij overleden? Opgepakt? Misha kennende zijn beide een reële mogelijkheid. Zonder hem word ik langzaam gek. Ik moet weten dat er iemand is die naar me luistert. Het is mijn eigen schuld. Ik had toch zijn telefoonnummer moeten achterhalen, of een foto van hem. Hij kan wel voorgoed zijn verdwenen. Of hij blijkt, zonder dat ik het doorheb, ineens recht voor mijn neus te staan...