Aan de hand van negentien versjes in een poëziealbum vertelt dit boek op een overrompelende manier de geschiedenis van een Joods meisje in Nederland tijdens de Tweede Wereldoorlog
Nederland 1941: tijdens de Tweede Wereldoorlog wordt Alida (Alie) Lopes Dias twaalf jaar en voor haar verjaardag krijgt ze een poëziealbum. Alie is Joods en aan het begin van het nieuwe schooljaar in 1941 moet ze net als alle andere Joodse kinderen naar een Joodse school. Terwijl het net zich rond hen begint te sluiten, gaat het dagelijks leven door en Alie laat al haar vriendinnetjes in het album schrijven. Het laatste gedichtje wordt eind 1942 opgeschreven. In het voorjaar van 1943 worden Alie en haar moeder zelf van huis gehaald en naar Kamp Vught gebracht om van daaruit gedeporteerd te worden naar Sobibor.
Van de negentien meisjes die in het album hebben geschreven, overleefden er maar zes de oorlog. Alies zus Gretha overleefde ook en gaf het poëziealbum tegen het einde van haar leven aan een goede vriend: de tweede vader van Claudia Carli. Hij gaf het album vervolgens aan Claudia, die op zoek is gegaan naar de verhalen van alle meisjes uit het album.
Zoo lang ik hoop te leven is het waargebeurde verhaal van Alida, haar gezin en haar vriendinnen. Het is een verhaal over liefde, onderdrukking en het hartverscheurende noodlot dat samenkomt in een poëziealbum.
In de pers:
‘Zo indrukwekkend. (...) Het geeft heel erg een gezicht aan de meisjes. Zo hou je de geschiedenis levend.’ DWDD-boekenpanel
‘Hartverscheurend.’ Margriet
‘Zoo lang ik hoop te leven is daardoor een poëtische oproep om elk poesieplaatje vanaf heden gade te slaan als een doeltreffend gedenkteken. Als een fijngevoelige herinnering aan de belevingswereld van deze negentien meisjes en alle “verborgen” oorlogsslachtoffers.’ AD Magazine
